“Γνώρισα” τον Μένιο Σακελλαρόπουλο όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή, τότε που ο πατέρας μου παρακολουθούσε αγώνες στην τηλεόραση και αθλητικές ειδήσεις νύχτα-μέρα. Θυμάμαι πως από τότε μου έκανε εντύπωση.
Η χροιά της φωνής του, αυτή η εσωτερική ηρεμία που έμοιαζε να τον χαρακτηρίζει, η ευχάριστη και πάντα καλοδιάθετη προσωπικότητά του, πράγματα τα οποία χρειάστηκαν να περάσουν αρκετά χρόνια για να εκτιμήσω και να κατανοήσω καλύτερα. Πριν από μερικά χρόνια, γνώρισα και την συγγραφική του πλευρά, κάτι που οφείλω να ομολογήσω πως με ξάφνιασε αρχικά. Λόγω της επαγγελματικής ταυτότητας με την οποία μας είχε συστηθεί όταν ξεκίνησε η καριέρα του, θεωρώ αρκετά λογικό το να απορήσω. Αυτή η απορία, όμως, δεν κράτησε για πολύ. Η πένα του Μένιου -και χρησιμοποιώ ενικό γιατί τον αισθάνομαι πολύ οικείο, πράγμα που θα εξηγήσω αναλυτικότερα και παρακάτω- δεν σου αφήνει τέτοια περιθώρια. Σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και κάθε φορά, κλέβει και ένα κομμάτι της καρδιάς σου.
Ο Στέφανος είναι ένας νεαρός φοιτητής ιατρικής, γόνος καλής οικογενείας, που ζει τη ζωή του όπως κάθε άλλος νέος θα έκανε στη θέση του. Η φοιτητική του ζωή είναι γεμάτη από παρέες, ξενύχτια, ποτέ, διασκέδαση αλλά και έρωτα, που αντικατοπτρίζεται για εκείνον στο πρόσωπο της όμορφης Ελβίρας. Όμως, η ζήλια του και μια κακιά στιγμή, θα σταθούν αρκετές για να ποτίσουν τα χέρια του με αίμα και να οδηγήσουν την πολλά υποσχόμενη -μέχρι τότε- ζωή του, στο να καταρρεύσει. Ο Στέφανος θα οδηγηθεί στην φυλακή και από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκινάει το χρονικό μιας νέας περιπέτειας για εκείνον, που αν και φαντάζει ατελείωτη, έχει να του διδάξει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ανακάλυπτε ποτέ για την ζωή αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό, υπό άλλες συνθήκες. Ένα ταξίδι προς την προσωπική ολοκλήρωση αλλά και την λύτρωση, που μονάχα αν έρθει την σωστή ώρα μπορείς να εκτιμήσεις πραγματικά.
Αν και στην σύλληψη της ιδέας της η συγκεκριμένη ιστορία είναι αρκετά απλή, ο τρόπος με τον οποίο την χειρίζεται ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μόνο απλός δεν είναι. Έχοντας καταπιαστεί και άλλες φορές στο παρελθόν με ευαίσθητα θέματα, επιλέγει αυτή τη φορά να ασχοληθεί με τους απόκληρους μιας ολάκερης κοινωνίας. Με τους φυλακισμένους, που άσχετα από τις συνθήκες που τους οδήγησαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, βιώνουν την απαξίωση, τον ρατσισμό, τον φόβο και την αμφιβολία που φέρει η βαριά ταμπέλα που σαν σταυρό μαρτυρίου κουβαλάνε στις πλάτες τους, ακόμα κι αν αντικρίσουν και πάλι τον ήλιο της ελευθερίας. Γιατί όταν έχεις σημαδευτεί, είτε από τη μοίρα είτε από τις δικές σου λανθασμένες επιλογές, πόσο εύκολο είναι να κρύψεις τα σημάδια αυτά και να κάνεις μια καινούργια αρχή; Και κυρίως, μπορείς να πιστέψεις πως πράγματι αξίζεις να έχεις μια δεύτερη ευκαιρία;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό, όμως, που προσωπικά με κέρδισε περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα στο βιβλίο αυτό, είναι τα δομημένα και τόσο λεπτομερή αναπτυγμένα ψυχογραφήματα των ηρώων του. Ο Στέφανος, ένα παιδί που μπορούσε να έχει τα πάντα και τα έχασε όλα σε μια στιγμή τυφλής βλακείας. Η μητέρα του, στήριγμα και μάρτυρας των βασάνων που το παιδί της θα κληθεί να κουβαλήσει για χρόνια στις πλάτες του μέχρι η ζωή να του επιτρέψει να εξιλεωθεί, να υπηρετεί τον ρόλο της μάνας με όλη την σημασία και το βάρος που φέρουν αυτά τα πέντε γράμματα. Ο πατέρας του, σκληρός και αδιάλλακτος, ανίκανος να νικήσει τον εγωισμό του, καταστρέφοντας την οικογένειά του, λες και η καταστροφή του παιδιού του δεν ήταν αρκετή για να τους τσακίσει. Τέλος, η Ελβίρα, το κορίτσι εκείνο που άθελά του επωμίζεται, κατά κάποιο τρόπο, το βάρος της ευθύνης μιας κακιάς στιγμής που κανείς δεν περίμενε να καταλήξει σε τραγωδία. Χαρακτήρες διαφορετικοί, που απειλεί να τους διαβρώσει, όμως, ο ίδιος πόνος, ο ίδιος σπαραγμός, την ώρα που εκπροσωπούν και από έναν συμβολισμό.
Ο Μένιος αποτυπώνει με τρόπο μοναδικό και ρεαλιστικό την πραγματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος στη χώρα μας εμφυσώντας, ωστόσο, στην αποτύπωση αυτή, βαθιά συναισθήματα συμπάθειας και κατανόησης. Και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ σε αυτόν ως συγγραφέα. Πως διατηρεί την ανθρώπινη ευαισθησία και την τρυφερότητά του ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Οι στιγμές που ζούμε μαζί με τους φυλακισμένους είναι συγκλονιστικές και μας προσφέρουν από ένα ξεχωριστό ταξίδι κάθε φορά, αλλά και από ένα μάθημα ζωής. Όπως μαθήματα ζωής μας προσφέρει η ιστορία του ίδιου του Στέφανου. Μαθήματα αισιόδοξα παρά την τραγικότητα που τα περιβάλλει. Γιατί, ο μοναδικός τρόπος να πεθάνει πραγματικά ο άνθρωπος, είναι να χάσει την ελπίδα, να μην μπορεί να συγχωρήσει, να μην δύναται να αγαπήσει. Όταν, όμως, μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, τότε μπορεί να έρθει και η λύτρωση, αργά ή γρήγορα.
Το βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου, Το σημάδι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.