Η Εταιρεία Θεάτρου «Θέρος» παρουσιάζει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, με τίτλο Το σκυλί του Ωρίωνα.
Τι είναι τόσο δυνατό που να μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αλλάξει, που να μπορεί να τον κάνει κάτι άλλο από αυτό που ήταν.
Μια παράξενη υπόθεση εξαφάνισης. Έξι άνθρωποι και οι ζωές τους. Μια παράδοξη συνάντηση που θα τους αλλάξει όλους ριζικά. Ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε πολύ και οι ζωές τους χωρίστηκαν, ένα αντρόγυνο που επιβιώνει μέσα στις επιλογές του, μια τραγουδίστρια που πιστεύει στο απίθανο κι ένας νεαρός άντρας που ζει από κεκτημένη ταχύτητα, όλοι τους βρίσκονται κατα λάθoς κοντά ο ένας στον άλλον και συνθέτουν μια νέα ιστορία.
Στο σκυλί του Ωρίωνα, άνθρωποι, που είναι αυτό που είναι, περιμένουν να γίνουν αυτό που θέλουν να είναι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πρωτότυπο Κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Μουσική: May Roosevelt
Κοστούμια: Νικολέτα Παναγιώτου
Σκηνική εγκατάσταση & Φωτογραφίες : Φαίδρα Χάρδα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νικολοβγένη
Παίζουν (αλφαβητικά): Χρήστος Καπενής, Μαρία Μαμούρη, Ελένη Ορνεράκη, Στέφανος Παπατρέχας, Φάνης Παυλόπουλος, Μαίρη Χάγια
Διάρκεια: 75’
Σημείωμα Σκηνοθέτη
«Είναι άγριο να περνάς μέσα από τους ανθρώπους
καλύτερα από δίπλα τους
γιατί το δίπλα μας είναι η ζωή
Το δίπλα μας είναι η ζωή το μέσα μας
ο θάνατος»
Βύρων Λεοντάρης
Το σκυλί του Ωρίωνα είναι η στιγμή η τόσο συγκεκριμένη, που καθίσταται άχρονη. Είναι η ανθρώπινη ιστορία που προετοιμάζεται για να γίνει Μυθολογία. Είναι ο Έρως ο υπερπόντιος ο λυσιμελής που θα μας καταστερίσει. Είναι μια παρανοημένη λογική, ορισμένη να φοβάται την τρέλα. Στο σκυλί του Ωρίωνα, άνθρωποι, που είναι αυτό που είναι, περιμένουν να γίνουν αυτό που θέλουν να είναι. Κάποιοι απ’ αυτούς κρατιούνται απ’ τη ζωή και πάνε, κάποιοι άλλοι αφήνονται στην ποίηση και ρέουν.
Άνθρωποι και οι «ασήμαντες μικρές αποκαλύψεις» τους. Αυτός που είδε το Σείριο να τραγουδάει σε μπουζουξίδικο, αυτή που χωρέσε μια αγάπη σε ένα κουτί παπουτσιών, αυτή που ήθελε και δεν μπορούσε, αυτός που ψιθυρίζεί “Cupresus sempervirens” σαν να προσεύχεται, αυτή που είδε και πίστεψε, ο Rigel, η Ελβίρα του Μοντιλιάνι, μια μάνα, ο Πύραμος και η Θίσβη, τα δέντρα, ο Ωρίωνας, ένα ψύγειο κι ένας φούρνος, κι άλλα δέντρα, η ηχώ από φωνές που κάποτε μίλησαν, ο απόηχος από βλέμματα που κάποτε διασταυρώθηκαν: τελείες που αν τις ενώσεις, δείχνουν τη διαδρομή προς τα εκεί που όλα είναι πιθανά και αιώνια.
Ηλέκτρα Ελληνικιώτη