Η ομάδα «Κι όμΩς κινείται» παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση χορού με τίτλο: «Το σωματίδιο του Θεού» ή «The God’s particle», που βασίζεται σε κείμενα του Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη, για 3 τελευταίες παραστάσεις 9, 10 και 11 Δεκεμβρίου.
Στις 4 Ιουλίου 2012, οι επιστήμονες του CERN επιβεβαίωσαν την ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου με μάζα 126,5 GeV με απόκλιση 5 σίγμα, που σημαίνει βεβαιότητα κατά 99,99995% και πως η παρατήρηση αυτή είναι επαληθεύσιμη και μπορεί να αναπαραχθεί οποτεδήποτε. Αυτό το σωματίδιο εικάζεται ότι είναι μποζόνιο και μάλιστα το βαρύτερο που έχει βρεθεί. Εικάζεται ότι το νέο σωματίδιο έχει χαρακτηριστικά του σωματίου Χιγκς, με επιφύλαξη, ώσπου να φανεί ότι φέρει πράγματι και τις λοιπές, θεωρητικά, προβλεπόμενες ιδιότητές του.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία & Χορογραφία: κι όμΩς κινείται
Σύλληψη: Χαΐνης Δ. Αποστολάκης
Σκηνογραφία: Bentancor Camilo
Μουσική (σύνθεση και ερμηνεία): Χαΐνης Δ. Αποστολάκης και οι Κ. Αντωνίου , Τ. Κανέλλος, Θ. Ρέλλος (mode plagal)
Φωτισμοί: Β. Καψούρος
Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου
Κοστούμια : Α. Μάνεσης και Φ.Μουζάκης
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ερμηνεία & συνδημιουργία: Αποστολάκης Δημήτρης, Βαρδαξόγλου Αλέξανδρος, Bentancor Camilo, Δημάς Βασίλης, Λινάρδου Αντιγόνη, Μαλκότσης Ερμής, Παρασκευοπούλου Ιωάννα, Σουγιουλτζή Χριστίνα
Λίγα λόγια για “Το σωματίδιο του Θεού”…
Η παράσταση είναι ταυτόχρονα μία διάλεξη αυξανόμενης εντροπίας από τον Δ.Αποστολάκη, ο οποίος έχει υπάρξει στο CERN,ως ερευνητής,υπότροφος του Πανεπιστημίου Κρήτης, σε αυτό ακριβώς το πεδίο αναζήτησης του μποζονίου Χιγκς.
Στόχος της ομάδας είναι η διήγηση αυτού του πανάρχαιου παραμυθιού της δημιουργίας του σύμπαντος,στη σημερινή του μορφή, έτσι όπως μας το διηγείται η επιστήμη της φυσικής με αυτούς τους παράξενους όρους, όπως η μεγάλη έκρηξη,το καθιερωμένο πρότυπο,οι χορδές,η υπερσυμμετρία,τα μποζόνια και τα φερμιόνια,η αντιύλη, η ενοποίηση των δυνάμεων,η σκοτεινή ενέργεια και ύλη,οι μαύρες τρύπες.
Σε ένα τρισδιάστατο σκηνικό χώρο και με τη βοήθεια της εικόνας και του ήχου,η ομάδα προσπαθεί να καταλάβει και να κάνει κατανοητά όλα αυτά τα τεράστια και ελάχιστα, τρομερά συμβάντα, που αφήνουν εμάς τους ανθρώπους, στη μέση μιας αδιανόητης κλίμακας, να προσπαθούμε, βάζοντας σωματίδια να συγκρούονται με την ταχύτητα του φωτός, να τακτοποιήσουμε λιγάκι το σύμπαν.
Οι 7 ερμηνευτές (χορευτές και ακροβάτες) αναπτύσσουν μια διαλεκτική σχέση με αυτή την παρέλαση εννοιών και συλλογισμών,που κυμαίνεται ανάμεσα στην οπτικοποίση, την ολοένα αυξανόμενη αίσθηση της μικρής ανθρώπινης εμβέλειας, μέσα σε αυτό το εξωφρενικό και πολυσχιδές σύμπαν και την ακούραστη γενναιότητα του ανθρώπινου είδους, στην ασταμάτητη έρευνά του,με ό,τι μέσο διαθέτει,προκειμένου να καταλάβει ποιοι είμαστε,πως φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνoυμε.