Το εμβληματικό ΤΑΒΛΙ του Δημήτρη Κεχαΐδη, που αγαπήθηκε πολύ όπου και αν παίχτηκε, ως μια παράσταση αφάνταστα επίκαιρη, μια ευφυέστατη σάτιρα της αλλοπρόσαλλης νεοελληνικής νοοτροπίας με εκπληκτικούς διαλόγους, επανέρχεται μετά την καλοκαιρινή περιοδεία ανά την Ελλάδα, στον αγαπημένο του χώρο στην Αυλή του Ψυρρή (Σαρρή και Αριστοφάνους 34Β), για λίγες ακόμα παρτίδες… από 10 Σεπτεμβρίου 2013.
Την παράσταση σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Κάππας, με τον ίδιο στον ρόλο του Κόλλια και τον Σωκράτη Πατσίκα στον ρόλο του Φώντα.
Ο Φώντας και ο Κόλλιας. Αρχές δεκαετίας του ’70. Στην αυλή του σπιτιού τους, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα. Ο Φώντας είναι ταβλαδόρος. Ο Κόλλιας λαχειοπώλης. Μέσα σε ένα απόγευμα θα στήσουν την κομπίνα του αιώνα, προκειμένου να «βγουν και αυτοί επιχειρηματίες στην κοινωνία, να πιάσουν την καλή». Η κομπίνα στήνεται, τινάζεται στον αέρα, ξαναστήνεται, και μέσα από τον ολοζώντανο και ξεκαρδιστικό διάλογο των δύο ηρώων, ο Δημήτρης Κεχαΐδης σατιρίζει ένα κομμάτι της νεοελληνικής νοοτροπίας, που παραμένει ανατριχιαστικά αναλλοίωτο μέχρι σήμερα…
Μια γνήσια λαϊκή κωμωδία χαρακτήρων στην τελευταία της παρτίδα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Mια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και του Θεατρικού Οργανισμού “Κ”.
Σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Κάππας
Σκηνικά – Κοστούμια Πηνελόπη Μπάμπου
Φωτισμοί Γιώργος Ανεστόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτης Μιχάλης Σαράντης
Φωτογραφίες Γιάννης Μαργετουσάκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Κάππας, Σωκράτης Πατσίκας
Οργάνωση Παραγωγής Γεωργία Παναγιωτοπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής Έλενα Σιώκου
ΠΑΡΑΓΩΓΗ Κωνσταντίνος Κάππας
Για το έργο
Το «Τάβλι» παρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1972 σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, όταν αυτός ο εφιάλτης σήψης κράτους και κοινωνίας, ήταν ακόμη στη σύλληψή του. Κι όταν ένας Φώντας (κομπιναδόρος, αδίστακτος αλλά και αφελής – γι’ αυτό και αιωνίως αποτυχημένος) μπορούσε να παρασύρει έναν Κόλλια (μεροκαματιάρη λαχειοπώλη, ήρωα της Αντίστασης, με όνειρο να γράψει βιβλίο για τη ζωή του, όπου τον βοηθά γριά Κολωνακιώτισσα) στα πλέον απίθανα -τότε- τερατώδη, πανούργα αλλά και αφελή πλάνα για να ζήσουν επιτέλους τα… κλέη μύθων και προγόνων. Γαμπρός και κουνιάδος στην ίδια «εταιρεία» με την ακούσια βοήθεια της αδελφής και γυναίκας αντίστοιχα, της άφαντης αλλά συνεχώς παρούσας Καλλιόπης, υποχείριου του αδελφού της, Φώντα.
Την έχει πείσει με δόλο να πάει στο σπίτι ενός τσιφλικά που την καλοβλέπει, δήθεν ως καμαριέρα, αφού ο στόχος είναι να του αποσπάσει τα απαιτούμενα χρήματα για τη μεγάλη μπίζνα. Να ναυλώσουν δηλαδή πλοίο, να πάνε στη λιμοκτονούσα Μπιάφρα, να το γεμίσουν πεινασμένους νέγρους, τους οποίους μετά θα διοχετεύουν σ’ όλη την Ελλάδα ως αγροτικά χέρια. Το δύσκολο είναι να πεισθεί ο μοιρολάτρης, ολιγαρκής (καφεδάκι – τάβλι – μεροδούλι – μεροφάι) κι ερωτευμένος με τη γυναίκα του Κόλιας, ερήμην του οποίου έχει μπει το σχέδιο στη πρώτη του φάση. Τους δύο φίλους τους συναντάμε στην αυλή του σπιτιού όπου συγκατοικούν, να παίζουν -τι άλλο;- τάβλι.
Ανάμεσα σε ζαριές κι ελιγμούς, ο πρώτος προσπαθεί να σερβίρει το άγνωστο ακόμα σχέδιο στον δεύτερο…
Λίγα λόγια για την παράσταση
Τον Ιούλιο του 2011 η ιδέα του Κωνσταντίνου Κάππα να ανεβάσει τη συγκεκριμένη παράσταση όχι σε θέατρο αλλά στον φυσικό της χώρο, «σε μια παλιά Αθηναϊκή Αυλή» βρήκε ανταπόκριση από τον ηθοποιό Νίκο Ορφανό. Το έργο σε σκηνοθεσία των δυο ηθοποιών παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία τόσο στην Αθήνα (30 παραστάσεις σε μια αυλή στου Ψυρρή) όσο και σε θέατρα και άλλους επιλεγμένους χώρους σε όλη την Ελλάδα. Απο το 2011 έως και τον Αύγουστο του 2012 η παράσταση συνέχισε την επιτυχημένη πορεία της περιοδεύοντας χειμώνα – καλοκαίρι και επιστρέφοντας πάντα στην Αθηναϊκή Αυλή της. (Σαρρή και Αριστοφάνους 34Β στου Ψυρρή).
Από τα τέλη Μαΐου 2013 συνεχίζει «να ρίχνει ζαριές» με τους Σωκράτη Πατσίκα και Κωνσταντίνο Κάππα.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Hταν Μάης του ‘11 (όχι του ‘68), όταν ξανάπεσε στα χέρια μου ένα μεσημέρι μιας μεγάλης βαρεμάρας ΤΟ ΤΑΒΛΙ του Δ.ΚΕΧΑΙΔΗ. Ξαναγέλασα πολύ, αλλά αυτή τη φορά με συγκίνησε και πολύ, θυμίζοντάς μου μπαρμπάδες και παππούδες μιας άλλης εποχής που μόλις πρόλαβα στο τελείωμά της, αλλά την έχω μέσα μου πολύ έντονα. Σκέφτηκα, λοιπόν, τι καταπληκτικό που θα ήταν μια ωραία παλιά αθηναϊκή αυλή κάπου στο κέντρο, μερικά καθίσματα, οι θεατές μέσα στο σκηνικό, γλάστρες με δυόσμο, βασιλικό και γεράνια και ένας καλός συνάδελφος να μοιραστεί τον ενθουσιασμό μου και να ανεβάσουμε το τάβλι.
Ο συνάδελφος βρέθηκε -Ο ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΟΣ. Η αυλή ήταν στο παλιό του σπίτι στου ΨΥΡΡΗ. Το συν-σκηνοθετήσαμε, μας βοήθησαν φίλοι και γνωστοί και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το ωραίο ταξίδι που δεν βαριέμαι ποτέ εδώ και τρία καλοκαίρια.
Μετά την αυλή, κάθε φορά ένα αυτοκίνητο, τέσσερα φώτα, ένας φίλος ηλεκτρολόγος και στήναμε – παίζαμε – ξεστήναμε σε αυλές, θέατρα, ακρογιαλιές, εκκλησίες, πανηγύρια. Γίναμε και οι ίδιοι οι ΚΑΜΙΚΑΖΙ που περιγράφει ο ΚΕΧΑΪΔΗΣ στο έργο του.
Φέτος ο Νίκος δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω υποχρεώσεων και αντικαταστάθηκε από τον ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΤΣΙΚΑ στον ρόλο του ΦΩΝΤΑ, που έδωσε στην παράσταση ένα δικό του ξεχωριστό τόνο. Φέτος την σκηνοθέτησα εγώ πάνω στο μοτίβο της προηγούμενης παράστασης με κάποιες μικροαλλαγές για να αποφευχθούν διάφορες γραφικότητες που θα αποτελούσαν κίνδυνο για την παράσταση.
Αυτή πιστεύω ότι είναι και η μεγάλη δυσκολία του ΚΕΧΑΪΔΗ. Άν οι ρόλοι δεν είναι βαθιά γειωμένοι, ελλοχεύει μεγάλος κίνδυνος να γίνουν καρικατούρες, γραφικοί και επιφανειακοί, χάνοντας ένα μεγάλο μέρος της ουσίας του έργου και τότε φυσικά δεν αφορούν κανέναν.
Με την ίδια λοιπόν αγάπη ξεκίνησε και φέτος ΤΟ ΤΑΒΛΙ από την αυλίτσα στου ΨΥΡΡΗ, μια αυλή με δυο δίπατα σπίτια του 1860 περίπου σε σχήμα Γ, περιόδευσε ακριβώς με το ίδιο concept και την ίδια πλάκα απο την ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ως τα ΚΥΘΗΡΑ.
Τα απρόοπτα πολλά. Χαλασμένα αυτοκίνητα στην εθνική, τοπικοί άρχοντες για γέλια, φώτα και μπουγάδες να γκρεμίζονται από τον αέρα, γάτες την ώρα της παράστασης μέσα στα πόδια μας, γέλια μέχρι δακρύων και εμείς και το κοινό, διάφορα…
Παρ’όλες πάντως τις αντιξοότητες που ήταν πολλές, η χαρά είναι πολύ μεγάλη που κατάφερα να μοιραστώ κάτι που με συγκίνησε και πίστεψα ότι θα συγκινούσε και άλλους. Εξάλλου αυτό δεν είναι και το θέατρο; Από μια αγάπη και μια εσωτερική παρόρμηση δεν ξεκινούν όλα;
Κωνσταντίνος Κάππας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙEΣ
Γιάννης Μαργετουσάκης
