Η New Star παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 11 Αυγούστου 2016 το αριστούργημα του Λαντισλάο Βάιντα, “ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛΙΝΟ” (MARCELINO PAN Y VINO).
ΥΠΟΘΕΣΗ
Σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανίας, λίγο μετά την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών, ένα σχεδόν κατεστραμμένο κάστρο του Μεσαίωνα παραχωρείται από τον Δήμαρχο της περιοχής σε τρεις μοναχούς. Με τη βοήθεια των πιστών το κάστρο ανοικοδομείται με μια μορφή που θυμίζει τις δόξες του και έρχονται ακόμα εννέα μοναχοί.
Μια μέρα ο φύλακας βρίσκει στην πόρτα του Μοναστηριού ένα μωρό. Η παρουσία του γίνεται για τους μοναχούς μια ευχάριστη έκπληξη έτσι το βαφτίζουν Μαρσελίνο –προς τιμήν του Αγίου που γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Το παιδί αποσπά το χρόνο τους σε σημείο που πολλές από τις αρμοδιότητές τους μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ψάχνουν για τους γονείς τους ή για μια θετή οικογένεια, μα στο τέλος αναγκάζονται –με κρυφή χαρά- να κρατήσουν το παιδί και να το μεγαλώσουν.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Μαρσελίνο είναι πια ένα γλυκό παιδί μα σκανταλιάρικο που γεμίζει την καθημερινότητα με μπελάδες. Η έλλειψη της μητέρας είναι εμφανής και γίνεται εξίσου και στα μάτια του όταν γνωρίζει τη μητέρα ενός άλλου παιδιού. Ο Μανουέλ, τον οποίον δεν έχει δει ποτέ ο Μαρσελίνο, γίνεται ο φανταστικός φίλος του αγοριού. Ο Μαρσελίνο τον αποκαλεί «αδερφό» του, γιατί έτσι αυτόματα αποκτά κι αυτός το δικαίωμα να έχει μητέρα.
Του μιλάει, του εμπιστεύεται τα μυστικά του και τον έχει αχώριστο σύντροφο στις σκανδαλιές του.
Οι μοναχοί προβληματίζονται και προσπαθούν με βαριά καρδιά να βάλουν όρια. Αποφασίζουν να του επιβάλλουν μια απαγόρευση, αφού ως τότε του επέτρεπαν να κάνει τα πάντα, και ίσως να τον κακόμαθαν με την αγάπη τους. Η απαγόρευση φαντάζει εντελώς αθώα: υπάρχει αυτή η παλιά σοφίτα, στην οποία οδηγεί μια παλιά σκάλα με σκαλιά που τρίζουν, και την οποία ο Μαρσελίνο απαγορεύεται να πλησιάσει.
Για να αποτρέψουν το παιδί να παραβιάσει την απαγόρευση, σκαρφίζονται την ιστορία ενός «μπαμπούλα», που ζει στη σοφίτα και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τα μικρά, περίεργα αγόρια. Όμως τίποτα δε μπορεί να σταματήσει ένα παιδί. Η περιέργεια κυριεύει τον Μαρσελίνο, πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι αυτός ο μυστηριώδης «μπαμπούλας» στη μέση, και το αγόρι εισβάλλει στη σοφίτα.
Οι μοναχοί αφού αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, παρακολουθούν το παιδί κι από εκεί και πέρα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, ξετυλίγεται το «θαύμα του Μαρσελίνο».
Δράμα, Ισπανία, 1955, 90’
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λαντισλάο Βάιντα
ΣΕΝΑΡΙΟ: Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα & Λαντισλάο Βάιντα
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Ραφαέλ Ριβέγιες, Αντόνιο Βίκο, Χουάν Κάλβο, Χοσέ Μάρκο Νταβώ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πάμπλο Σοροζάμπαλ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας «Μαρσελίνο» του συγγραφέα Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα, που γράφτηκε το 1952 και χάρισε παγκόσμια φήμη στον παιδικό συγγραφέα. Ο ίδιος ο συγγραφέας προσάρμοσε το βιβλίο του στο σενάριο της ταινίας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του ορφανού Μαρσελίνο.
Η ταινία αποτελεί το ορόσημο στην βιομηχανία του μελοδραματικού κινηματογράφου της Ευρώπης. Βασισμένο σε έναν μεσαιωνικό θρύλο, η ισπανική ταινία του 1955 “Marcelino, Pan y Vino” είναι μια γλυκιά ταινία, που υπήρξε πολύ δημοφιλής την δεκαετία του ’50.
Εστιάζει περισσότερο στην παιδική αθωότητα και στην απλότητά του μπροστά –ακόμα και- στον Θεό. Τέτοιες οπτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες από τον κόσμο.
Αυτή ακριβώς η άποψη, καθιστά το αριστούργημα του Ladislao Vajda ως το απόλυτο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Φυσικά η ερμηνεία του 6χρονου Pablito Calvo είναι ακόμα κάτι που κερδίζει στην ταινία. Είναι δύσκολο να μην γοητευτεί κανείς από το υποκριτικό ταλέντο του Pablito, ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στον ρόλο του Μαρσελίνο.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Η σκηνοθεσία του Vajda χαρακτηρίζεται για την απλότητά της, και βοηθιέται αφάνταστα από την απίστευτα υποβλητική ασπρόμαυρη κινηματογράφηση του Heinrich Gartner. Οι αντιθέσεις είναι έντονες, με πλούσιο μαύρο και ελκυστικές αποχρώσεις του γκρι. Στα κοντινά πλάνα διαγράφονται ευχάριστα οι λεπτομέρειες, και γενικά η εικόνα είναι έντονη με όμορφο τρόπο και ισορροπημένη.
Η έναρξη του φιλμ δείχνει το πλήθος και κατευθύνεται προς τη μικρή γραφική πόλη. Τόσο μεγάλος ο κόσμος, τόσο χαώδης αλλά και χαμένος. Τόσο που μετά την ταινία αρχίζεις να πιστεύεις πως μπορεί ο ένας άνθρωπος, η μια ύπαρξη ανάμεσα στις τόσες, να κάνει τη διαφορά. Να είναι ο ένας που ίσως δε θα ζήσει το θαύμα, μα θα το προκαλέσει στον εαυτό του.
Ο σκηνοθέτης είναι ιδιαίτερα διακριτικός και προσεχτικός στην παρουσίαση του «θαύματος». Χειρίζεται το θέμα με ιδιαίτερη ευλάβεια. Οι σκηνές είναι εσωτερικές και οι λεπτομέρειες είναι έξοχες. Ο ζωντανός Χριστός υπονοείται μόνο με πλάνα των χεριών Του, την κατευναστική Του φωνή και το Φως Του, στο οποίο λούζεται ο Μαρσελίνο.
Θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς το αρχέτυπο του Εκλεκτού Παιδιού στη μορφή του μικρού Μαρσελίνο. Το μοτίβο του παιδιού, που προέρχεται από αγνώστους γονείς, μεγαλώνει σε ένα ιερό περιβάλλον και με την απλότητά του έχει την τιμή να γίνει μάρτυρας ενός θαύματος, το συναντάμε άλλωστε και στον θρύλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, αλλά και στο έργο του Wagner, που επίσης κατέφυγε σε αυτήν την θεματολογία.
Η αθωότητα, η παιδική αφέλεια και η πίστη σε πράγματα που είναι πέρα από την εμβέλεια των αισθητηρίων οργάνων μας, είναι έννοιες που απουσιάζουν από την σύγχρονη κοινωνία. Η ιδέα του παιδιού που έχει την πνευματική δύναμη να αλλάζει τους ανθρώπους γύρω του, είναι κάτι που η ταινία διαχειρίζεται υπέροχα. Αυτή ακριβώς η κοινωνία είναι που χρειάζεται το περισσότερο σπρώξιμο, την μεγαλύτερη ελπίδα.
Ο κόσμος σήμερα ζητά ακόμα και υποσυνείδητα, κάτι να πιστέψει, να τον κάνει να ελπίσει. Από την άποψη αυτή είναι ζηλευτή η αθωότητα του παιδιού, το γεγονός πως είναι τόσο ευκολόπιστο στα αρνητικά αλλά και στα θετικά.
Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί ζητά. Κάθε τι άγνωστο, θέλει να μάθει τι είναι. Κάθε τα γοητευτικό θα το θελήσει. Ο Μαρσελίνο θέλησε να μάθει το άγνωστο στη σοφίτα. Θέλησε να μάθει την άγνωστη –γι αυτό- μητέρα. Λίγος ο φόβος μπροστά στην ολοκλήρωση του ονείρου του. Πόσο ελπιδοφόρο ακούγεται αυτό στις ημέρες που ζούμε…
Στη σύγχρονη εποχή του κυνισμού και του άκρατου υλισμού, της επιφανειακής γνώσης και της έλλειψης επικοινωνίας, σπανίζουν δυστυχώς οι ταινίες, που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του θεατή.
Μέσα στην ασπρόμαυρη τέχνη που έχει δημιουργήσει ο Vajda έρχεται η Λύτρωση, μέσα από την εκπλήρωση μιας επιθυμίας που έγινε αφορμή για ένα σπουδαίο θαύμα. Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού όλα γίνονται πιο ρεαλιστικά, πιο δυνατά, πιο χειροπιαστά.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
«Το Τραγούδι του Μαρσελίνο» (“La Cancion Marcelino”) σίγουρα θα το θυμούνται, όσοι είχαν την τύχη να δουν την ταινία. Σε πολλές λατινόφωνες χώρες, τραγουδήθηκε από γενιά ολόκληρη αγοριών και κοριτσιών. Ο άνθρωπος, στον οποίον χρωστάμε τη μουσική επένδυση της ταινίας, είναι ο γνωστός Βάσκος συνθέτης Pablo Sorozabal (1897-1988). Το soundtrack γνώρισε τεράστια επιτυχία και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στα κινέζικα.
O Pablo Sorozabal γεννήθηκε στο San Sebastian, σε οικογένεια της εργατικής τάξης. Σπούδασε στο San Sebastian, στη Μαδρίτη και στη Λειψία, για να καταλήξει τελικά στο Βερολίνο. Μαθήτευσε κοντά στον Friedrich Koch, και έκανε το συνθετικό ντεμπούτο του στη Γερμανία. Το «Κονσέρτο της Λειψίας» περιλάμβανε κομμάτια, όπως το χορωδιακό “Suite vasca”, το “Dos apuntes Vascos”, “Variations on a Basque Theme”. Κορυφαίο αριστούργημα του συνθέτη θεωρείται το πένθιμο εμβατήριο “Gernika” (1966) για χορωδία και ορχήστρα, ενώ δυο σύντομες μεν, δυναμικές δε συνθέσεις του, το “Maite”και το “Ay, tierra Vasca!” έχουν επιβιώσει στις καρδιές των Βάσκων συμπατριωτών του ως τις μέρες μας.
TRIVIA
-Η ταινία έγινε η αφορμή για μια πολύ δημοφιλή τηλεοπτική σειρά στις Φιλιππίνες, το May Bukas Pa.
-Διασκευές του έργου έχουν γίνει στις Φιλιππίνες το 1979, στην Ιταλία το 1991 χωρίς την επιτυχία του αρχικού και το 2010 έγινε μια Μεξικάνικη παραγωγή βασισμένη στη βασική ιδέα με φόντο τη Μεξικάνικη επανάσταση.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, 1955
Ασημένια άρκτος στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο
Βραβείο σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης ταινίας, δεύτερου ρόλου, ΤΟ 1956, ΑΠΟ ΤΗΝ Ένωση Σεναριογράφων Ισπανίας
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
LADISLAO VAJDA
Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1906 στη Βουδαπέστη. Καθώς ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και σεναριογράφος, ήρθε από νωρίς σε επαφή με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε την καριέρα του στον χώρο του σινεμά ως συντάκτης ταινιών, στο πλευρό διαφόρων σκηνοθετών, όπως ο Billy Wilder, o Henry Koster κ.α., ώσπου τελικά, έκανε την πρώτη του απόπειρα ως σκηνοθέτης στην πατρίδα του την Ουγγαρία. Ένα μεγάλο ταλέντο σαν τον Ladislao Vajda δεν μπορούσε όμως να περιοριστεί στα σύνορα της Ουγγαρίας. Έτσι, ο Vajda σκηνοθετεί σε Ιταλία (« La zia smemorata», «Giuliano de’ Medici»), Ισπανία και σε άλλες χώρες. Η πρώτη του ταινία της ισπανικής περιόδου ήταν το «Se vende un palacio» (A Palace for Sale) το 1940. Στη δεκαετία του ’40 ο Vajda σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες στην Πορτογαλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίως όμως στην Ισπανία. Η μεγάλη επιτυχία τον βρήκε τελικά στη δεκαετία του ’50. Οι ταινίες του Vajda αυτής της περιόδου είναι καθαρά επηρεασμένες από τον Γερμανό σκηνοθέτη Fritz Lang. Tα σπουδαιότερα έργα αυτής της περιόδου είναι «Το Θαύμα του Μαρσελίνο», «Ο Θείος Υάκινθος», “The man, who wagged his tail” (σε συνεργασία με τον Peter Ustinov), “It happened by daylight” κ.α. Οι ταινίες έτυχαν θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς. Πέθανε στη Βαρκελώνη, το 1965.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Once There Was a Waltz (1932)
Cafe Moscow ( 1936)
La Zia smemorata (1940)
Giuliano de Medici (1941)
Marcelino pan y vino (1955)
Mi tío Jacinto (1956)
An afternoon with the bulls (1956)
The man who wagged his tail (1957)
Happened In broad daylight (1958)
JOSE MARIA SANCHEZ-SILVA Y GARCIA MORALES
Γεννήθηκε το 1911 στη Μαδρίτη, και υπήρξε ο μοναδικός Ισπανός συγγραφέας, που βραβεύθηκε με το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο πατέρας του ήταν δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του – ποιήτρια. Από πού νωρίς, πριν κλείσει τα 10 του, έμεινε ορφανός από μητέρα και πατέρα. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, στο Σχολείο Μπράουν της Μαδρίτης, όπου έμαθε γρήγορα γραφομηχανή και στενογραφία. Χάρη στις ικανότητές του έπιασε δουλειά γραμματέα αμέσως μόλις αποφοίτησε από το σχολείο, και το 1934 ο Sanches-Silva εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο «Ο Άνθρωπος με το Κασκόλ». Έγινε διάσημος χάρη στο παιδικό βιβλίο του, «Marcelino, Pan y Vino», το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1955 από τον Ladislao Vajda. Για τον Ισπανό συγγραφέα η μαγεία, που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, απρόβλεπτη και γεμάτη χαρά, κρύβεται στην ίδια την πραγματικότητα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κύριο θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο Sanches-Silva είναι η οικογένεια ( η στέρηση της οικογενειακής θαλπωρής που βίωσε από πολύ μικρός έπαιξε οπωσδήποτε τον ρόλο της), οι σχέσεις μεταξύ τω ανθρώπων, και ο κόσμος των ζώων. Χρησιμοποιεί τον μαγικό ρεαλισμό, για να αφηγηθεί στους μικρούς αναγνώστες του για τη δουλειά του, την ποίηση, τη χαρά και την αλήθεια. Άλλα έργα του ίδιου: “La Buritta Non”, “Un gran pequeno”, “Segundo verano de Ladis”, “Adios Josefina!”, “El espejo habitado”.
PABLITO CALVO
O Pablo Calvo Hidalgo, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1948, στη Μαδρίτη. Ήταν ο πιο γνωστός και αγαπημένος μικρός ηθοποιός σε όλον τον λατινόφωνο κόσμο, ενώ έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στις ταινίες του Ladislao Vajda, “Marcelino, Pan y Vino”, “Uncle Hyacynth”, “The man, who wagged his tail”. Στην τελευταία, μάλιστα, είχε την ευκαιρία να παίξει δίπλα στον σπουδαίο Peter Ustinov. Μετά την τελευταία του ταινία μεγάλου μήκους δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη στάμπα του «μικρού ηθοποιού», που είχε αποκτήσει στον κόσμο της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έτσι, στα 16 του, εγκατέλειψε την καριέρα του ηθοποιού για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Εργάστηκε στον τουριστικό και στον κατασκευαστικό τομέα στην πόλη Torrevieja, όπου και εγκαταστάθηκε με την σύζυγό του, Juana Olmedo, και τον γυό τους. Έζησε μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, και πέθανε στις 1 Φεβρουαρίου 2.000 στην Ισπανία.
FERNANDO REY
O Fernando Casado D’Arambillet γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1917, στην πόλη Κορούνια της Ισπανίας. Πατέρας του ήταν ο συνταγματάρχης Casado Veiga, ένας άνθρωπος καλλιεργημένος με ιδιαίτερη έφεση στις επιστήμες. Αρχικά ο νεαρός Fernando ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, ο Ισπανικός Εμφύλιος όμως ανέτρεψε τα σχέδιά του. Ο πατέρας του παρέμεινε πιστός στην Ισπανική Δημοκρατία, και διοργάνωσε την άμυνα του πυροβολικού στη μάχη της Μαδρίτης. Πήρε μέρος στις περισσότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις γύρω από την ισπανική πρωτεύουσα, ώσπου τελικά συνελήφθη μαζί με τον γιό του στη Βαλένθια, μετά την άρνησή του να φύγει στο εξωτερικό. Πατέρας και γυός μεταφέρθηκαν μαζί στο αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο γήπεδο Mestalla. O Fernando αφέθηκε ελεύθερος μετά από λίγο, ενώ ο πατέρας του καταδικάστηκε σε θανατική ποινή αρχικά, η οποία στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε τριακονταετή φυλάκιση. Ο Fernando αναγκάστηκε να γίνει ηθοποιός, για να βγάζει τα προς το ζην. Στην αρχή της καριέρας του λαμβάνει το καλλιτεχνικό όνομα Fernando Rey, και 8 χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο πήρε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του Δούκα της Άλβας στην ταινία του Jose Lopez Rubio, “Eugenia de Montijo”. Ο Fernando Rey έκανε σπουδαία, καριέρα, που περιλάμβανε τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο κ.α. Η πλέον καρποφόρα συνεργασία του ήταν με τον λαμπρό σκηνοθέτη Luis Bunuel στις δεκαετίες ’60-’70, χάρη στην οποία αναδείχτηκε στον πρώτο λατινόφωνο διεθνή σταρ. Έχει παίξει σε ταινίες, όπως «Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία» ( ΟΣΚΑΡ καλύτερης ταινίας 1971), «Η Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (ΟΣΚΑΡ καλύτερης ξένης ταινίας 1972), «Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου» (υποψήφιο για ΟΣΚΑΡ καλύτερης ξένης ταινίας 1977), ενώ απέσπασε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Κινηματογραφικό φεστιβάλ Καννών το 1977, για την ερμηνεία του στην ταινία του Carlos Saura, “Elisa, My Life”. Στις δεκαετίες ’80-’90 πήρε πολλές διακρίσεις (San Sebastian, Cannes κ.α.), καθώς και το Χρυσό Μετάλλιο της Ισπανικής Ακαδημίας Τέχνης και Κινηματογράφου. Από το 1992 γίνεται Πρόεδρος της Ακαδημίας, και 2 χρόνια αργότερα, στις 9 Μαρτίου 1994, πέθανε από καρκίνο.
RAFAEL RIVELLES
Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1898, στη Valencia της Ισπανίας. Τόσο ο πατέρας του, Juan Rivelles, όσο και η μητέρα του, Amparo Guillen, ήταν ηθοποιοί, κάτι που δεν μπορούσε να μην επηρεάσει και την πορεία του Rafael. Έπαιξε σε ταινίες, όπως “Don Quijote de la Mancha” όπου έπαιξε τον Δον Κιχώτη, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές για την ερμηνεία του, “Murio hace quince anos”, “Judas” , “El Leon de Damasco”, “El Greco” κι άλλες. Τη δεκαετία του ’30, με τον ερχομό του ήχου στον κινηματογράφο, μετέβη στο Χόλυγουντ για να φτιάξει ισπανόφωνες εκδοχές αμερικάνικων ταινιών, τελικά όμως επέστρεψε στην Ισπανία, όπου ίδρυσε δική του θεατρική εταιρεία. Το 1955 βραβεύθηκε με το βραβείο de Plata για την καλύτερη ισπανική ερμηνεία, ενώ το 1964 πήρε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας β’ ρόλου από το Εθνικό Συνδικάτο Θεάματος της Ισπανίας. Ήταν παντρεμένος με τη Maria Fernanda Ladron de Guevara, επίσης ηθοποιό. Έφυγε από τη ζωή στις 3 Δεκεμβρίου 1971 στη Μαδρίτη. Την καλλιτεχνική παράδοση της οικογένειας συνέχισε η κόρη του, λαμπρό αστέρι του ισπανικού κινηματογράφου, Amparo Rivelles.
ANTONIO VICO
Ο Antonio Vico Camarero, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1904, στο Santiago της Χιλής. Γιός του επίσης ηθοποιού Jose Vico, εγγονός του Antonio Vico και δισέγγονος των Antonio Pinto Vico και Adrian Lopez, μπήκε από νωρίς στον κόσμο του θεάματος, ερμηνεύοντας ρόλους από την ηλικία των 8 ετών στην εταιρεία του πατέρα του. Η καριέρα του είχε επικεντρωθεί στο θέατρο. Το 1918 μπήκε με την αξία του στην εταιρεία του Juan Bonafe. Εργάστηκε σε πολλές θεατρικές εταιρείες, ώσπου αποφάσισε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση από κοινού με τη γυναίκα του, Carmen Carbonell, η οποία ήταν επίσης ηθοποιός. Ο Antonio Vico θεωρείται ένας από τους προδρόμους του νατουραλισμού στην θεατρική σκηνή, την οποία υπηρέτησε πιστά έως τον θάνατό του στις 20 Μαρτίου 1972. Έπαιξε σε ταινίες όπως “El malvado Carabel”, “Currito de la Cruz”, “Suspenso en comunismo”, “Uncle Hyacynth”, “La revoltosa” κ.α. Το 1964 βραβεύθηκε με το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου, ενώ έχει διακριθεί και με άλλα βραβεία. Ο γιός του Jorge Vico ακολούθησε τα καλλιτεχνικά χνάρια του πατέρα του, ενώ ηθοποιός έγινε και ο εγγονός του Antonio Rodriguez Vico.
JUAN CALVO
Γεννήθηκε στις 22 Μάιου 1892, στη Valencia. Ανέβηκε στην θεατρική σκηνή το 1916, ενώ έκανε το πρώτο του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη με την ταινία “La hermana San Sulpicio” το 1934. Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο γίνεται ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς, αναλαμβάνοντας συχνά κωμικούς ρόλους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Puerto Rico γνώρισε την μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απόκτησε δυο παιδιά, επίσης ηθοποιούς, Armando και Manuel Calvo. Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο μέχρι τον θάνατό του. Τον θυμούνται ιδιαίτερα ως τον Αδερφό Μπισκότο στην ταινία «Το Θαύμα του Μαρσελίνο», που του χάρισε το βραβείο του καλύτερου β’ ρόλου στο Φεστιβάλ θεατρικών συγγραφέων Ισπανίας. Επίσης, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στον ρόλο του Σάντσο Πάντσα, στην θρυλική ταινία “Don Quijote de la Mancha”, όπου ξαναέπαιξε στο πλευρό του σπουδαίου Rafael Rivelles. Έχει παίξει σε πάνω από 90 ταινίες, μεταξύ των οποίων “The conspiracy of the Crazy”, “El Escandalo”, “Adam’s Fault”, “El fanntasma y dona Juanita”. Πέθανε στη Μαδρίτη, στις 6 Μαρτίου 1962.