Το Θέατρο Σταθμός, μετά τη θερμή αναταπόκριση που είχε η προβολή των έργων «Αυτός και το παντελόνι του» του Ιάκωβου Καμαπανέλλη, «Ουρανός Κατακόκκινος» και «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, που -με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου- παρακολούθησαν πάνω από 40.000 θεατές, συνεχίζει την προβολή on line παραστάσεων.
Πιο συγκεκριμένα οι φίλοι του θεάτρου θα μπορούν να παρακολουθήσουν, για όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση στην ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr, μία από τις πρόσφατες επιτυχίες του Θεάτρου Σταθμός που παιζόταν μέχρι και τις 11 Μαρτίου, παραμονή της ημέρας αναστολής λειτουργίας των θεάτρων.
Πρόκειται για το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές» σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τους, με αλφαβητική σειρα: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μάνο Καρατζογιάννη, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Μανώλη Μαυροματάκη, Ελένη Μολέσκη και Βασιλική Τρουφάκου.
Η παράσταση, σε παραγωγή Lead-in-Arts ΑΜΚΕ και Θέατρο Σταθμός, χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως μία από τις σημαντικότερες της δεκαετίας. Διένυσε συνολικά τρεις θεατρικούς κύκλους – στους οποίους εκτός των άλλων συμμετείχαν οι: Νίκος Γεωργάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Ειρήνη Κωνσταντίνου και Καλλιόπη Παναγιωτίδου.
Σκηνικά – κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου, φωτισμοί:Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης, βίντεο: Δήμητρα Τρούσα.
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη, βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς.
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη.
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς.
Τέλος, για την ερμηνεία του στο ρόλο του κωφού Μπίλι ο Μάνος Καρατζογιάννης απέσπασε Βραβείο ερμηνείας κοινού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* H μαγνητοσκόπηση της παράστασης έγινε από τον Ηλία Μόσχοβα.
Λίγα λόγια για το έργο και τη συγγραφέα
Η Νίνα Ρέιν, μια νέα δυναμική φωνή του βρετανικού θεάτρου, επεξεργάζεται με ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.
Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Παρότι o Κρίστοφερ, ο πατέρας της οικογένειας, επιμένει πως «χωρίς τις λέξεις δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας», τα μέλη της άλλοτε μέσα από τη γλώσσα κι άλλοτε μέσα από τη σιωπή διεκδικούν τη δική τους φωνή.
Στη θαυμαστή της αυτή αλληγορία η Ρέιν εστιάζει στην περιπλοκότητα της επικοινωνίας μέσα στον μικρόκοσμο της φυλής μας, της ίδιας μας της οικογένειας, στα πιο κοντινά μας άτομα, εκείνα δηλαδή που «αγαπάμε και γνωρίζουμε πιο πολύ». Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο; Η τελευταία πάντως λέξη του έργου, ή ακριβέστερα η «τελευταία χειρονομία» είναι η ΑΓΑΠΗ!