Η ομάδα προτσές, διασκευάζει για το θέατρο τη νουβέλα του Henry James «Το θηρίο στη ζούγκλα» και διερευνά τι συμβαίνει όταν ο λόγος αντικαθιστά -με παράξενη επιτυχία και, τελικά, με βέβαιη αποτυχία- το σώμα, ως τοποθεσία ερωτικής σύνδεσης.
Μήπως το θηρίο είναι όλα αυτά που χάνονται εν τω μεταξύ;
Ο Μάρτσερ εμπιστεύεται στη Μαίη το μυστικό του: την πεποίθηση πως κάτι πολύ παράξενο θα του συμβεί, κάτι που αναμένει και δεν αποκλείεται να τον συντρίψει. Δέκα χρόνια μετά, την ξανασυναντά. Εκείνη του υπενθυμίζει την παλιά εκμυστήρευση, κι αυτός της προτείνει να τον συντροφεύσει στην αναμονή του. Οι δυο τους αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτή την αναμονή.
Το «Θηρίο στη ζούγκλα» μιλάει για ένα μυστικό, δημιουργώντας διαρκώς καινούργια. Ο Henry James, έχοντας ως πρώτη ύλη μια ατυχή αισθηματική ιστορία, δημιουργεί ένα σχεδόν μεταφυσικό σασπένς γύρω από μια Αναμονή, ένα Θηρίο και μια Αποκάλυψη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου). Στη Γαλλία τους ρόλους των δύο ηρώων έχουν ερμηνεύσει ο Gerard Depardieu και η Fanny Ardant, ενώ τη διασκευή έχει υπογράψει η Marguerite Duras.
Μετάφραση: Παλμύρα Ισμυρίδου
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη
Σκηνικός χώρος- Μουσική επιμέλεια : Μαρία Μαγκανάρη- Προτσές
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί- Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Γοζαδίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη
Συνεργάτης: Ρένα Πογιατζόγλου
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Παίζουν (αλφαβητικά):
Ανθή Ευστρατιάδου, Σύρμω Κεκέ, Θέμης Πάνου
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Λίγια λόγια για την ομάδα
Η ομάδα Προτσές δημιουργήθηκε από τους ηθοποιούς Ανθή Ευστρατιάδου, Σύρμω Κεκέ, Θέμη Πάνου, Βασιλική Σκευοφύλαξ, τη φωτίστρια Μαρία Γοζαδίνου,και την ηθοποιό και σκηνοθέτη Μαρία Μαγκανάρη την άνοιξη του 2014. Σημείο συνάντησης όλων υπήρξε στο παρελθόν ο Θίασος Κανιγκούντα.
*προτσές: διαδικασία, πορεία ανάπτυξης ενός φαινομένου (κοινωνικοπολιτικού), εξελικτική πορεία/ νομοτελειακά αδιάκοπη κίνηση κάποιου φαινομένου, η ασταμάτητη και αέναη εξέλιξή του σε άλλα φαινόμενα
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Τα δύο πρόσωπα του έργου περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους συνομιλώντας. Άξονας των συζητήσεών τους είναι πάντα το θηρίο που αναπόφευκτα θα χυμήξει. Μοιραία, το παρόν τους αναλώνεται σε θολές περιγραφές του μέλλοντος . Τα λόγια που ανταλλάσσουν, τους κρατούν μαζί, αλλά την ίδια στιγμή τους αποξενώνουν. Ο Μάρτσερ και η Μαίη υπάρχουν (και συνυπάρχουν) μόνο μέσω της λειτουργίας της αναβολής. Και από άποψη δομής, το ίδιο το έργο κατασκευάζεται στην ίδια λογική. Γίνεται, ολόκληρο το έργο, η ίδια η χρονοβόρα αναβολή. Η απάντηση στο αίνιγμα του θηρίου- ένα αίνιγμα που έχει στηθεί εξαρχής με ισχυρό το αίτημα της επίλυσής του, διαρκώς παρεμποδίζεται. Την ίδια διαδρομή ακολουθεί και το νόημα: δεν εντοπίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο της αφήγησης, δεν προκύπτει μέσα από τις φράσεις. Κατασκευάζεται κυρίως έξω από αυτές, και μπορεί να βιωθεί μόνο ως προς το σύνολο.
Στο Θηρίο στη ζούγκλα τα πάντα είναι μπροστά στα μάτια μας, κι όμως μας διαφεύγουν. Και πάντα κάτι λείπει.
Ο Henry James, σ’ αυτή τη νουβέλα του, διερευνά περιοχές που συνομιλούν με τον μοντερνισμό και με άλλα ρεύματα του 20ου αιώνα. Η φαινομενικά ρεαλιστική αφήγηση υπονομεύεται διαρκώς. Η τεχνική της οπτικής γωνίας (point of view), η αμφισβήτησης της ύπαρξης μίας και μοναδικής ορθολογικής αλήθειας, η έλλειψης εξωτερικής δράσης, και η συχνά ανορθόδοξη χρήση της γλώσσας, είναι μερικές από τις τεχνικές που ακολουθεί. Μηχανισμοί όπως η ακραία επανάληψη, η αποσιώπηση, η reticentia, μας φέρνουν στο νου τεχνικές του σύγχρονου θεάτρου. Ακόμα και ο τρόπος που το παρελθόν συνυφαίνεται με το παρόν, είναι συχνά παραμορφωτικός. Επιπλέον, όροι που εισάγονται την ίδια εποχή από το Φρόυντ (ναρκισσισμός, διφορούμενο, απώθηση, καταπιεσμένη λίμπιντο κοκ), χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα του έργου και τις δράσεις τους.
Η μετατόπισή μας, κατά τη διάρκεια των προβών, από το τι καταλαβαίνω στο τι αντιλαμβάνομαι, ήταν αναγκαστική και διαρκής. Αυτό το συναίσθημα ότι κάτι λείπει μας καθοδήγησε στις βασικές σκηνοθετικές αποφάσεις. Ποιος είναι ο χώρος και ο χρόνος των προσώπων αυτών στη μοναξιά τους; Που πηγαίνει όλο εκείνο το κομμάτι των λόγων που τελικά δεν λέγονται, των συναισθημάτων που δεν εκφράζονται; Τι “κατασκευάζουν” ο Μάρτσερ και η Μαίη μέσω της “χωλής” επικοινωνίας τους;
Διερευνώντας τα παραπάνω, η διασκευή μας κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι πρωταγωνιστές του έργου είναι τρεις: ο Μάρτσερ, η Μαίη και το «Θηρίο».
Το αρχικό ερώτημα που μου είχε δημιουργηθεί κατά την πρώτη ανάγνωση του έργου ήταν το εξής: Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να παρακολουθούν έτσι ατάραχοι το ίδιο τους το ναυάγιο; Απλώς μιλώντας; Είναι δυνατόν ν’ αρνούνται να κινηθούν; Το ξανασκέφτηκα.μΝαι. Είναι δυνατόν.
Μαρία Μαγκανάρη