Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά, μετά την επιτυχία που σημείωσε, το έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Tο τίμημα», σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη», από την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2014.
Στο έργο που ανέβηκε την προηγούμενη θεατρική σεζόν από το ΚΘΒΕ, το μόνο άδειο κάθισμα που υπήρξε από την πρώτη μέχρι και την τελευταία παράσταση, ήταν επάνω στην σκηνή η πολυθρόνα του πατέρα. Το ΚΘΒΕ μεταφέρει φέτος «Το Τίμημα» στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» για μερικές ακόμα παραστάσεις, ως ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που αγκάλιασε και συμμετείχε με τον δικό του τρόπο στην κορύφωση της κάθε παράστασης. Στη συνέχεια, θα ταξιδέψει στην Αθήνα και σε αρκετές πόλεις εκτός Ελλάδας.
Το Τίμημα. Ένα έργο που αφηγείται την δική σου ζωή.
Λίγα λόγια για το έργο
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάθε μεγάλη απόφαση έρχεται με ένα Τίμημα. Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ μοιάζει να γράφτηκε για τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε σήμερα, στην Ελλάδα του σήμερα. Τι κάνεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν; Διαγράφεις τα όνειρά σου και απλώς επιβιώνεις; Ή κυνηγάς τα όνειρα αγνοώντας τις ανάγκες της οικογένειάς σου; Το Τίμημα στέκεται με επιδεξιότητα ανάμεσα στις δύο αποφάσεις που έρχονται να καθορίσουν την πορεία μιας ζωής. Στέκεται με επιδεξιότητα πάνω στη γραμμή που πρέπει ο καθένας μας κάποια στιγμή να τραβήξει ανάμεσα σε αυτά που χρωστάει στην οικογένειά του και σε όσα χρωστάει στον εαυτό του. Η παράσταση παιδεύει, διακωμωδεί, τιμωρεί, συγχωρεί, γαργαλάει τις συνειδήσεις των ηρώων και του κοινού με μία αφοπλιστική ψυχανάλυση που λαμβάνει χώρα 30 χρόνια μετά τη μοιραία απόφαση. «Αν κοιτάξεις το παρελθόν με γενναιότητα μπορεί και να ελευθερωθείς». Οι ήρωες και το κοινό οπλίζονται για δύο ώρες με αυτή τη γενναιότητα, σε μία παράσταση που μας φέρνει αντιμέτωπους με το τίμημα της κάθε μας απόφασης αλλά και πιο κοντά σε όσα έχουμε ουσιαστικά ανάγκη.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Παρασκευή ξημερώματα. Μετά από νυχτερινή πρόβα με έναν θεατή.
Σήμερα περάσαμε ολόκληρο το έργο και όταν τελείωσε δεν μίλησε κανείς μας. Σαν ό,τι και να λέγαμε να έμοιαζε λίγο. Ή μήπως ήταν που οι λέξεις του Μίλλερ είχαν εξαφανίσει τελείως τις δικές μας; Είχα πει πως μετά την πρόβα θα πήγαινα για ένα ποτό και τελικά γύρισα σπίτι. Ζήσαμε 5 ώρες τόσο έντονες, που χρειάζομαι άλλες πέντε μόνη μου για να τις ξαναζήσω. Το φόρεμα της Στέλλας θέλει λίγο στένεμα στη μέση, ο Αλέξανδρος να αρπάξει την Στέλλα την τελευταία στιγμή πριν πέσει στο κενό, ο Σταύρος να τραβήξει από τη δεξιά τσέπη το μαντήλι που θα εξαφανίσει μαγικά –έδωσε τον ιερό όρκο των μάγων πως δεν θα μαρτυρήσει σε κανέναν πώς γίνεται -οι γάζες που έχει ο Χρήστος στο στόμα -για να χαλάσουμε την άρθρωση του Σόλομον- τον ενοχλούν λίγο, ίσως να δοκιμάσουμε εκείνα τα σφουγγαράκια ρόλεϊ που βάζουν για να τυλίγουν τα μαλλιά. Η Ελένη θα γεμίσει αύριο ένα κουτί με αστερόσκονη και ο Γιάννης Βούρος θα μας βρει σε δύο λεπτά λύσεις που δεν θα βρίσκαμε σε δύο μήνες. Με άλλα λόγια, είμαστε πολύ τυχεροί. Που ζούμε αυτό που ζούμε, που θα μπορέσουμε να το μοιραστούμε μαζί σας, που μας δάνεισε ο Μίλλερ τις σκέψεις του, που σε μια χώρα όπου μας έχουν μετατρέψει όλους σε υψοφοβικούς ακροβάτες χωρίς δίχτυ, υπάρχουν ακόμα κάποια τέτοια μαγικά σκοινιά για να πατάμε πάνω τους, για να μας περνούν έστω και για δύο ώρες από την μια άκρη στην άλλη.
Ναι, πιστεύω πως όσο υπάρχουν σκοινιά ακροβασίας, μια αγκαλιά που θα σε σώσει απ’ το κενό, κουτιά με αστερόσκονη, παράλογες ιδέες, κάποιοι που βάζουν ρόλεϊ στο στόμα κι άλλοι που δίνουν όρκους μάγου, μπορούμε ακόμα να εφευρίσκουμε τρόπους για να πηγαίνουμε εκεί ακριβώς που θέλουμε. Τουλάχιστον αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.
Άσπα Καλλιάνη
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ειρήνη Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου
Μουσική: Γιώργος Μελισσινός
Φωτισμοί: Γιώργος Φρέντζος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Αναστασίου
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου
Διανομή με αλφαβητική σειρά: Σταύρος Ζαλμάς (Ουώλτερ Φραντζ), Στέλλα Καζάζη (Έστερ), Αλέξανδρος Μούκανος (Βίκτωρ Φραντζ), Χρήστος Σιμαρδάνης (Γκρέγκορυ Σόλομον).
