Το βασίλειο της γης, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη στο θέατρο OLVIO

Καθώς ανοίγει η αυλαία, το σκηνικό θυμίζει ένα μπλουζ με θέμα τη μοναξιά. Είναι η πίσω πλευρά ενός αγροκτήματος στο Δέλτα του Μισισιπή, με τοίχους γκρίζους σαν τον ουρανό. Στις δύο πλευρές του φυτρώνουν καλαμιές, ως το μισό ύψος του σπιτιού, κροταλίζοντας στον άνεμο που ψιθυρίζει. Παράλληλα μ’ αυτούς τους ήχους ακούγεται ακατάπαυστα το χαμηλότονο, επίμονο μουρμουρητό τρεχούμενου νερού από κάπου εκεί κοντά. Λίγες στιγμές μετά το άνοιγμα της αυλαίας, ένα αυτοκίνητο πλησιάζει και σταματάει.

Ο Τσικ μαθαίνει από τους περαστικούς πως το ποτάμι ξεχείλισε και πως σε λίγες ώρες όλη η περιοχή θα έχει εξαφανιστεί. Μόνο όσοι φύγουν μακριά από τα σπίτια τους, έχουν ελπίδα να σωθούν. Ο Τσικ δεν έχει άλλον τόπο. Ο Τσικ έχει μόνο τη μοναξιά του και αυτό το σπίτι. Ο Τσικ έχει μόνο τη μοναξιά του, αυτό το σπίτι και δυο απρόσμενους επισκέπτες. Και δεν προτίθεται να τους αφήσει μόνους.

Ανατρεπτικός, σκωπτικός, μελαγχολικός και υπό τη σκιά της επικείμενης καταστροφής, της μεγάλης πλημμύρας, ο Τενεσσί Ουίλλιαμς παραδίδει ένα αριστούργημα χαρακτήρων εμπνευσμένο από την πατρίδα του, τον βαρύ και ασθενικό Αμερικανικό Νότο. Μια ιστορία σαρκική και κωμική για δυο αδέρφια, που ενσαρκώνουν τη μισισίπια εκδοχή πάνω στον Κάιν και τον Άβελ, και για μία γυναίκα που θα την κερδίσει όποιος ξέρει να επιβιώνει.

Ταυτότητα:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές [Το Τέλος του Κόσμου]

Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη

Πρωτότυπη Μουσική / Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης

Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Χριστόπουλος

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Επιμέλεια σκηνικών: Περικλής Πραβήτας

Μακιγιάζ: Γιάννης Μαρκετάκης

Επιμέλεια casting: Natalie Pawloff

Παραγωγή: ANDRODELY p.c

Διανομή (με σειρά εμφάνισης):

Τσικ: Ανδροκλής Δεληολάνης

Μυρτλ: Παναγιώτα Βλαντή

Λοτ: Ορέστης Τζιόβας

Το Βασίλειο της γης και ο Τενεσσί Ουίλλιαμς

Ο «καταραμένος ποιητής» του αμερικανικού θεάτρου, ο καλλιτέχνης που έκανε τη ζωή του θέατρο και τα ίδια του τα πάθη ρυθμιστές της σκηνικής του γλώσσας, ο συγγραφέας που, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον, έσπρωξε τον αμερικανικό ρεαλισμό πέρα από την καταγραφή της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, προς τον ψυχικό κόσμο των ηρώων, εδώ, στο «Βασίλειο της γης», ολοκληρώνει μια θεατρική ελεγεία πάνω στην ταξική και ψυχαναλυτική κατασκευή της ανθρώπινης φύσης, της οικογενειακής συνθήκης, αλλά και του ίδιου φύλου, με το φάντασμα της πεθαμένης μητέρας να είναι πάντα παρόν, να αιωρείται συμβολικά αλλά και να εμφανίζεται επί σκηνής με τη μορφή παρενδυσίας, λαμβάνοντας ισότιμο ρόλο με τις κοινωνικές ανισότητες στον τρόπο που δομούνται τα κίνητρα των ηρώων.

Το «Βασίλειο της γης» ανέβηκε πρώτη φορά στις 27 Μαρτίου του 1968 στη Νέα Υόρκη, υστέρα από́ έντονες διαφωνίες αναμεσά στον παραγωγό́ και το συγγραφέα για τον τίτλο του έργου. Το κέφι με το οποίο γράφτηκε από τον Ουίλλιαμς, δεν προμήνυε τη συνέχεια. Λίγους μήνες μετά το ανέβασμα του έργου διαδόθηκαν ψευδείς φήμες για τη δολοφονία του. Ένα χρόνο μετά προβάλλεται «Ο τελευταίος κληρονόμος» (Last of the Mobile Hot Shots), η κινηματογραφική́ απόδοση του Βασιλείου της γης, όπου κυκλοφόρησε και στην Ευρώπη ως «Blood Kin». Την ίδια περίοδο ο Ουίλιαμς εισάγεται για τρεις μήνες στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Μπαρνς στο Σαιντ Λούις, παθαίνοντας νευρικό κλονισμό. Εκεί κατά τη διάρκεια απεξάρτησης παθαίνει δύο καρδιακές προσβολές και μια σειρά από επιληπτικές κρίσεις. Ο μόνος που τον φροντίζει όλο αυτό το διάστημα είναι ο μικρός του αδελφός, ο Ντάκιν. Μοιάζει, το Βασίλειο της γης να γράφτηκε προφητικά προς τιμήν του.