«Με μεταμόρφωση διαβαίνει η ζωή μας, το εξωτερικό μας πάντοτε φθίνει και λιγοστεύει» (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ελεγείες του Ντουίνο, μτφ Δ. Γκότση, εκδ. Αρμός).
Η τελευταία δουλειά της Χαριτίνης αφηγείται με τρόπο ποιητικό την απέκδυση και την μεταμόρφωση που συντελείται εξερευνώντας τα όρια του «αισθάνεσθαι». Η καλλιτέχνις μοιάζει να συγκεφαλαιώνει την θεματολογία της τελευταίας της ατομικής έκθεσης με τίτλο “Δωμάτια”, όπου είχε απεικονίσει στιγμές της καθημερινότητας σε διάφορα δωμάτια. Ζωγραφίζει σε νέους τόνους, με μια παλέτα από πιο σκούρα και ζεστά χρώματα (ακρυλικά) πάνω σε ξύλο.
Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν εικονογραφημένη ποίηση που παρουσιάζεται σε μια συλλογή από 19 πίνακες σε μικρές διαστάσεις.
Στην παρούσα δουλειά, ο θεατής βλέπει την πορεία μίας εσωτερικής επιθυμίας που ανεπαισθήτως εισδύει μέσα στην κάμαρη και σιγά σιγά φουντώνει, πυρακτώνεται. Το πρόσωπο παραδίδεται σε αυτό που μέσα του συμβαίνει, επισκέπτεται αυτό τον «άγριο τόπο» εντός του που αποδίδεται με την μορφή μάσκας και ζυγίζει τον πόθο πριν τον κοιτάξει το αντικαθρέφτισμά του, πριν την τελική αναγέννηση. Την ένταση διαδέχεται η καταλλαγή που σαν ήσυχος νυχτιάτικος αέρας αγγίζει το σώμα. Στην κάμαρη έχει πια σμιλευτεί ένας χώρος γαληνεμένος, όπου ο καρπός της αναγέννησης μπορεί να βλαστήσει και ο θεατής δρέπει το εκχύλισμα -ή μήπως ξεχείλισμά;- του επιβεβαιώνοντας τον ποιητή, ότι «η πιο φανερή ευτυχία για πρώτη μας αποκαλύπτεται φορά όταν εντός μας την μεταμορφώνουμε».
