Ζωγραφίζω γιατί μου αρέσει η δημιουργική διαδικασία και η αναμέτρηση με τον εαυτό μου, αλλά και επειδή το θέαμα της ζωής με συγκινεί.
Τα έργα αυτής της έκθεσης μπορούν να ιδωθούν σαν καρέ μιας ιστορίας, σαν αυτοβιογραφικές νύξεις ή σαν μια προσέγγιση των αντιθέσεων και της πολυπλοκότητας της ζωής όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.
Κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα πρέπει να θέτει όρια στον εαυτό της. Η απόλυτη ελευθέρια με φοβίζει περισσότερο από τους περιορισμούς. Στην αρχή άλλωστε ενός έργου νιώθω ένα είδος τρόμου, βρισκόμενος αντιμέτωπος με άπειρες δυνατότητες που παρουσιάζονται. Τα πάντα επιτρέπονται.
Η διανοητική και η φυσική προσπάθεια στην διάρκεια της διαδικασίας δεν διαχωρίζονται. Με προκαλούν εξίσου και δεν ιεραρχούνται.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ιδέα του έργου είναι για μένα τόσο στενά δεμένη με την ιδέα της οργάνωσης των υλικών και της ικανοποίησης που μου γεννά η ίδια η πράξη της κατασκευής, ώστε αν συνέβαινε το ανέφικτο και μου προσφερόταν το έργο ολοκληρωμένο, θα ένιωθα αμηχανία και εκνευρισμό σαν να με είχαν εξαπατήσει…
Ο τρόπος με τον οποίο η φόρμα κινείται ανάμεσα στην οφθαλμαπάτη και στην επιπεδότητα καθορίζει τον τόνο και την δυναμική του έργου.
Η καταστροφή είναι μία καθαρά δημιουργική πράξη και εκφράζει την ιδέα ότι η πραγματικότητα δεν είναι αντικειμενική. Ζωγραφίζω μία μορφή και αμέσως την καταστρέφω. Γιατί είναι απλά μια εκδοχή της πραγματικότητας ή κάποια επιφανειακή εκδοχή της. Πρέπει να το χαλάσω, να πάω κάπου παραπέρα, να σκάψω πίσω από την επιφάνεια.
Η «έμπνευση» είναι ένα δευτερεύον χρονικά σύμπτωμα. Στριφογυρνάει κάτι που σε απασχολεί μέσα σου καιρό και κάποια στιγμή έρχεται μια συγκινησιακή διαταραχή, είναι μια αντίδραση του καλλιτέχνη που παλεύει με μια άγνωστη υπόσταση. Ή με τον εαυτό του;
Αν η τέχνη δεν έχει κάποιο είδος μαγείας, δεν με ενδιαφέρει. Τα έργα μου κατά κάποιο τρόπο είναι αφιερωμένα στη μνήμη καλλιτεχνών οι οποίοι όμως νομίζω δεν θα τα δέχονταν σαν το αποτέλεσμα της παράδοσης που εκείνοι εγκαθίδρυσαν ή συνέχισαν.
Όταν ήμουν έφηβος είχα επισκεφτεί το ατελιέ ενός ζωγράφου. Κοιτούσα τα έργα και χάζευα όταν παρατήρησα ότι στο πλάι ενός έργου, εκεί που τελειώνει το χρώμα και αρχίζει ο λευκός καμβάς, εκεί ολοφάνερα η εικόνα ήταν ψεύτικη, φτιαγμένη απλά από μπογιά. Εκεί στο πλάι του τελάρου είναι μια διαχωριστική γραμμή, η επιστροφή στην πραγματικότητα. Η τέχνη είναι μία αναγκαία ψευδαίσθηση.
Info: Ο Τζουλιάνο Καγκλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε Ζωγραφική στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και το Μαρτίνο Γαβαθά και Χαρακτική με το Γιώργο Μήλιο (1996-2002). Το 2003 απέσπασε υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών για εκτέλεση καλλιτεχνικού έργου. Το 2013 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο για νέο ζωγράφο κάτω των 40 ετών. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε επτά ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και την Κύπρο, και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Έργα του ανήκουν σε σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Ο Τζουλιάνο Καγκλής θα παρουσιάσει τη δουλειά του με τίτλο The grand illusion στην αίθουσα τέχνης έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου. Περισσότερες πληροφορίες.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 31