«…βρέθηκα στο νυχτερινό πλοίο για Νάξο, στη κουπαστή. Τα κατάμαυρα γοητευτικά κύματα κινούνταν ακατάπαυστα και τότε σκέφτηκα «αφού είναι όνειρο μπορώ! Θα πηδήξω μέσα επιτέλους, θα γνωρίσω από πρώτο χέρι τι συμβαίνει εκεί κάτω.» Και πήδηξα… Και τότε πριν δω οτιδήποτε, ένοιωσα μια θαλπωρή, μια ζεστασιά κάτι που δε περιγράφεται με λέξεις…».
Η παραπάνω αφήγηση είναι το τελευταίο τμήμα ενός ονείρου του ζωγράφου Τζουλιάνο Καγκλή, το οποίο μοιράστηκε πέρυσι μέσω της στήλης «Μάτια ερμητικά κλειστά», που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».
Στον επίλογο ο καλλιτέχνης διευκρινίζει ότι ο λόγος δεν επαρκεί για να μεταφέρει την αίσθηση που τον κυρίευσε. Στη συγκεκριμένη περίσταση η έλλειψη των λέξεων καλύπτεται αυτόματα από τον αναγνώστη με χρώμα, το Μπλέ, το βαθύ Μπλε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Τζουλιάνο Καγκλής σε δεκαπέντε καινούρια έργα εξερευνά τις δυνατότητες και επιδράσεις του Μπλε. Ο ζωγράφος υπονομεύει την αφήγηση επιχειρώντας να ανακαλύψει αυτό που κρύβεται πίσω από την εικόνα. Χειραγωγεί το σχήμα, και παίζοντας με τη διαφάνεια και τη χροιά των ψυχρών τόνων προκαλεί το τυχαίο ζωγραφικό γεγονός, βυθίζοντας μας στον ιδιότυπο μυστικό κόσμο του.
Ο Μάνος Στεφανίδης σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης για τη νέα δουλειά του Καγκλή:
«Εξελίσσοντας το κατακτημένο πλέον ύφος του επιζητεί συνθέσεις πιο φιλόδοξες. Με τον χώρο να κυριαρχείται από τις φιγούρες και οι ρόλοι να διαχέονται: Ο ταχυδακτυλουργός, ο ισορροπιστής, ο θεατρίνος, ο ζωγράφος που παρατηρεί τον εαυτό του μέσα στο έργο, οι θεατές που δοκιμάζονται ως προς τα όρια της οπτικής τους δυνατότητας. Τι καταλαβαίνουμε τελικά όταν, κοιτάμε μία ζωγραφιά; Φαρδιές πινελιές, ψυχρές αποχρώσεις, ψυχές που ασφυκτιούν σε χώρους πηχτούς από την αποφορά της ζωής. Διαφάνειες. Γκρίζα, ώχρες, κορμιά κείμενα. Σκυλιά. Κάπως έτσι προχώρα η τέχνη…»
