Κοσμική Ενέργεια: ανακοινώνοντας την παρουσία του τίποτα
«Ιδεογραφικά σημεία — ως μεταγλωσσικοί και παραγλωσσικοί κώδικες — σκοπίμως απλώνονται στην επιφάνεια για να δώσουν μορφή στον προσωδιακό ρυθμό ο οποίος ορίζει τον ποιητικό χαρακτήρα της “ζωγραφικής μου ως γραφή”. Οι πρωτόγονες τάσεις ως τελετουργική και ενστικτώδης σχέση με τη φύση και η αίσθηση της γεωμετρικής τελειότητας εισάγονται και οι δύο με δυϊστικό τρόπο, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ποικιλόμορφη αλληλουχία του σύγχρονου ανθρώπου. Η γραφή είναι μια διανοητική και οντολογική παρουσία, το μαύρο είναι η γεωμετρία του κενού, και οι αυστηρές γραμμές και η βιαστική γραφή αφορούν όλες τις ψυχολογικές αντιφάσεις που χρησιμοποιώ ως προϋπόθεση του υποσυνείδητου. Η απόκρυφη εμπειρία λατρείας σε αρχαία κείμενα πάντα αποτελούσε έμπνευσή μου. Τα εικονογράμματα που σχεδιάστηκαν ενστικτωδώς ως επινόηση μιας ακατανόητης και ασύμβατης γλώσσας στοχεύουν στην παραγωγή σημείων πνευματικής ανεξαρτησίας.
Θεωρώ τον εαυτό μου κηπουρό που εργάζεται με την αντίληψη. Οι κήποι μου είναι ουτοπικοί χώροι όπου τα φυτά και τα οργανικά όντα που κατοικούν εκεί τρέφονται από μια κοσμική ενέργεια. Μια μαγεία αλληλουχίας που εκπέμπεται αδιάκοπα. Μια χαοτική τάξη που όμως μοιάζει με απόλυτη γεωμετρία. Κάθε πίνακας είναι σαν ένας κήπος όπου η κοσμογονία αντανακλάται όπως και η γεωμετρία του χάους — αρμονία της ατέλειας, μια γόνιμη αντινομία, αποκλίσεις που καθιστούν δυνατές αδύνατες συνυπάρξεις.
Η αντίφαση μεταξύ σαμανικού ενστίκτου και επιστημονικής λογικής είναι προφανής, αλλά δεν τονίζονται σκόπιμα μυστικιστικές τάσεις, παρόλο που μπορεί να φαίνεται έτσι. Όλα αυτά τα σημάδια — υλικά ή/και χειρονομιακά — που εμφανίζονται ως ουδέτερα μορφώματα με μια υπεραισθητική πνευματικότητα, υπάρχουν για να αντικρούσουν την ιδέα ότι η παύση σε στιγμές διανοητικής απόγνωσης τείνει να ωθείται προς το κενό ως αδιανόητη ορμή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ό,τι είναι μυστικιστικό ή ερμητικό στην τέχνη μου δεν είναι παρά μιμητική ενσάρκωση της αρχαϊκής συμπεριφοράς της τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο, προσπαθώ να αποκαλύψω το παράδοξο στο έργο τέχνης. Μια ανθρωπολογική αναζήτηση, χωρίς να εξετάζω τι συνιστά πρόοδο ή οπισθοδρόμηση, αλλά ταυτόχρονα ένα είδος εργαλείου για την αποκατάσταση ενός αρχαϊκού παρελθόντος της τελετουργίας στην τέχνη. Είμαι ο πρωτόγονος του μέλλοντος… Ένας σύγχρονος Σαμάνος… Χρόνια αναχρονιστικός!» – Umit Inatci
Umit Inatci:
Ο Umit Inatci γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου (28/11/1960). Ολοκλήρωσε τις ανώτερες σπουδές του με τιμητική διάκριση (Cum Laude) στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Pietro Vannucci στην Περούτζια της Ιταλίας το 1984. Τα έργα του εκτίθενται παγκοσμίως σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές και μουσεία (Ιταλία, Κύπρο, Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ, Δανία, Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιράν και Ιράκ). Είναι κριτικός τέχνης, συγγραφέας μελετών για καλλιτέχνες και επιμελητής σε πολλές εκδόσεις και οργανισμούς. Έχει γράψει 42 βιβλία για τη λογοτεχνία, την τέχνη και την ανάλυση κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες που εκδόθηκαν στα ιταλικά, αγγλικά, ισπανικά, ελληνικά, μακεδονικά, ρουμανικά και τουρκικά. Έχει εργαστεί ως γραφίστας, σχεδιαστής επίπλων και καλλιτεχνικός διευθυντής σε εταιρείες σχεδιασμού, διαφημιστικές εταιρείες και εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει παραγωγές ταινιών ντοκιμαντέρ και video art. Υπήρξε ακαδημαϊκό μέλος διαφόρων πανεπιστημίων ως Κοσμήτορας Σχολής και Ιδρυτικός Πρύτανης μέχρι το 2018. Είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Umit Inatci Art Center και ιδρυτής και αρχισυντάκτης του διεθνούς περιοδικού τέχνης Art Axis.