Η έκθεση “I used to be funny but now i am dead” φέρνει κοντά το έργο 3 νεαρών και 3 ιστορικών γυναικών καλλιτεχνών από την Ελλάδα και τη Γαλλία και επιχειρεί να κοιτάξει την ιστορία της τέχνης αξιολογώντας πού βρίσκεται σήμερα η γυναικεία τέχνη και πού πηγαίνει.
Η εικόνα της γυναίκας μέσα στην ιστορία της τέχνης είναι σαφώς η εικόνα που δόθηκε από τους άνδρες στη γυναίκα. Αυτή η εικονογραφία παραδόθηκε από γενιά σε γενιά για αιώνες και αποδομήθηκε για πρώτη φορά ριζικά από τη φεμινιστική πρωτοπορία της δεκαετίας του ’70. Σε αυτήν την κρίσιμη δεκαετία και σε εκείνη που θα ακολουθήσει ανήκουν κάποια από τα σημαντικότερα έργα των Δασκοπούλου, Ρωμανού και Παπακωνσταντίνου που παρουσιάζονται εδώ. Έργα αιχμηρά και πολυεπίπεδα σχολιάζουν μεταξύ άλλων θέματα ταυτότητας και φύλου με τρόπο χιουμοριστικό, ποιητικό και συχνά ειρωνικό.
Γιατί δεν υπήρξαν άραγε αρκετές μεγάλες γυναίκες καλλιτέχνες αναρωτιέται η θρυλική ιστορικός τέχνης Linda Nochlin στο διάσημο άρθρο της για το περιοδικό ARTnews το 1971. Σε αυτό το σημείο οι φεμινίστριες όπως λέει η Nochlin θα τσιμπήσουν το δόλωμα και θα προσπαθήσουν να ξεθάψουν μία λίστα από αξιόλογες ή ανεπαρκώς εκτιμημένες γυναίκες καλλιτέχνες η οποίες έζησαν και έδρασαν σε βάθος χρόνου. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμη και όσες γνώρισαν μία κάποια καταξίωση -θα προσθέσω σε αυτό το σημείο- την έλαβαν σε μεγάλο βαθμό μετά τον θάνατο τους. Τι αξία έχει άραγε μία τέτοιου είδους αναγνώριση; Είναι ακριβώς σαν ένα αστείο που πάγωσε, θα έλεγε κανείς.
Συμμετέχουν:
Alix MARIE | Σίλεια ΔΑΣΚΟΠΟΥΛΟΥ | Ειρήνη ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ | Λήδα ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ | Χρύσα ΡΩΜΑΝΟΥ | Νάνα ΣΑΧΙΝΗ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Φωτογραφία: Σίλεια Δασκοπούλου (1936-2006), “Η Μνηστή του Δράκουλα”, 1971, Ακρυλικό σε καμβά, 90×116εκ