Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν όταν αρχίσαμε να καταπιανόμαστε με το έργο ήταν το κατά πόσο αφορά κάποιον σήμερα και πόσο κοντά μπορεί να είναι στη δική μας εποχή. Μια ένδειξη πως μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον ήταν το ότι με συγκινεί. Σχετικά γρήγορα, δηλαδή, βρήκα αναφορές και εμπειρίες δικές μου ή οικείων μου. Από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω το κείμενο και να με κινητοποιεί, όσο ποιητικό και παράδοξο κι αν είναι ως γραφή, πίστεψα ότι μπορεί να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο και σε οποιονδήποτε άλλο σύγχρονό μου.
Η παράστασή μας βασίστηκε αρκετά σε δύο άξονες. Από τη μία πλευρά η τάση για απελευθέρωση (ορμές, έρωτας, αναζήτηση αλήθειας) και από την άλλη η ανάγκη για καταστολή των παραπάνω και η τάση για επιστροφή σε μια ασφαλή, ελεγχόμενη περιοχή όπου το απρόοπτο είναι ανεπιθύμητο. Ο δεύτερος άξονας εκφράζεται βασικά από τον κόσμο των ενηλίκων -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ένας έφηβος αποκλείεται να ενσωματωθεί σ’ αυτόν.- Είναι, άλλωστε, τόσα πολλά αυτά με τα οποία ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος σ’ εκείνη την ηλικία που θα αναγκαστεί να πιαστεί από κάποια βεβαιότητα για να κρατηθεί.
Υπάρχει, άραγε, σήμερα αυτή η καταστολή των επιθυμιών, το κρύψιμο του σώματος, η ντροπή για τον έρωτα που σκιαγραφούνται στο έργο του 1891; Νομίζω πως ναι αλλά από διαφορετική διαδρομή: Ο ευτελισμός του σώματος από τα κυρίαρχα μέσα (διαφημίσεις, τηλεοπτικά σόου κλπ.), ο ψευτοπουριτανισμός των social media απέναντι στο γυμνό όταν όλη η λειτουργία τους δομείται απόλυτα στη δύναμη της εικόνας, η θεοποίηση πολιτικών απόψεων που εκφράζουν μια υποτιθέμενη “κοινή λογική” και τελικά οδηγούν σε απολυτότητες, η ευκολία και “ανετίλα” στην περιγραφή και προσέγγιση του σεξ που παραβλέπει ή φοβάται τον έρωτα, οι “και καλά” απενοχοποιημένες σχέσεις που αφήνουν απέξω το συναίσθημα και στην ουσία αρνούνται την έκθεση της επικοινωνίας. Όλα στοιχεία της κοινωνίας μας. Βασικά και βαθιά συντηρητικά.
Δεν ξέρω αν στην παράστασή μας θα καταφέρουμε να αναδείξουμε όλες τις οπτικές γωνίες ενός τόσο σημαντικού έργου. Έχω όμως εμπιστοσύνη στην ειλικρίνεια και την αληθινή καλλιτεχνική ανάγκη όλων των συντελεστών. Θα δούμε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Βαγγέλης Αμπατζής γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Σοφία Βγενοπούλου, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρη Καραντζά, Γεωργία Μαυραγάνη κ.ά.
Διαβάστε επίσης:
Το ξύπνημα της άνοιξης, του Φρανκ Βέντεκιντ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου