Στην νέα του ατομική έκθεση ο Βαγγέλης Ρήνας ζωγραφίζει κορίτσια- γυναίκες στο δάσος, αγκαλιασμένες, συνεπαρμένες από την αναστάσιμη αναγέννηση της φύσης, τους ήχους της, τις ευωδιές της, την δύναμή της.
Οι γυναίκες του Ρήνα ζουν σαν σε όραμα την εμπειρία της ζωής, έχοντας στην συνείδησή τους όλες τις γυναίκες του παρελθόντος, που έζησαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν, γέννησαν, δημιούργησαν και έκαναν καλύτερη την ζωή μας.
Τα έργα ως μικρές προσευχές αντικατοπτρίζουν, την μεταφυσική ενάργεια της γυναικείας φύσης, την θεϊκή πνοή της, μ’ ένα τρόπο διαυγή, σχεδόν διάφανο.
Η Δρ. Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν επισημαίνει ότι “ο Ρήνας ενορχηστρώνει στην “Πνοή” ένα πόνημα στο οποίο η εικαστική έκφραση ταυτίζεται απόλυτα και όσο γίνεται πιο άμεσα με αυτήν καθαυτή την ποίηση, ενώ κάθε κοινότυπο όριο μεταξύ τους έχει όντως μετουσιωθεί σε μια άυλη Πνοή. Πνοή που μεταφέρει στο ακέραιο τη δύναμη της έμπνευσης αλλά και της ψυχικής διέγερσης του καλλιτέχνη, για να μας αναμεταδώσει μέσα από την σύνθεση και τον ρυθμό του σχεδίου έναν ακραιφνή αισθησιακό ερωτισμό”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η χορογράφος Δάφνη Αντωνιάδου, της οποίας η δημιουργική της συμμετοχή αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη σημειώνει ότι “ο χρόνος κυλά με τον παιδικό τρόπο όλη η ένταση της ζωής σε μια στιγμή, σαν χορογραφία που φτιάχτηκε από εμάς, πριν από εμάς” και συνεχίζει “είμαστε μέρος του δάσους, του παιχνιδιού της φύσης, αυθύπαρκτα και νομοτελειακά πλάσματα στον υγροβιότοπο της θηλυκότητας”.
Ο νευρολόγος και συγγραφέας Νώντας Τσίγκας αναφέρει ότι “στο κέντρο σχεδόν του κάθε πίνακα, χρώματα και θάλλουσα ζωή, που λυτρώνονται από τον ύπνο ή την ερωτική έκσταση των γυναικείων κορμιών, γυμνών ή ημίγυμνων. Μέσα στη λευκότητα του καμβά, άψογα διατηρημένο, προβάλλει διακριτά το σχέδιο με κάρβουνο, αρνούμενο κάθε άλλο χρώμα και δίνοντας όψη άυλη στις μορφές ή τα μέλη”, ενώ συνεχίζοντας καταθέτει ότι “Σ’ ένα δάσος που υποδέχεται την Άνοιξη και με το πένθος βουβό για την ανθρώπινη εγγύτητα, στην πιο φιλοσοφική, την πιο ερωτική, την πλέον ποιητική και θρησκευτική εκδήλωση της αγάπης: τον εναγκαλισμό, την απελευθερωμένη περίπτυξη, που έλειψε στον καιρό των δολοφόνων, τον καιρό της ατιμώρητης γυναικοκοτονίας, του εγκλεισμού, της αποξένωσης, της νευρωτικής αποπροσωποίησης των ανθρώπων”.
