Το “Ephemeral Body” είναι μια αυτοβιογραφική χορευτική περφόρμανς που σκιαγραφεί το ταξίδι αποθεραπείας και την αναζήτηση της σωματικής ταυτότητας της Βαλασίας Συμεωνίδου, η οποία, ως χορεύτρια και χορογράφος, βιώνει πλέον κινητική αναπηρία. Η θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του M-Power Festival, ενός φεστιβάλ για τη δύναμη, τα κίνητρα και το αύριο των καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία.
***
-Το Ephemeral body αποτελεί μια αυτοβιογραφική performance. Ποια γεγονότα της ζωής σας εμπερικλείει ;
Το Ephemeral Body είναι μια πράξη επιστροφής στην προσωπική μου ιστορία μέσα από την σχέση και την έρευνα μου, με ένα αντικείμενο με το οποίο έχω συνδεθεί στο παρελθόν. Με αφορμή το αντικείμενο αυτό και τις μνήμες που τα αντικείμενα κρατούν μέσα τους κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο. Ξεκινώντας από τις σωματικές επιπτώσεις της ημιπληγίας που βίωσα και συνεχίζω να βιώνω: τον διαχωρισμό δηλαδή των δύο πλευρών του σώματος μου σε παράλυτη και κινητική πλευρά, κατά τη διάρκεια της performance, ξετυλίγω προς τα πίσω στιγμές που έχω βιώσει από την στιγμή πού ήρθε η αναπηρία στην ζωή μου καθώς και κινήσεις που έχω πλέον κατακτήσει μέσα από την διαδρομή μου αυτή αλλά και μέσα από την κινητική μου έρευνα πάνω στην υλικότητα του αντικειμένου. Έτσι, στο έργο σταδιακά αναδεικνύεται η αλληλοϋποστήριξη και η συνεργασία των δύο πλευρών για την απελευθέρωση της κίνησης και την δημιουργία χώρων που εμπεριέχουν και συμπλέκουν στοιχεία κίνησης και ακινησίας μαζί. Ως να συνεχίζεται το ένα μέσα στο άλλο, το έμψυχο με το άψυχο, το παρελθόν με το παρόν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Θα θέλατε να μας περιγράψετε πώς είναι να συμπυκνώνονται αυτές οι προσωπικές εμπειρίες σε μια παράσταση χορού 30 λεπτών;
Είναι μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία που απαιτεί μια βαθιά ενδοσκόπηση καθώς και πολύ προσεκτική επιλογή των εκάστοτε εικόνων. Ευτυχώς όμως που η μνήμη όπως και η τέχνη έχουν την ιδιότητα να μεγεθύνουν στιγμές και όχι μακρά διαστήματα, επιτρέποντας έτσι την μετάδοση της αίσθησης κάποιων εμπειριών, κάποιων δηλαδή πτυχών της διαδρομής μου στην αναπηρία, και όχι την αφήγηση όλων των εμπειριών, ο οποίος άλλωστε δεν ήταν και ο σκοπός μου.
-Ποιες είναι οι βασικές προκλήσεις που ενέχει αυτό το εγχείρημα;
Καταρχήν η επιλογή της χορογραφικής δημιουργίας και ερμηνείας ταυτόχρονα είναι από μόνη της μια πολύ απαιτητική διαδικασία και ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο ο οποίος λειτουργεί σε διαφορετικούς χρόνους και σπανίως του αποδίδονται θέσεις ευθύνης. Σε ό,τι αφορά τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του έργου, μία από τις βασικότερες προκλήσεις είναι τα ερωτήματα που θέτεις στον εαυτό σου και ο βαθμός της ειλικρίνειας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Τέλος, το να καταφέρεις να μεταδώσεις στους συνεργάτες σου μια τόσο προσωπική εμπειρία ώστε να γίνει πλήρως κατανοητή, μακριά από στερεότυπα, είναι νομίζω μερικές από τις βασικότερες προκλήσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω.
-Εξηγήστε μας συνοπτικά την πτύχωση. Πώς εντάσσεται η συγκεκριμένη έννοια στο έργο σας;
Ως διαδικασία η πτύχωση προκύπτει από την δίπλωση δύο πλευρών ενός υλικού και προσδιορίζει την καμπή – τον χώρο που δημιουργείται πάνω στην επιφάνεια, στην συγκεκριμένη περίπτωση στην επιφάνεια ενός χαρτιού, η οποία μοιάζει σαν να διαχωρίζει αλλά και να ενώνει τις δύο πλευρές ταυτόχρονα. Για αυτό και η συγκεκριμένη πρακτική χρησιμοποιείται ευρέως στηv αρχιτεκτονική τόσο ως ένας τρόπος επίτευξης της αίσθησης της συνεχούς κίνησης όσο και ενσωμάτωσης – ένωσης διαφορετικών στοιχείων μεταξύ τους.
Η πρακτική αυτή έχει για εμένα μια διπλή μεταφορά. Από την μία παραπέμπει στις επιπτώσεις της ημιπληγίας που βιώνω, τον διαχωρισμό δηλαδή των δύο πλευρών του σώματος μου σε παράλυτη και κινητική πλευρά. Και από την άλλη λειτουργεί ως μια μεταφορά για ένα σώμα που δεν είναι τέλειο, αλλά παθαίνει, αλλάζει, μάχεται, φθείρεται, όμως και ξαναγεννιέται, προσαρμόζεται και αναδιαμορφώνεται δημιουργώντας κίνηση και χώρους οι οποίο απορρέουν από την ένωση αλλά και συνεργασία των δύο διαφορετικών μου πλευρών ως μια προσπάθεια ανάδειξης της συνέχειας της κίνησης, της ζωής – καθώς και την δημιουργίας μίας νέας ζωής ακόμα και σε περιόδους κρίσης. Αλώστε πουθενά δεν μπορεί να μπει ένα τέλος και τίποτα δεν παραμένει ακίνητο, το ίδιο. Τα πράγματα, τα σώματα, είναι εφήμερα, μεταβάλλονται διαρκώς.
Photo Credit: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ