Η Βαλεντίνη Μαυροδόγλου αναφέρει σχετικά με την έκθεση:
Εκείνη…
Είμαι εγώ, εσύ η και κάποια άλλη
Έζησα, ζω, θα ζήσω
Ο χωροχρόνος είναι σχετικός
Είμαι από εδώ η από κάπου αλλού
Σημασία δεν έχει καμία!
Άσε με να να σου πω την ιστορία μου.
Ιστορίες που συνήθιζα να αγαπώ
έχω ακόμη στο μυαλό, πες μου υπάρχει ανάμνηση που δεν σκοτώνει;
Παγωμένη στιγμή σε χρόνο ακαθόριστο
Ύπαρξη φτιαγμένη για να αλλοιωθεί από ένα κοφτερό παρόν
Πες μου λοιπόν εσύ να λησμονάς έχεις δύναμη;
Εγώ πάλι θα πω ξεκάθαρα όχι δεν μπορώ και το κυριότερο δεν θέλω.
Περπατώ στην μνήμη με αγάπη εμμονική διότι οι μνήμες μας φτιάχνουν την ιστορία μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μνήμες δικές μου, μνήμες δικές μας, μνήμες πολιτισμών, αυτές που γίνηκαν το μονοπάτι μας στην ιστορία, αυτές που μας κάνουν μοναδικούς αλλά και τόσο ομοίους.
Τούτο το κουβάρι λοιπόν το αγκαλιάζω σφιχτά και ευλαβικά το ξετυλίγω ξανά μέσα από σκληρά γεωμετρικά ασπρόμαυρα μοτίβα στο χαρτί και στο μέταλλο και άλλοτε με εκρηκτικές αλλά συνάμα αυστηρές φόρμες χρώματος που κάνουν το λευκό του χαρτιού να υποχωρεί.
Τι χάνεται και τι βρίσκεται στην αναδιατύπωση; Μνήμη υπό κατασκευή, αυτό που αποκομίζουν οι αισθήσεις μας ανοίγει δρόμους για επαναπροσδιορισμό, αυτό που λείπει λοιπόν είναι αυτό που μένει να επανευφευρεθεί.
