Το 2013, όταν παίχτηκε το πρώτο «Κάτι διαφορετικό», εγώ ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής και δεν μπορούσα να συμμετάσχω. Θυμάμαι όμως πόσο περήφανη ήμουν για την ομάδα μου, που ενώ δεν την ήξερε κανένας στην Αθήνα, κατάφερε σε λίγες μόνο παραστάσεις να γεμίσει το θέατρο και να παίρνει και παρατάσεις. Με θυμάμαι να τους βλέπω και να γελάω και να κλαίω και φυσικά να ζηλεύω που δεν είμαι πάνω στην σκηνή μαζί τους. Και με θυμάμαι να παίρνω ελπίδα μέσα από αυτήν την παράσταση. Κατάλαβα ότι η ύπαρξη της ομάδας μας δεν ήταν απλώς μια τρέλα των φοιτητικών μας χρόνων, αλλά μια σύνδεση ουσιαστική που προμήνυε πολλά για το κοινό μας μέλλον, όπως και έγινε.
Δέκα χρόνια μετά το πρώτο «Κάτι διαφορετικό» μάς προτείνει ο Παναγιώτης να κάνουμε αίτηση για επιχορήγηση για το «Κάτι διαφορετικό 2» και δεχόμαστε όλοι. Κι ενώ τελικά αποφασίστηκε να ανέβει σε με μια τρομερά απαιτητική περίοδο της ζωής μου, δεν μπορούσα παρά να το κάνω. Δεν ήθελα να χάσω αυτό το εκρηκτικό σκηνικό πανηγύρι με τους φίλους και θεατρικούς μου συνοδοιπόρους και να τους χαζεύω πάλι από κάτω ως θεατής. Ήθελα να παίξω μαζί τους κι ας ήξερα ότι θα κουραστώ πάρα πολύ.
Το «Κάτι διαφορετικό 2» είναι μια παράσταση που φαινομενικά αφορά τη δική μας γενιά μόνο, των millennials, στην πραγματικότητα όμως απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Κάτι άλλο θα αποκομίσει ο καθένας κι ας είναι φτιαγμένη από παιδιά 35+ ετών. Επίσης είναι μια παράσταση φαινομενικά αστεία (έως γελοία- τι χαρά!), αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια κραυγή απελπισίας που πηγάζει από την ανάγκη μας να μιλήσουμε με τρόπο καυστικό, θρασύ και ενίοτε αναιδή για όλα αυτά που έχουν συμβεί αυτήν την δεκαετία και όχι μόνο. Ας είμαστε ειλικρινείς, έχει χαθεί η μπάλα. Με τι να πρωτοπιαστείς; Και για τι να πρωτοπαλέψεις και να αγωνιστείς; Κι έστω ότι το κάνεις τελικά και παλεύεις με τα τέρατα με κάθε τρόπο και μέσο. Έρχεται μια στιγμή -όπως αυτή που διανύουμε προφανώς εμείς τώρα- όπου συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος περνάει, ότι τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν πάνε απο το κακό στο χείριστο και ότι μέσα στην δίνη και την παραζάλη του κοινωνικού χάους έχεις χάσει τον εαυτό σου και τις προσωπικές σου ανάγκες. Και δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να πάψεις να αγωνίζεσαι. Για μας τουλάχιστον, το θεωρώ δεδομένο ότι δε θα γίνει ποτέ αυτό. Μιλάω καθαρά για αυτήν την κρίση ταυτότητας που έρχεται λίγο πριν τα 40. Στα μάτια των 20άρηδων είσαι μεγάλος και σου απευθύνονται στον Πληθυντικό, ενώ στα ματια των 60αρηδων είσαι ο αιώνιος έφηβος που ακόμα να μεγαλώσει και να βρει μια σταθερά στη ζωή του είτε αυτό αφορά στα επαγγελματικά, είτε στο αν θα κάνεις οικογένεια και πότε. Και τελικά, τι από τα δύο είσαι; Και τα δύο, θα πω εγώ. Είμαστε ενήλικες που ψάχνουν τον τρόπο να υπάρξουν και να επιβιώσουν σε μία κοινωνία βαθιά συντηρητική που αντιμετωπίζει την ποίηση και την ανάγκη για ζωή ως ένδειξη ανωριμότητας. Στο πλαισίου του καπιταλιστικού προτύπου ζωής, ο,τιδήποτε δεν είναι παραγωγικό και δε συνάδει με τις κοινωνικές νόρμες θεωρείται άχρηστο και μη αποδεκτό. Κι εμείς αγωνιζόμαστε να πάμε κόντρα σε αυτήν την τάση.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πιστεύω πως η συγκεκριμένη παράσταση είτε θα αρέσει πολύ, είτε καθόλου. Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια απενοχοποίηση σε όλα της τα πόστα. Στη σκηνοθεσία πρωτίστως, αλλά και στα υπόλοιπα. Στη δραματουργία, στην υποκριτική, την σκηνογραφία, την ενδυματολογία… Άλλους αυτή η απενοχοποίηση τούς απελευθερώνει και άλλους τούς απωθεί. Και παρότι εννοείται με χαροποιεί το πρώτο, σέβομαι απόλυτα το δεύτερο. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με το τίποτα της ύπαρξής μας. Γιατί για μένα τελικά αυτό αφηγείται η παράσταση αυτή. Αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε όλοι, τουλάχιστον όσο ζούμε ας ζήσουμε όντως.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε επίσης:
Κάτι διαφορετικό 2, από την ομάδα C for Circus στο θέατρο Τζένη Καρέζη