Άραγε εσύ θυμάσαι τον εαυτό σου όταν ήσουν παιδί, να μπερδεύει τα όνειρα με την πραγματικότητα ή την πραγματικότητα με όνειρο?
Μαγικές επιθυμίες… στιγμές που ήθελες να γίνεις αόρατος & να περιπλανηθείς παντού απαρατήρητος… κι έκλεινες τα μάτια κι όλα γίνονταν με την αναπνοή της φαντασίας σου. Να γίνεις τοσοδούλης & να χωρέσεις μέσα στο παιχνιδοσπιτάκι που σου έκαναν δώρο τα Χριστούγεννα & να παίξεις μαζί με τα μικροσκοπικά σου κουκλάκια ή να πολεμήσεις παρέα με τα στρατιωτάκια σου. ‘Η όταν έβλεπες αυτό το μαγικό όνειρο που μπορούσες να πετάς σαν πουλί πάνω από απίθανα τοπία & θάλασσες & με παιχνιδιάρικες φούρλες στον αέρα να επιστρέφεις από το παράθυρό στο δωμάτιό σου & να προσγειώνεσαι απαλά ξανά στο κρεβατάκι σου? Είσαι κι εσύ ένας από μας που έβλεπες εκείνο το όνειρο που αισθανόσουν τις διαστάσεις σου να μεγαλώνουν σε σχέση με το περιβάλλον κι άλλες φορές να νιώθεις πως κινείσαι μέσα σε ζελέ με γεύση φρούτων?
Ή εκείνο το τρομακτικό, που πλησίαζε ο κίνδυνος & τα πόδια σου παρέμεναν κολλημένα στο έδαφος και σου ήταν αδύνατο να τρέξεις? Θυμάσαι τον εαυτό σου να λέει μέσα στο όνειρό σου: « δεν φοβάμαι όνειρο είναι… θα ξυπνήσω κι όλα θα είναι μια χαρά.»? Κι άλλες φορές που φώναζες τόσο δυνατά μες τον εφιαλτη σου, που η φωνή σου περνούσε στην πραγματικότητα και ξυπνούσες από αυτήν λαχανιασμένος κι ερχόταν η μαμά ή ο μπαμπάς για να σε ηρεμήσει με ένα χάδι, ένα τραγούδι ή ένα παραμύθι με μια καλή νεράιδα που την έπαιρνες μαζί σου στα όνειρά σου από τότε?
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εγώ είναι ακόμη κάποιες στιγμές που αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να ταξιδέψει στην φαντασία μου και να σου πω ένα «μυστικό»?…σσσ αυτό δεν θα αφήσω μου το πάρει κανείς.