Η έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Βαρύς Καιρός» θα φιλοξενηθεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τη Δευτέρα 18 έως την Τετάρτη 27 Μαΐου 2015. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν Δευτέρα 18 Μαΐου 2015, στις 19:30.
Η σχέση μου με την ζωγραφική προέκυψε από μια προσωπική περιέργεια απέναντι στη θέα του κόσμου. Από μικρό παιδί έβλεπα ζωγραφική. Παρακολουθούσα πίνακες και έλεγα μέσα μου “Γιατί η θάλασσα πρέπει να είναι πάντα γαλάζια…; Το φεγγάρι στρογγυλό και κίτρινο…; Τα τοπία ανθισμένα και με πολλά χρώματα…;”
Πάνω εκεί γεννήθηκε η ανάγκη μου να ζωγραφίσω. Ήθελα να ανατρέψω τα χρώματα, τα σχήματα, τα συναισθήματα. Δούλεψα πάρα πολύ με αυτή την ανάγκη μου.
Γιατί π.χ. μια θάλασσα γκρίζα να μην μας αφορά; Κάπως έτσι μπήκα στο χώρο της ζωγραφικής, προσπαθώντας να ερμηνεύσω και κάποια άλλα πράγματα… Για μένα ένας σκοτεινός ουρανός είναι πιο ανθεκτική εικόνα. Και προς θεού αυτό δεν έχει να κάνει με πεσιμισμό και απαισιοδοξία. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που συντονίζεται στην καθημερινότητα του με τέτοιες εικόνες, είναι πιο τρυφερός και ανθρώπινος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΝΑΣ
Βαρύς καιρός, σαν η φύση να θέλει να αφομοιώσει την μικρή ζωή που πλανιέται πάνω της. Μικρές ψυχές ανθρώπων και ζώων που προσπαθούν να κρατήσουν τις καθημερινές τους συνήθειες μέσα στην κακοκαιρία και τον πανικό. Μικρά καραβάκια προσπαθούν να νικήσουν τα κύματα πάνω στα πηγμένα χρώματα, να προλάβουν το απρόοπτο και να φτάσουν αισίως σε κάποιο λιμάνι, για να αρχίσει αισιόδοξα μια άλλη μέρα. Κάτω απ’ το φεγγάρι έχουν αναμμένα και τα φωτάκια τους, έτσι για σημάδι μέσα στο χαλασμό ότι η ζωή συνεχίζεται και προσπαθεί. Στα σκοτάδια μέσα των δασών πάλλεται η μικρή καρδιά των λαγών που αφουγκράζονται γεμάτοι τρόμο την σιωπή. Κάποιος φαίνεται να κλαίει, άλλος παραπέρα γαλάζιος μασουλάει πράσινο χορτάρι και πρασινίζει το αίμα του από μια πρόσκαιρη, στιγμιαία ευτυχία χωρίς να υποψιάζεται την μαύρη κάνη που ήδη τον σημαδεύει, σκοτεινή, πίσω από τις φυλλωσιές. Ένας τρίτος ολοκόκκινος περικυκλωμένος απο τις φλόγες καίγεται ολοζώντανος και η ράχη του γεμίζει αγκάθια από τον πόνο και τις οιμωγές που ξεπηδάνε μέσα από την τρυφερότητα καθώς γίνεται στάχτη.
Μόνη παρηγοριά πάνω στα πελώρια άδεια τραπέζια, πιάτα μικρά και δοχεία γεμάτα από την πολυχρωμία εύχυμων καρπών υπόσχονται ένα ευτυχισμένο και γλυκό απομεσήμερο σε αυτόν που θα γυρίσει έντρομος, κατάκοπος, κυνηγημένος από τους θορύβους μια μέρας σκληρής. Βαρύς ουρανός και θάλασσα βαριά, και όμως μέσα στην ακινησία πένθους και της ακήρυχτης χρεοκοπίας κάτι το ελάχιστο κινείται η προσπαθεί να κινηθεί μέσα στην ζωγραφική του κύριου Γιάννη Γούνα και αυτό νομίζω είναι έστω μια υπόσχεση για συνέχεια που σαν περόνη διαπερνά την όμορφη καρδιά μας.
Γ.Ν. ΜΑΝΙΩΤΗΣ