Από την πολλή μας αφοσίωση στην πραγματικότητα, ο ουρανός παραμένει ουρανός και η θάλασσα θάλασσα, χωρίς τις προεκτάσεις της δυνατότητας του βλέμματος, σε σημείο που να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία τους,άλλος από το χρώμα,άλλος από την λάμψη ,αλλά η ουσία τους να μας διαφεύγει.Έτσι το νόημα υποκαθίσταται από μια στερεότυπη αντίληψη μιας ορθολογικής τοποθέτησης. Φτάνουμε στο σημείο λοιπόν, να θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα, όλα αυτά που συνθέτουν την ζωή μας, και τα οποία δεν έχουν αρχή και τέλος αφού είναι ανεκτίμητα.
Χρειάζεται να εθιστούμε στην ιδέα ότι η πραγματικότητα είναι ασύλληπτη, και για να την συναντήσουμε δεν υπάρχει κεντρική είσοδος. Το φως μπαίνει από παντού και το θαύμα γίνεται ορατό,αρκεί να υπάρχει αυτός ο ένας για να το κατοικήσει. Και αν το όνειρο ως μηχανισμός, παίρνει τις καθημερινές εντυπώσεις μας και τις συνθέτει με τις πιο κρυφές επιθυμίες μας,μας φανερώνει την ανάγκη μας να εγκατασταθεί στην ζωή μας ένας τρόπος, που συνδέει αυτό με το οποίο καθημερινά επικοινωνούμε, με όλα αυτά που έχουμε βαθειά ανάγκη να κοινωνήσουμε. Είναι σαν να διαθέτεις καινούργιες μονάδες μέτρησης του κόσμου. Ο καθένας πρέπει να βρει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο, αν δεν θέλει να φθαρούν τα ίδια του τα υπάρχοντα.
Η φωτογραφία θέλουμε δεν θέλουμε, είναι σιαμαία με την πραγματικότητα,αφού χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι υποχρεωμένη να περιγράφει, και το ανάφορο της κάθε φορά είναι συνδεδεμένο με την ουσία της.Τα όνειρα από την άλλη μεριά έχουν κάτι άφθαρτο, και τα αντικείμενα που κάθε φορά δανείζονται για να αποκαλύψουν την δύναμη τους, είναι αλεξίσφαιρα. Όσο προσπαθείς να τα εξολοθρέψεις, αυτά γίνονται όλο και πιο πιστευτά.Σε αυτές τις ιδιότητες, βρίσκουμε τον κοινό τους τόπο. Η φωτογραφία αγαπά τα όνειρα, γιατί έχει την ίδια θεατρικότητα με αυτά,την μίμηση της ίδιας της πραγματικότητας, και τελικά όταν αποκτάει σώμα παίρνοντας την σκυτάλη από την ζωή,συνεχίζει μέσα σε έναν ενδιάμεσο χώρο που ζουν και αυτά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα πιο κοινά πράγματα της καθημερινότητας, ένα παράθυρο ανοιχτό, μια γυναίκα που περπατά, ένα πρόσωπο που σε κοιτάζει ξαφνικά,η γοητεία των γνώριμων πραγμάτων φωτισμένα από μια απροσδόκητη πλευρά, κινούνται ανάλαφρα σαν να τους λείπει η βαρύτητα, και μπερδεύονται χωρίς να το θέλουν με σκοτάδι λουλούδια και πουλιά, με το μισό τους μέρος δοσμένο στο εδώ και το άλλο μισό στο αλλού, χορεύοντας σε χρόνο γνωστό και ανοίκειο μέσα στο όνειρο…και την πραγματικότητα.
Info: Ο Βασίλης Γεροντάκος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φλάουτο στο Αthenaeum ωδείo, μαθηματικά και αστρονομία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου. Στο ραδιόφωνο δούλεψε σαν παραγωγός και συνέθεσε μουσική σε θεατρικές παραστάσεις. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο ”Φωτογραφίες”. Διδάσκει φωτογραφία στην Αθήνα όπου ζει μόνιμα.
Email: wassily.ge@gmail.com
www.camera-work.org/vassilis-gerontakos
Η έκθεση του Βασίλη Γεροντάκου “In praise of dreams” παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης kaplanon5
