Πιστεύω πως τα παιδιά είναι η πιο καταπιεσμένη τάξη ανθρώπων στην κοινωνία μας. Η παιδεία που τους παραδίδεται είναι φτωχή, και ανταγωνιστική, δεν περιέχει φαντασία, συν – δημιουργία και δεν μαθαίνουν να σκέφτονται. Αντιμετωπίζονται σαν μικρά ανεγκέφαλα ανθρωπάρια χωρίς δημιουργική σκέψη.
Το παράδειγμα σε σχέση με το θέατρο είναι ότι την τελευταία εικοσαετία κυριαρχούσαν στο τοπίο του παιδικού και νεανικού θεάτρου ηθικοπλαστικά, “Χριστουγεννιάτικης υφής”και εύκολου συναισθηματισμού παραμύθια, δηλαδή θεάματα που θυμίζουν 19ο αιώνα αντί για ιστορίες που εξαρτώνται από τις δικές τους εμπειρίες.
Το συναρπαστικό με τα παιδιά είναι ότι όταν αφηγείσαι τις δικές τους ιστορίες και έχεις ήρωες εκείνα με την δική τους καθημερινότητα, βρίσκεις απέναντί σου ένα ανεξάντλητα δημιουργικό δυναμικό και μια αδέσμευτη προοπτική που έχουν τα παιδιά. Τα θαυμάζω και ταυτίζομαι μαζί τους γιατί μοιάζουν να μπορούν σε μια κοινωνία καθαρά εχθρική προς αυτά, μια κοινωνία που τα λογαριάζει μόνο σαν ορδές ανεγκέφαλων καταναλωτών, να διαφυλάξουν τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό τους για παιχνίδι, ζωή και για γέλιο, γέλιο αμιγώς οργανικό, μη ελεγχόμενο γέλιο που ευφραίνει καρδίαν και απελευθερώνει την αναίτια χαρά της ύπαρξης. Επιπλέον, γέλιο του Τσάρλι Τσάπλιν, ανατρεπτικό και σκωπτικό, το μυστικό όπλο των παιδιών όταν βγάζουν τη γλώσσα στους μεγάλους και των αδύνατων όταν περιπαίζουν τους ισχυρούς.
Info:
Ο Βασίλης Κουκαλάνι γεννήθηκε στην Κολονία και είναι Ελληνο-Ιρανός στην καταγωγή. Σπούδασε Θέατρο στο Βερολίνο και στην American Αcademy of Dramatic Arts στην Νέα Υόρκη. Εργάζεται σαν ηθοποιός στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Anatoli Vassiliev, και Θ. Αγγελόπουλο, ίδρυσε την ομάδα “Συντεχνία του Γέλιου” το 2011 η οποία δημιούργησε τις παραστάσεις “Μια Γιορτή στου Νουριάν” και “Τζελα, Λέλα, Κορνας και ο Κλεομενης”. Συνεργάζεται μόνιμα με τον Volker Ludwig και το Θέατρο Grips του Βερολίνου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 31
