Ομολογώ πως όταν, πριν μερικούς μήνες, μου πρότειναν να σκηνοθετήσω τους «Τρεις Σωματοφύλακες» αιφνιδιάστηκα. Δουλεύω 31 χρόνια στο Θέατρο κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου ζητούσαν να κάνω κάτι τέτοιο. Θέατρο για παιδιά. Δεν είχε τύχει ως τώρα. Στην αρχή δίστασα. Τελικά όμως δέχτηκα, για δύο κυρίως λόγους: αφενός για τη συνεργασία με τους συγκεκριμένουςπαραγωγούς που είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι. Από αυτούς που δεν υπάρχουν πια στο χώρο…
Αφετέρου για το ίδιο το έργο του Δουμά πατρός, που ήταν μια από τις μεγάλες αγάπες της παιδικής μου ηλικίας. Ώρες και ώρες είχα περάσει διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις περιπέτειες του Ντ’ Αρτανιάν, του κύριου ήρωα, και των φίλων του, του Άθω, του Πόρθου και του Άραμι, των τριών Σωματοφυλάκων, τις δολοπλοκίες του Καρδινάλιου Ρισελιέ και της Μυλαίδης, των «κακών» του έργου, την «υπόθεση των διαμαντιών» και τον άτυχο έρωτα της βασίλισσας…
Και να τώρα που θα αντιμετώπιζα σκηνικά τον παιδικό μου μύθο.Άρχισα με πολύ τρακ, που με τα χρόνια έχω μάθει να καλύπτω. Νομίζω κανείς δεν κατάλαβε τους φόβους μου… Θα μπορούσα άραγε να ανταποκριθώ; Θα είχα την δυνατότητα να ξαναζήσω με την ίδια θέρμη και την ίδια συγκίνηση την ιστορία των αγαπημένων μου ηρώων; Θα ξανάβρισκα άραγε μέσα μου το παιδί που τόσο είχε συνεπαρθεί τότε, το παιδί που υπήρξα.
Ομολογώ, δεν δυσκολεύτηκα. Τα πράγματα κύλησαν πιο απλά απ’ ό,τι φανταζόμουν. Και κατάλαβα πως τελικά δεν αλλάζουμε. Αγαπάμε τα ίδια πράγματα που πάντα αγαπούσαμε. Αρκεί να το παραδεχτούμε και να αφεθούμε σ’ αυτή τη γλυκιά δίνη, χωρίς ενοχές. Κατά τ’ άλλα, η δουλειά είναι ή ίδια, όπως μια παράσταση για μεγάλους. Αρκεί να είσαι καθαρός και απλός, να πεις τα πράγματα με ειλικρίνεια και σαφήνεια. Και τότε νομίζω το παιδί θα σε καταλάβει, θα συμμετάσχει, θα γελάσει και θα συγκινηθεί, όπωςκιεσύ γελάς ειλικρινά και συγκινείσαι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι «Τρεις Σωματοφύλακες» λοιπόν ήταν για μένα ένα ευεργετικό ταξίδι στο χρόνο και στο μέσα μου, όπου διαπίστωσα για μια φορά ακόμη πως το θέατρο είναι ένα κατεξοχήν μέσο επικοινωνίας, χωρίς όρια και στεγανά, αρκεί να μην καμώνεσαι κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είσαι.
Info:
Ο Βασίλης Νικολαΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θεατρολογία στη Σορβόννη, στο Παρίσι, με ειδικό θέμα τη σκηνοθεσία όπερας. Το 1982 δημοσιεύτηκε το βιβλίο του Μαρία Κάλλας, οι μεταμορφώσεις μιας Τέχνης, το οποίο επανεκδόθηκε το 1995. Το 1985 αρχίζει να σκηνοθετεί, κυρίως μουσικά έργα. Έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., το Εθνικό Θέατρο και το Κ.Θ.Β.Ε. Μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει περί τα 85 έργα κάθε είδους, από μονόπρακτα μέχρι Μεγάλες Όπερες. Από τον Οκτώβριο του 2007 έως τον Σεπτέμβριο του 2014 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου.
