Δεύτερος χρόνος παραστάσεων για το «Είμαστε Πάτσι» κι όμως θέλουμε πολλά χρόνια ακόμα για να καταφέρουμε τα δύο φύλλα να πούμε πραγματικά ότι πατσίσαμε.
Αυτό που με ιντριγκάρει αληθινά πολύ στην παράστασή μας και με τη γυναίκα που υποδύομαι -μια εργαζόμενη μητέρα που προσπαθεί να τα φέρει όλα βόλτα ώστε να είναι και μία καλή νοικοκυρά- είναι ότι ταυτίζονται όχι μόνο οι μητέρες των παιδιών που συνοδεύουν, αλλά και τα ίδια τα παιδιά. Παιδιά με τους δυο ή με τον έναν γονιό, συνήθως μία μητέρα, που παλεύουνε και αυτά μέσα στην δική τους οικογένεια να αποδεχτούν και να αποδείξουν τα αυτονόητα. Τα παιδιά γνωρίζουν, ξέρουν: δεν έχει σημασία τι είσαι -αυτό εξάλλου όσο μεγαλώνει κανείς εξελίσσεται- αλλά ότι είσαι εδώ, αυτή τη στιγμή, ενεργό μέλος μιας οικογένειας και μπορείς εξίσου να πλύνεις το πιάτα αν είσαι αγόρι ή να παίζεις με αυτοκινητάκια αν είσαι κορίτσι. Και αυτό ακριβώς είναι το “μάθημα” που δίνουν τα παιδιά του έργου στον δικό τους πατέρα – πατριός για την ακρίβεια – ο οποίος αντιπροσωπεύει και εκπροσωπεί έναν πολύ στερεοτυπικό τύπο άντρα που όμως δεν απέχει διόλου από την πραγματικότητα και δη την ελληνική. ‘Όλα αυτά, δίνονται πολύ απλά και καθημερινά μέσα στην παράσταση, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ίδια την ζωή, στην καθημερινότητά μας, στην ρουτίνα του σχολείου, της δουλειάς, της παρέας κ.ο.κ.. Ο λόγος είναι ο καθημερινός μας, αυτός ο διάλογος που συμβαίνει συχνά ανάμεσα στα μέλη κάθε ομάδας, με την ευγένεια ή τα νεύρα και τον εκνευρισμό, με το χιούμορ ή όχι του καθένα και κυρίως με πολύ παιχνίδι. Παιχνίδι το οποίο δημιουργούν τα παιδιά – πώς αλλιώς; -και τείνουν να ξεχάσουν οι μεγάλοι…
Κοντά στα 86 του πλέον χρόνια, ο Volker Ludwig, ο συγγραφέας του έργου «Είμαστε Πάτσι» συνεχίζει να διατηρεί αυτή του την παιδικότητα και αυτόν τον “παιδικό ενθουσιασμό” – μιλάω από προσωπική εμπειρία – και θεωρώ πως αν ξαναέγραφε το έργο τώρα δεν θα άλλαζε το παραμικρό καθώς είναι τόσο πραγματικό και τόσο σύγχρονο ακόμα, δυστυχώς…
Θα μας πάρει αρκετό χρόνο ακόμα λοιπόν να πούμε ότι πατσίσαμε αλλά οι ευκαιρίες είναι μπροστά μας και είναι ώρα να αρχίσουμε να τις εκμεταλλευόμαστε”.