Μια εικαστική ενότητα που εστιάζει στα πρόσωπα της ανθρωπιάς, όπως αναφέρει η ιστορικός τέχνης Λήδα Καζαντζάκη, η οποία συνεχίζει:
«Ο κόσμος αλλάζει. Χάνονται οι σταθερές της καθημερινότητας και οι αξίες του ανθρωπισμού, επιταχύνονται οι ρυθμοί διαβίωσης μέσα στην εναγώνια αναζήτηση των αναγκαίων πόρων επιβίωσης.
Διαλύονται οι δεσμοί της ζωής, μέσω της εικονικής, ανέπαφης επικοινωνίας στην ευέλικτη τηλεργασία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε σχέσεις αποξενωτικές από τον Άλλο, το γείτονα, το συνάδελφο, το συνάνθρωπό μας. Αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά μας μέσα στον αγοραίο και ανήλεο ανταγωνισμό που μας μεταλλάσσει σε μηχανές που δουλεύουν ακατάπαυστα. Μέσα σ’ αυτό το δυστοπικό περιβάλλον δρα ο εικαστικός καλλιτέχνης Βασίλης Κοκκώνης.
Επιλέγοντας ως μοντέλα των έργων του δικούς τους, οικείους ανθρώπους. Εστιάζοντας τη ματιά του στο κατ’ εξοχήν μέσο έκφρασή μας το πρόσωπο. Για να αποδώσει τη σκληρότητα και τη ρευστότητα της εποχής μας μέσα στη δίνη των δημιουργικών μεταμορφώσεων του. Τολμώντας να πειραματιστεί με διαφορετικά ειδοποιά γνωρίσματα των κινημάτων της πρωτοπορίας, του κυβισμού, του ντανταϊσμού, του υπερρεαλισμού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γράφει την προτομή του ηλικιωμένου άντρα της «Μηχανής του Χρόνου» με ρυτίδες βαθιές σαν τους δακτύλιους των δέντρων πάνω στη ξύλινη ζωγραφική του επιφάνεια.
Διαλύει τις παρειές του σε όγκους και σουφρώνει τα χείλη του με γραμμές που θυμίζουν βελονιές.
Την πυκνώνει μέσα στα στροβιλιζόμενα με ιλιγγιώδη ταχύτητα γεωμετρικά, διαιρεμένα ιμάτια όπου εμπλέκονται στοιχεία ανοίκεια, όπως οι μικρές σκάλες. Φέρνοντας την στο προσκήνιο και δίνοντας την αίσθηση ότι ωθείται άθελά του προς τα μπρος.
Σμιλεύει με το χρωστήρα του στο «Βλέμμα» τα πολύχρωμα ρούχα του γέροντα με τα τεράστια μουστάκια και τα πυκνά φρύδια, κάτω από τα οποία προβάλλουν τα μάτια του θολά, κερματισμένα σε κυρτές επιφάνειες που τους προδίδουν την απτή υλικότητα του μετάλλου.
Βυθίζει τη μορφή του γελωτοποιού με το χαρακτηριστικό καπέλο «Ανθρώπου κιθάρα» σε ένα σύμπαν από σχηματοποιημένα πλάσματα όπου κυριαρχούν οι ροζ, μαβιές και γαλάζιες τονικότητες και έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το αυστηρά σχεδιασμένο, μεταλλαγμένο στο έγχορδο όργανό του σώμα και με τη θλιμμένη έκφραση του προσώπου του.
Προβάλλει σε ένα εξωπραγματικό γαλάζιο φόντο, το αψεγάδιαστα όμορφο, ρεαλιστικά διατυπωμένο κεφάλι της «Μηχανικής Σκέψης», βαμμένο γκρίζο σαν το μοτέρ που τοποθετεί στην κορυφή του με τα ασύμμετρα μάτια του να κοιτούν απλανή μέσα στην αμηχανία τους.
Μας οδηγεί έτσι στις γλυπτικές του συνθέσεις, τις πλασμένες με εκμαγεία προσώπων από γύψο ή πολυουρεθάνη που δένει με «έτοιμα αντικείμενα», πεταμένα ξύλα, μαγκάλια, εξαρτήματα μηχανημάτων με ένα τρόπο ασφυκτικό όπως «στον Χρυσό Άρχοντα του Χθες».
Ο Βασίλης Κοκκώνης πετυχαίνει με την καλλιτεχνική του πράξη να συνδυάσει το βασισμένο στη γνώση του σχεδίου ρεαλιστικό και το συνειδητό με το υποσυνείδητο.
Να δηλώσει με τα πρόσωπα της ανθρωπιάς που δημιουργεί την πίστη του «στην παραμελημένη παντοδυναμία του ονείρου και στο αέναο παιγνίδι της ανιδιοτελούς σκέψης», καθώς έγραφε ο Μπρετόν, ενάντια στην πραγμοποίηση που επιχειρείται σήμερα.»
Άνθρωπος και μηχανή, άνθρωπος και τεχνολογία, άνθρωπος και social, το συνειδητό σε άρρηκτη σχέση με το υποσυνείδητο. Ο εικαστικός Β. Κοκκώνης φλερτάρει με τα κινήματα του 20ου αιώνα, τον κυβισμό, τον ντανταϊσμό, τον υπερρεαλισμό, τα οποία έχει μελετήσει και με δεξιοτεχνία αποτυπώνει στον καμβά του τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου.
Βασίλης Κοκκώνης:
Ο Βασίλης Κοκκώνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975.
Τα έτη 1995-1999 πραγματοποίησε τις σπουδές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα FREE SUNDAY στο κομμάτι του πολιτισμού και της κριτικής θεάτρου την τελευταία επταετία. Τα έτη 1995 -1999 πραγματοποίησε τις σπουδές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Για εννέα έτη συνολικά, μαθήτευσε δίπλα στους Σπύρο Αλαμάνο, διευθυντή στην καλλιτεχνική σχολή της Κέρκυρας, τον Νίκο Χατζιδάκι, τον Παναγιώτη Παρλαβάντζα, και τον Νίκο Σκλαβενίτη στον Ηριδανό, με προσανατολισμούς την Ανεικονική Τέχνη, τον Σουρεαλισμό, τον Ρεαλισμό καθώς και την Κεραμική.
Έχει πραγματοποιήσει 3 ατομικές εκθέσεις. Η πρώτη στο 8 Δυτικά το 2010, η δεύτερη στο Δημαρχείο της Γλυφάδας το 2013 και η τρίτη στο Πολιτιστικό Κέντρο των Κυθήρων το 2016.
Έχει εκθέσει σε 15 ακόμη ομαδικές, ανάμεσά τους, στην Prisma art Gallery Πειραιά, στην Gallery Time of Art στην Κηφισιά, στην ομαδική έκθεση εικαστικών καλλιτεχνών δήμου Αργυρούπολης το 2013 και το 2014, στο Πολεμικό Μουσείο με την UNESCO το 2014, μια έκθεση πανευρωπαϊκού χαρακτήρα τo Influence Festival στην Καρδίτσα το 2015, καθώς και σε άλλους χώρους πολιτισμού στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Παρουσιάζει ποιητικό έργο που εμπεριέχει τις συλλογές: “Ερωτικές Αυτοχειρίες”, “Εικόνες ενός ασυμβίβαστου ημερολογίου” και “Μικρή Ιθάκη”, ενώ είναι υπό έκδοση οι ποιητικές συλλογές, “Το πένθος του παραδείσου «Ο Άνθρωπος»”, καθώς και η συλλογή “Μικρό αλιευτικό της μοναξιάς”.
Το 2013 ίδρυσε το “Ατελιέ των Εραστών της Ποίησης”, ζωγραφική-ποιητική ομάδα, που σε μηνιαία βάση, στο ατελιέ του, συντελούνται καλλιτεχνικές βραδιές με εναλλαγές στους προσκεκλημένους καλλιτέχνες.
Έδωσε διαλέξεις για το “Ευ Επιχειρείν” και συνεργάστηκε με τον ψυχολόγο Χαράλαμπο Τιμόθεο Καρέλλα, σε θέματα σχετικά με την “τέχνη και θεραπεία”, την επικοινωνία και την γλώσσα του σώματος.
Από το 2014 είναι μέλος της UNESCO.
Το 2019 έδωσε συνέντευξη στο περιoδικό Polis Magazino, όπου παρουσιάστηκαν 8 ζωγραφικά του έργα.
Tο 2022 το ζωγραφικό του έργο και 4 ποιήματα παρουσιάστηκαν από τον “Ποιητικό Πυρήνα”.
Από το 2018 ως και σήμερα έχουν γίνει ραδιοφωνικά και ποιητικά αφιερώματα στην τέχνη του, σε περιοδικά όπως ο Μανδραγόρας, ο Ποιητικός Πυρήνας και το Poets Radio Net.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΙΘΑΡΑ (λεπτομέρεια έργου)