Βασίλης Ντάρμας: Το θέατρο είναι για μένα αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να είναι το σχολείο

Το το έργο – ορόσημο του σουρεαλισμού «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ , παρουσιάζεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη, στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βικτόρ συναντάμε τον ανερχόμενο ηθοποιό Βασίλη Ντάρμα, που το χειμώνα κέρδισε κοινό και κριτικούς με την ερμηνεία του στην παράσταση της Νεανικής σκηνής «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα».

Ο Βικτόρ, ένα εννιάχρονο αγόρι με πληθωρική ευαισθησία, υψηλή ευφυΐα και ασυμβίβαστη προσωπικότητα ξεσκεπάζει όλα τα κακώς κείμενα της οικογένειας του, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Ο Βασίλης Ντάρμας, που ενσαρκώνει τον ρόλο, μας εξομολογείται πως δεν έχει καμία σχέση με τον Βικτόρ: “Εγώ, είμαι ένα παιδί απλό, από λαϊκή οικογένεια, ταπεινό, ευγενικό (θεωρώ) και χαμηλών τόνων- αυτό προσπαθώ τουλάχιστον- Είμαι πιο κοντά στο μέσο όρο και ακόμη μπερδεμένος με τα «θέλω» μου. Ο Βικτόρ πολυσύνθετος, εξωστρεφής, ιδιοφυής, αυθάδης και θρασύς ως χαρακτήρας με ιδιαίτερες δεξιότητες στο να κυριαρχεί και να προκαλεί. Δεν έχω καμία σχέση με τον κύριο!”

Με αφορμή την νέα αυτή καλοκαιρινή παράσταση ο Βασιλής, μάς μιλάει για την αξία του θεάτρου για τον ίδιο: “Το θέατρο είναι για μένα αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να είναι το σχολείο: Ένα σχολείο!», για τις δυσκολίες της πορείας του ως ηθοποιός, αλλά και για τον παραλληλισμό του έργου με την ελληνική νέα γενιά: “Στη περίπτωση του Βικτόρ ο ίδιος επιλέγει να βάλει ένα τέλος σε αυτό το «πανηγύρι». Από εμάς, τη νέα γενιά αλλά και από την ακόμα νεότερη λείπει η γνώση. Άρα μας είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα».

-Τι σε οδήγησε στα μονοπάτια της υποκριτικής;

Νομίζω ότι από μικρός είχα αυτή τη τάση. Από το Δημοτικό όπου συμμετείχα στις γιορτές και τα σκετσάκια που παρουσιάζαμε κάθε χρόνο, μέχρι και το Λύκειο, όπου έγραφα τα δικά μου κείμενα με θέματα που άπτονταν στο περιβάλλον και την προστασία του. Ξεκίνησα 15 χρονών ερασιτεχνικά και είδα ένα κόσμο τον οποίο ήθελα να γνωρίσω καλύτερα και μέσα από αυτόν να ανακαλύψω πιο γρήγορα τον εαυτό μου!

-Υπήρξαν δυσκολίες στην μέχρι τώρα πορεία σου ως ηθοποιός;

Ναι, φυσικά! Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στο πιάτο έτοιμα. Ειδικά στις μέρες μας που η δουλειά σε οποιοδήποτε τομέα είναι δυσεύρετη χρειάζεται πείσμα και υπομονή, μέχρις ότου η ρόδα να αρχίσει να κυλάει και πάλι. Βασική προϋπόθεση είναι να μην χαθεί το κίνητρο και ο στόχος που ο καθένας μας έχει βάλει για να φτάσει εκεί που επιθυμεί. Εντάξει. Πέρασα μια φάση ανεργίας -δοκίμασα και άλλους εργασιακούς χώρους- αλλά κι αυτό νομίζω πως είναι μέσα στο παιχνίδι! Ίσως, αυτός ακριβώς ο αστάθμητος παράγοντας είναι που κάνει τα πράγματα να έχουν πιο ενδιαφέρον. Μπορεί και να’ρθουν ξανά δυσκολίες. Μπορεί και όχι. Αυτό, ωστόσο, βοηθάει στο να μην ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο!

-Τον χειμώνα σε συναντήσαμε στην παράσταση της νεανικής σκηνής «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», που κέρδισε κοινό και κριτικούς. Νιώθεις άγχος με όλες αυτές τι θετικές κριτικές;

Άγχος… Όχι, δεν νιώθω άγχος. Πιστεύω πως μια θετική κριτική δεν πρέπει να θεωρείς ότι σε τοποθετεί αυτόματα σε κάθισμα ασφαλείας, όπως μια αρνητική κριτική δεν πρέπει να σε απογοητεύει ή να σε «ρίχνει» ψυχολογικά ή και να σε θυμώνει ακόμα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πει την άποψή του. Ο ηθοποιός, κάθε φορά, καλείται να ερμηνεύσει στη σκηνή ένα ρόλο και μάλιστα με τον πιο πειστικό τρόπο. Για τις επόμενες μια η δύο ώρες ταξιδεύει μαζί με το κοινό στο μαγικό κόσμο της παράστασης. Μόνο αυτό πρέπει να τον νοιάζει. Από εκεί και πέρα, ας κρίνουν οι θεατές!

-Το Ιούλιο, θα ενσαρκώσεις τον εννιάχρονο Βικτόρ που αποφασίζει να ξεσκεπάσει όλα τα καλώς κρυμμένα – κακώς κείμενα, της οικογένειάς του. Μίλησε μας λίγο παραπάνω για τον χαρακτήρα του Βικτόρ.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω με αυτό το παιδί. Ένας εννιάχρονος με νοημοσύνη ενός τριαντάχρονου, ένα παιδί που το βλέπεις να μεταμορφώνεται σε έναν ενήλικα, με πολλά προβλήματα, και να επιστρέφει πάλι στη παιδική ηλικία και την ξεγνοιασιά όποτε το θελήσει. Βλέπουμε τον Βικτόρ να ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί σαν επαγγελματίας σχοινοβάτης και να εξαναγκάζει και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Στην πορεία του έργου βλέπουμε τους άλλους να αποτυγχάνουν ενώ ο ίδιος οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του. Τα πρώιμα ανεπτυγμένα παιδιά «φλερτάρουν» με τη μεγαλοφυΐα. Ο Βικτόρ αυτό το ξέρει: Η επανάσταση του θα τον καταστρέψει αλλά η «θυσία» του θα δώσει ένα γερό χαστούκι – μάθημα στην κοινωνία!

-Ο Βίκτορ ουσιαστικά απογυμνώνει την σαπίλα της οικογένειας του, αλλά ταυτόχρονα ανακαλύπτει πως έχει «μολυνθεί» και ο ίδιος από το περιβάλλον του. Θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό του έργου με την ελληνική νέα γενιά;

Πρόσεξε να δεις τώρα τη διαφορά. Ο Βικτόρ απογυμνώνει, όπως πολύ ωραία έθεσες, τη σαπίλα, όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας και αυτό το κάνει συνειδητά από επιλογή. Η αυξημένη ευφυΐα του -πάντα πιο μπροστά από την ηλικία του- είναι αρκετή, όχι μόνο για να συνειδητοποιήσει τις συμπεριφορές και τα πρότυπα της κοινωνίας, αλλά και για να πάρει μια δυνατή απόφαση, να αντιδράσει σε αυτό! Στόχος του η γνώση! Με μάτια ανοιχτά και μυαλό καθαρό μαθαίνει, διαβάζει, ακούει, μελετάει, παρατηρεί και σαν παιδί μιμείται τους μεγάλους. Η γνώση φέρνει την ανακάλυψη. Η ανακάλυψη την επιλογή. Η επιλογή τη δράση!

Στη περίπτωση του Βικτόρ ο ίδιος επιλέγει να βάλει ένα τέλος σε αυτό το «πανηγύρι». Από εμάς, τη νέα γενιά αλλά και από την ακόμα νεότερη λείπει η γνώση. Άρα μας είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα. Πολλές φορές αρκούμαστε στην άγνοιά μας και τρεφόμαστε από το ίδιο πιάτο του «γρήγορου φαγητού», σερβιρισμένο από ανθρώπους που κι αυτοί έχουν αρκεστεί στα οφέλη του! Ωστόσο, η επιλογή ποτέ δεν παύει να υπάρχει. Στο χέρι μας είναι. Ο Βικτόρ δεν συμβιβάστηκε… γιατί εμείς; Κι αν ναι, με τί συνέπειες;

-Ποιο κομμάτι από το κείμενο του Ροζέ Βιτράκ σε άγγιξε πραγματικά;

Σας περιμένω όλους με χαρά από τις 12 Ιουλίου και τότε ευελπιστώ να σας δείξω ποιο είναι το κομμάτι που με συγκλονίζει περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα. Το να το πω δεν έχει καμία σημασία! Σημασία για μένα έχει να δείτε την παράσταση και να καταλάβετε!

-Βρίσκεις κοινά του Βικτόρ με τον παιδικό σου εαυτό;

Μπα! Η ζυγαριά γέρνει στις διαφορές μας περισσότερο. Εγώ, είμαι ένα παιδί απλό, από λαϊκή οικογένεια, ταπεινό, ευγενικό (θεωρώ) και χαμηλών τόνων- αυτό προσπαθώ τουλάχιστον- Είμαι πιο κοντά στο μέσο όρο και ακόμη μπερδεμένος με τα «θέλω» μου. Ο Βικτόρ πολυσύνθετος, εξωστρεφής, ιδιοφυής, αυθάδης και θρασύς ως χαρακτήρας με ιδιαίτερες δεξιότητες στο να κυριαρχεί και να προκαλεί. Δεν έχω καμία σχέση με τον κύριο! Ωστόσο, έχουμε κι οι δυο «ταλέντο» στο να σπάμε πράγματα!

-Τι είναι το θέατρο για σένα;

Το θέατρο είναι για μένα αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να είναι το σχολείο: Ένα σχολείο!

-Έχεις στο μυαλό σου κάποιον ρόλο που θα ήθελες να υποδυθείς στο μέλλον;

Αρκετούς! Η επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να έχω δουλειά τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο!

-Τι ονειρεύεσαι;

Ονειρεύομαι τη Παναχαϊκή στο Champions League να παίρνει το κύπελλο!

Διαβάστε επίσης:

Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία, του Ροζέ Βιτράκ στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών