Το τοπίο ως φύση αποτελεί τη βασική θεματική του έργου του Βασίλη Παφίλη. Με στοιχεία εξπρεσιονιστικά αλλά και με αναφορές στην αρτε πόβερα συνθέτει πάνω σε κόντρα πλακέ έργα από στρώματα ακρυλικών και λαδιών σκαμμένα με σπάτουλα και μυστρί, άλλοτε αναμεμειγμένα με κάρβουνο και πριονίδι και άλλοτε με τσιμέντο, πίσσα ή άμμο.
Η επιμελήτρια της έκθεσης Λήδα Καζαντζάκη, παρατηρεί σχετικά με το έργο του καλλιτέχνη: «Ο ζωγράφος Βασίλης Παφίλης προσεγγίζει τη φύση όχι ως ένας απλός παρατηρητής της αλλά ως κάποιος που τη γνωρίζει καλά και προσπαθεί να την αποκαλύψει με την τέχνη του σεβαστικά σαν άνθρωπός της. Έχοντας μεγαλώσει στη ναυτική πόλη του Γαλαξειδίου δίπλα στους μάστορες που της προσέδωσαν τη φήμη της, τους καραβομαραγκούς, τους ξυλουργούς και τους οικοδόμους της. Χτίζει τα έργα του σαν να έχτιζε έναν τοίχο ή ένα σκαρί καϊκιού δουλεύοντας ταυτόχρονα τα παραδοσιακά και τα βιομηχανοποιημένα υλικά τους με τα παραδοσιακά υλικά τής τέχνης του, χρησιμοποιώντας παράλληλα τα εργαλεία τους και το χρωστήρα του.»
Το μεσογειακό τοπίο, το τοπίο των Δελφών, το τοπίο του Γαλαξειδίου, οι μνήμες και τα βιώματά του, οι προσφυγικές ροές, η χαμένη ενότητα μας με τη φύση, ο μαζικός τουρισμός, η αλόγιστη προσπάθεια κυριάρχησης και εκμετάλλευσής της φύσης κυριαρχούν στα έργα του. «Η τοπιογραφία του Βασίλη Παφίλη εκφράζει δημιουργικά μια χαμηλόφωνη κραυγή απέναντι στη λήθη. Μιλάει για τη μελαγχολία και τη μοναχικότητα του σήμερα, αλλά αναπολεί και καταφάσκει τις αξίες ζωής, αναζητά μια βιωματική, ιδεολογική και πολιτιστική ταυτότητα, αλλά θέτει ταυτόχρονα και κριτικά ερωτήματα για τη σύγχρονη ζωή και τον αντι-πνευματικό κατακερματισμό της.», αναφέρει για το έργο του Παφίλη ο Γιάννης Ψυχοπαίδης.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Χωρίς τίτλο, 180χ320 εκ., ακρυλικά, λάδια, πηλός, πριονίδι, κάρβουνο πάνω σε κόντρα πλακέ
