Σεξεργασία. Ρευστότητα φύλου. Συλλογικές ταυτότητες. Υπάρχουν θέματα ταμπού για τη νέα γενιά καλλιτεχνών; Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, οι δημιουργοί βρίσκουν τη φωνή τους και προτείνουν νέους κόσμους με νέα πρωτότυπα έργα, που προκύπτουν μέσα από ένα ετήσιο ανοιχτό κάλεσμα. Νέοι δημιουργοί, νέες παραστάσεις, νέες ιδέες βρίσκουν Στέγη στον Νέο Κόσμο στο φεστιβάλ Future N.O.W της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από 23 Μαρτίου έως 9 Απριλίου 2023.
Ο «Σεισμός» του Βασίλη Βηλαρά έρχεται να αναταράξει τις τεκτονικές πλάκες του υπαρκτού ρατσισμού και των φοβικών συμπεριφορών κάθε είδους, καθώς καλεί στη Μικρή Σκηνή non binary άτομα, τρανς θηλυκότητες, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, για να τραγουδήσουν τη ρητορική μίσους που υφίστανται καθημερινά, ακριβώς επειδή είναι αυτ@ που είναι. Ή, όπως ακούγεται στην παράσταση: «Απόψε θα μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα: την αγαπημένη λέξη κυρίως των ανθρώπων που κυρίως δεν ανήκουν σε αυτή. Γιατί δεν έχω γνωρίσει ούτε ένα άτομο που να είναι διαφορετικό και να το δηλώνει».
***
-Συμμετέχετε στο Future N.O.W. της Στέγης με την performance «Σεισμός». Πώς νιώθετε που το έργο σας είναι μέρος αυτού του Φεστιβάλ;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Νιώθω ότι ηλικιακά δεν είμαι το μέλλον της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι το διακύβευμα της παράστασης συνομιλεί όντως περισσότερο με το μέλλον παρά με το παρόν. Άρα, χαίρομαι που το έργο αυτό είναι κομμάτι ενός φεστιβάλ με τον τίτλο future μέσα.
-Ποια είναι τα βιώματα με τα οποία θα έρθουν σε επαφή οι θεατές;
Οι underrepresented ταυτότητες και ο τραγελαφικός καθημερινός γολγοθάς που βιώνουν είναι αυτό που βλέπουμε στη σκηνή, εν ολίγης. Απλά συμβαίνει με έναν ιδιόμορφα εορταστικό τρόπο. Μιλάμε για βιώματα που ενώ είναι πολύ συγκεκριμένα, όπως το queer μεταναστευτικό βίωμα, το τρανς βίωμα ή το στίγμα της σεξεργασίας, ανοίγουν έναν καθρέφτη μέσα μας να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στη θέση του καταπιεστή, αλλά και να αφουγκραστούμε περισσότερο τη θέση του καταπιεσμένου.
-Η παράστασή σας καταπιάνεται με μια ευρεία θεματολογία. Πώς συνδέονται όσα θα παρακολουθήσουμε;
Η θεματολογία δεν είναι ακριβώς ευρεία. Είναι απλά μια αποτύπωση της ζωής των ατόμων που συμμετέχουνε στην παράσταση. Και όπως η ζωή είναι ανεξάντλητη σε εμπειρίες, έτσι και η θεματολογία μας επηρεάστηκε μοιραία. Η σύνδεση μεταξύ των ζητημάτων που παρουσιάζονται είναι τόσο λογική, όσο και παράλογη. Είναι το πιο ελληνικό στοιχείο της παράστασης νομίζω. Αυτή η καταπληκτική εθνική συνήθεια κατά την οποία ξεκινάμε να μιλάμε για ένα θέμα και καταλήγουμε σε ένα άλλο αφού προηγουμένως έχουμε περάσει από δεκατέσσερα ακόμα άλλα θέματα.
-Τα στερεότυπα και ο ρατσισμός είναι δύο κεντρικά θέματα στον «Σεισμό». Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται σήμερα η διαφορετικότητα έχει αλλάξει;
Η λέξη διαφορετικότητα προϋποθέτει ότι υπάρχει μια επιθυμητή κανονικότητα από την οποία παρεκκλίνει καποι@. Αυτό που πρέπει να γίνει κοινή γνώση είναι ότι η περιβόητη κανονικότητα είναι κάτι ΜΗ επιθυμητό για πολύ κόσμο. Δεν είμαστε «διαφορετικοί» από ανημποριά, αλλά από βαθιά επιθυμία να μη συντονιστούμε με ένα σύμπαν που δεν γνωρίζει τι θα πει σεβασμός, καλοσύνη, αποδοχή, όρια και έχει για πυλώνες λέξεις τρομακτικές όπως: έθνος, τάξη, αριστεία, πλούτος και τα λοιπά και τα λοιπά. Προσωπικά λοιπόν, με νοιάζει αλλά δεν στέκομαι τόσο στο αν έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία το «διαφορετικό». Επικεντρώνομαι στο πώς μπορώ εγώ να συγχώρεσω την «κανονικότητα» για τα τραύματα που μου προκάλεσε.
-Πώς πιστεύετε ότι μπορούμε να βελτιωθούμε ως κοινωνία σε ό,τι αφορά αυτά τα καίρια ζητήματα;
Ούτε ξέρω αν γίνεται. Είμαι αρκετά απαισιόδοξο άτομο, δεν εμπιστεύομαι την κοινωνία. Τι να κάνω; Προτάσεις για έναν τρόπο ύπαρξης που θα σέβεται όλα τα άτομα γύρω μας; Και να τις ακούσει ποιος αυτές τις προτάσεις; Εμείς; Που μιλάμε μεταξύ μας; και όποιο άτομο θα τύχει να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη; Το θέμα είναι να φτάσει η πληροφορία σε άτομα που χρειάζεται να καταλάβουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Και αυτή τη δύναμη δεν την έχω εγώ. Την έχουν τα ισχυρά και προνομιούχα άτομα αυτού του κόσμου τα οποία συνέλεξαν τα προνόμια τους με τον εξής απλό τρόπο: δεν νοιάστηκαν ποτέ για το κοινό καλό.
Εμείς μπορούμε απλά να ζούμε και να αποτελούμε παράδειγμα με την στάση ζωής μας. Να κάνουμε καθημερινές διεκδικήσεις είτε οργανωμένες είτε ατομικές και αν έχουμε δημόσιο λόγο, να τον αξιοποιούμε όσο καλύτερα γίνεται.