Τα 11 κοµµάτια του νέου album της VASSIŁINA με τίτλο, Fragments, έχουν την µορφή εξοµολόγησης και, σε αντίθεση µε την εντύπωση που ίσως προκαλεί η ακρόασή τους, ελάχιστα από αυτά έχουν ερωτικό περιεχόµενο. Η βασική θεµατική των τραγουδιών είναι το ανθρώπινο σώµα και οι τρόποι µε τους οποίους τα όριά του µπορούν να παραβιαστούν, οδηγώντας σε αποσύνδεση από αυτό. Η αφήγηση στο Fragments είναι κυκλική. Η σωµατοποίηση του κενού, οι ψυχοσωματικές επιπτώσεις της καραντίνας, η αντικειµενοποίηση του σώµατος από τρίτους, η αναζήτηση του εαυτού και οι εμπειρίες του σώµατος είναι µμερικά από τα θραύσματα που συνθέτουν το σύνολο του Fragments.
-Στο νέο σου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί από την Inner Ear, επέλεξες να δώσεις τον τίτλο Fragments. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας, το πως προέκυψε αυτή η ονομασία;
Το Fragments αποτελείται από μικρές ιστορίες – θραύσματα των τελευταίων 3 χρόνων της ζωής μου. Περιγράφει το ταξίδι αναζήτησης του εαυτού μου, των ορίων μου και την δική μου διαδικασία συμφιλίωσης με τραύματα του παρελθόντος. Το όνομα Fragments επομένως ήρθε τόσο φυσικά στην σκέψη μου. Δεν θα μπορούσα να περιγράψω με άλλη λέξη τον δίσκο μου αυτό.
-Οι πρώτες παρουσιάσεις του άλμπουμ σου έγιναν σε μορφή μουσικής performance και φιλοξενήθηκαν στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Αθήνα και στο Albany Theatre στο Λονδίνο. Μίλησε μας για αυτές σου τις εμπειρίες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα δυο αυτά performances αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Fragments. Είναι η αρχή του ταξιδιού αυτού. Πριν ακόμα πάρει δηλαδή την τελική του μορφή ο δίσκος, κάποια κομμάτια δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του performance που παρουσιάσαμε με την τότε live band μου στην Αγγλικανική Εκκλησία.
Μια εμπειρία μαγική για εμάς που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, καθώς ήταν πρώτη στάση της πρώτης μου περιοδείας και αποτέλεσε ορόσημο για το πως επιθυμώ να παρουσιάζω την δουλειά μου on stage.
Στο Albany Theatre στο Λονδίνο, παρουσιάσαμε μια διαφορετική εκδοχή του Fragments. Λιγάκι πιο art pop και όχι τόσο dark electronic όσο αυτή στην Αγγλικανική. Ο Δίσκος λοιπόν αυτός περιέχει θραύσματα και των δυο αυτών παρουσιάσεων αλλά και θραύσματα και ιστορίες που ακολούθησαν μετά.
-Τι σε ιντριγκάρει στην dance σκηνή;
Ο παλμός, τα subcultures που γεννά και η ελευθερία του να χάνεσαι μέσα στην μουσική.
-Έχοντας ζήσει για χρόνια στο εξωτερικό, θα έλεγες ότι η Ελλάδα υστερεί έναντι της Αγγλίας σε ευκαιρίες για νέες και νέους μουσικούς;
Αυτό που θεωρώ πως λείπει, είναι η εμπιστοσύνη σε κάτι καινούργιο καθώς και η στήριξη φυσικά μιας και δυστυχώς ο πολιτισμός δύσκολα αντιμετωπίζεται ως κάτι κρατικά κερδοφόρο. Δυστυχώς ακόμα επικρατεί η εντύπωση από πολλούς ότι το επάγγελμα μας είναι «χόμπι» άρα και συνεχίζεται να υποβαθμίζεται η αξία του αδίκως. Προσωπικά, θυμώνω πολύ όταν ακούω κάποιον να μου λέει «αυτός ο ήχος είναι δύσκολος για Ελλάδα» ή «το ξενόγλωσσο δεν περνάει» ή «για Ελλάδα…καλός είναι». Τι θα πει αυτό; Δεν καταλαβαίνω γιατί υποβιβάζουμε τόσο πολύ την νοημοσύνη και το επίπεδο των ακροατών ή και των ίδιων μας των μουσικών. Καταρχάς, το κοινό θα πρέπει να μπορεί να ακούσει τα πάντα και ύστερα να επιλέξει. Επιπλέον χρειάζεται λίγο περισσότερη προωθητική στήριξη για να μπορέσει ο κόσμος να γνωρίσει και νέα είδη μουσικής.
Πως γίνεται για παράδειγμα οι περισσότεροι να γνωρίζουν τους Radiohead, την Bjork ή και σε πιο commercial επίπεδο την Βillie Eilish, Florence and The Machine, Tame Impala, Arctic Monkeys κ.α; Αλλά τα αντίστοιχα εγχώρια μουσικά acts/artists που κυμαίνονται στο ίδιο genre (και πιστέψτε με υπάρχουν πολλά acts «επιπέδου εξωτερικού») θεωρούνται δύσκολα για το ελληνικό κοινό; Η δική μου μουσική στην Αγγλία πχ ανήκει στα πλαίσια της Pop ενώ εδώ θεωρείται άγνωστη πειραματική και σκοτεινή.
Αυτό που σίγουρα πιστεύω πάντως είναι πως σε καμία περίπτωση η χώρα μας, δεν υστερεί σε νέο ήχο και μουσικό επίπεδο και αν κάτι μου έμαθε η Αθήνα είναι ότι υπάρχει εκεί έξω κοινό που θέλει πραγματικά να ακούσει και να στηρίξει νέους καλλιτέχνες
-Την περίοδο της καραντίνας βρισκόσουν στο Λονδίνο. Πως επηρέασε αυτή η πρωτόγνωρη συνθήκη τον καλλιτεχνικό σου οίστρο;
Αν εξαιρέσεις το «Bad Omen» το οποίο και έγραψα κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown και αναφέρεται στις ψυχοσωματικές επιπτώσεις του. Η πρώτη περίοδος της καραντίνας, η οποία και με βρήκε στο Λονδίνο δεν θα την χαρακτήριζα ιδιαίτερα δημιουργική. Αντιθέτως, ένιωθα πολύ μπλοκαρισμένη δημιουργικά και αρκετά μουδιασμένη. Βίωνα όπως και ο περισσότερος κόσμος ένα μικρό πένθος. Αυτός ήταν δηλαδή και ο λόγος που αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Σιγά σιγά άρχισα να πατάω όμως στα πόδια μου, να ξαναγράφω και να είμαι δημιουργική. Σίγουρα με βοήθησε πολύ να βγω από όλο αυτό η ολοκλήρωση και η κυκλοφορία του δίσκου μου.
-Στην καθημερινή σου ζωή, τι σε εμπνέει;
Συνήθως γράφω για το προσωπικό μου βίωμα, για τον έρωτα, την μελαγχολία, τον πόνο, την μοναξιά αλλά και για το πως συγκεκριμένες καταστάσεις αλληλεπιδρούν με το σώμα μου. Για εμένα το να δημιουργώ λειτουργεί πάντα λυτρωτικά και ψυχοθεραπευτικά. Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι η έμπνευση σε επιλέγει αυτή και όχι εσύ. Κάθε στιγμή δεν είναι η ίδια, επομένως πράγματα αναπάντεχα απλά μπορεί να ανοίξουν την πόρτα της έμπνευσης εκεί που δεν το περιμένεις.