«Victor-Victoria»: Ερωτικά μπερδέματα υπό τους ήχους της jazz

Το τελευταίο διάστημα το μιούζικαλ βρίσκει στην Ελλάδα ένα πρόσφορο έδαφος για να αναδειχθεί και να αγαπηθεί εν τέλει από συντελεστές και κοινό. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αναιρεθεί η αντίληψη μιας παλιακής αισθητικής ως προς το είδος και να επενδυθεί αρκετό χρήμα στις διάφορες παραγωγές, καθώς και εκσυγχρονισμός της σκηνοθετικής/ερμηνευτικής οπτικής τους.

Ένα από τα πιο πολυδιαφημισμένα μιούζικαλ της φετινής σεζόν, το «Victor-Victoria», παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο Πάνθεον. Αν και πρόκειται για ένα πασίγνωστο έργο, οι υψηλές του απαιτήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα να ανέβει στη χώρα μας μόνο δύο φορές ακόμη, το 1983 και το 2003. Για την ιστορία να πούμε ότι επρόκειτο αρχικά να ανέβει στο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, όμως τελικά, ανέλαβε ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, με τον Γιάννη Ζουγανέλη να είναι ο μόνος κοινός πρωταγωνιστής με το τότε «κλεισμένο» καστ.

Η Βικτώρια, μια πάμφτωχη σοπράνο, που βρέθηκε με περιοδεία στο Παρίσι και ο παραγωγός την ξεγέλασε, καταλήγει να επιδεικνύει τις φωνητικές της δυνατότητες στην οντισιόν ενός καμπαρέ, προκειμένου να βρει δουλειά. Εκεί συναντιέται με τον Τόντι, έναν μπριόζο και παμπόνηρο άνθρωπο, που την παίρνει υπό την προστασία του και καταστρώνει ένα σχέδιο που θα κάνει και τους δύο πλούσιους. Διαπιστώνοντας πως η γυναίκα θα έπειθε άνετα και ως άνδρας, λόγω των χαρακτηριστικών του προσώπου και του σώματός της, την μεταμορφώνει εν μια νυκτί σε «Βίκτωρ» και τον παρουσιάζει στην πόλη ως το νέο αστέρι του τραγουδιού και των σόου. Με την έξοχη φωνή της, η Βικτώρια που καταλήγει να παριστάνει τον άνδρα ο οποίος ντύνεται γυναικεία, κατακτά γρήγορα το Παρίσι και την καρδιά ενός αμερικανού γκάγκστερ. Αυτός αρχίζει να παθαίνει κρίση σεξουαλικής ταυτότητας, αρνούμενος να αποδεχτεί πως ερωτεύτηκε άνδρα, αν και ποτέ δεν παύει να πιστεύει ότι στην πραγματικότητα είναι γυναίκα. Εν τέλει όλα αποκαλύπτονται (ονόματα και προτιμήσεις), σε μια κωμική έκρηξη πανσεξουαλισμού και ο καθένας αποδέχεται αυτό που είναι, χωρίς να νοιάζεται για τις συμβάσεις και τον κοινωνικό περίγυρο.

Δεδομένου ότι το πρωτόλειο αφορά μια γερμανική ταινία του 1933 (Viktor und Viktoria), μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο προχωρημένο ήταν για την εποχή του. Η κεντρική πηγή έμπνευσης για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν βέβαια, είναι πάντα η πετυχημένη ταινία του 1982 με την Τζούλι Άντριους.

Η σκηνοθεσία του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη δεν περιείχε μοντερνιστικές λεπτομέρειες και άφησε το έργο στην εποχή που αναφέρεται. Αν και θα είχε ίσως περισσότερο ενδιαφέρον εν τέλει να δούμε την συγκεκριμένη υπόθεση στο σήμερα, μιας και τα θέματα που θίγει παραμένουν πάντοτε στην επικαιρότητα. Τα κοστούμια του ιδίου ήταν εντυπωσιακά, αναδύοντας αυτό το γκλαμ-κιτς που απαιτείτο. Ως προς την απόδοση του κειμένου και των στίχων από τη Μυρτώ Κοντοβά, ίσως η ούτως ή άλλως ταλαντούχα και σπιρτόζικη πένα της να μην εξάντλησε πλήρως την δημιουργικότητά της και να αναλώθηκε σε κάποιες μικρές ευκολίες. Κυρίως ως προς τις γκέι δηλητηριώδεις ατάκες – υπονοούμενα, που αποτελούν ένα από τα ατού του έργου και τα έχουμε ακούσει αρκετές φορές. Οι χορογραφίες της Chali Jennings ήταν απαιτητικές και εντυπωσιακές στο σύνολό τους.  Οι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου, σε συνδυασμό με τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, είχαν την ανάλογη ατμόσφαιρα με το όλο εγχείρημα. Τέλος, έφτασαν ικανοποιητικά στα αυτιά των θεατών οι δύσκολες μουσικές συνθέσεις του Henry Mancini από τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, η Εβελίνα Παπούλια που φέρει πάνω της όλο το βάρος της παράστασης, αποδεικνύεται μια πολύ καλή επιλογή. Δεδομένου ότι πρόκειται για έναν τόσο απαιτητικό ρόλο που περιλαμβάνει τραγούδι, χορό και υποκριτική, η ηθοποιός πραγματοποίησε άθλο. Τις εντυπώσεις κερδίζει ιδιαίτερα στο χορογραφικό/τραγουδιστικό κομμάτι, στο οποίο άλλωστε ειδικεύεται. Ο Γιάννης Στάνκογλου, ο οποίος συμμετέχει πρώτη φορά σε μιούζικαλ, απέδωσε όλη αυτήν την γοητευτική αρρενωπότητα του «Κινγκ», με μια όμως περισσότερο εσωτερική ερμηνεία από ό,τι ίσως απαιτούσε ο ρόλος. Είχε ενδιαφέρον αυτό, απλά ερχόταν σε αντίθεση με τις έντονες ερμηνείες των υπολοίπων. Τώρα, ως προς την περιβόητη «Νόρμα», η Θεοδώρα Τζήμου αποδεικνύει ότι μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα. Ίσως να μην έχει ξανασυμμετάσχει σε μιούζικαλ, όμως καταφέρνει να κλέψει την παράσταση με τον δικό της τρόπο: χειμαρρώδης, αφελής και αστεία. Ο Γιάννης Ζουγανέλης, ήταν απολαυστικός στο ρόλο του «Τόντι», τον απέδωσε με το προσωπικό του μοναδικό στυλ. Όμορφα συμπληρώνουν το κωμικό πρωταγωνιστικό σύνολο οι Γιώργος Κοψιδάς, Γιώργος Σουξές και Δημήτρης Φραγκιόγλου.

Όμορφα τραγούδια, χορός και προβλήματα… καρδιάς υπό τους ξέφρενους ρυθμούς της παρισινής νύχτας.

Το μιούζικαλ Victor Victoria παρουσιάζεται στο Θέατρο Πάνθεον