Η έκθεση είναι αφιερωμένη στον Δάσκαλο του ζωγράφου, Παναγιώτη Τέτση και την ευθύνη της διοργάνωσής της έχουν το Ιστορικό Αρχείο –Μουσείο Ύδρας και η Προϊσταμένη του Ντίνα Αδαμοπούλου.
«Η ενότητα “Vintage Memory” που παρουσιάζεται στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Ύδρας, αφιερωμένη στον αγαπημένο Δάσκαλο του Φραγκίσκου Δουκάκη, τον Υδραίο Παναγιώτη Τέτση, αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας τριλογίας ενεργοποιημένων αναμνήσεων και πυκνής εικονοποιημένης μνήμης του ζωγράφου.
Διαδεχόμενα τη φασματική ανασύσταση των θραυσματικών υπαίθριων τοπίων των Σιδηροδρόμων («Τοπίο του ΣΕΚ – Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους») και τη συναρπαστική χοπερική αποτύπωση του βελουδένιου ίχνους που άφησε πίσω του ένας ιστορικός κινηματογράφος του Πειραιά («Σινεμά ο Απόλλων»), τα πολυπληθή πάρτυ του Φραγκίσκου Δουκάκη ανακαλούν κατά κύριο λόγο ανέκδοτες ιστορίες και φευγαλέες στιγμές, εισχωρώντας αθόρυβα σε μικρά σύμπαντα εποχής που διασώζουν τον πιο τρυφερό εαυτό τους. Σκιαγραφώντας τα βραδυφλεγή ημιτόνια μιας εκμυστηρευτικής ανθρωπογεωγραφίας, οι καμβάδες του πλημμυρίζουν από βραχνή μουσική του Cohen και θροΐσματα νύχτας, υγραίνονται σιωπηλά ανάμεσα σε μισοτελειωμένα ποτά και φιλιά που αδημονούν να εκπληρωθούν στο σκοτάδι.
Οι γιορτινές συνευρέσεις περασμένων δεκαετιών, γενναίες σε μέγεθος και γραφή, εκρηκτικές σε χρωστήρα και συναισθήματα, εξέρχονται απαλά από τα κλειδωμένα ερμάρια του νου κυριεύοντας σταδιακά το οπτικό πεδίο του θεατή και ανασυνθέτοντας μια ατμόσφαιρα αυθεντικά vintage.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πολυπρόσωπες επιδέξιες συνθέσεις και τα πικρά πράσινα των επίπλων ή οι θερμές ώχρες των τοίχων που χωρίς να προσδιορίζουν τον ακριβή τόπο ανακαλούν συνοπτικά το κλίμα και τον τόνο της εποχής, θυμίζοντας αμυδρά τη θαυμάσια ζωγραφική του Michael Andrews με αντικείμενο το ετεροκλητο πλήθος και τις θραυσματικές συμπεριφορές των προσκεκλημένων στα πάρτυ και τα βρεταννικά social rooms της χρυσής δεκαετίας του ’60, κι αργότερα, η αστραπή ενός γαλάζιου φορέματος ή το ιδρωμένο ρόδινο ενός τελευταίου χορού, δουλεμένα με την απαράμιλλη και πρωτογενή δεξιότητα του απροσποίητου υπαρξιακού ρεαλισμού που χαρακτηρίζει τον ζωγράφο και καθηλώνει τον θεατή, συγκρατούν μια ακαθόριστη θλίψη και εσωτερικότητα που κοχλάζει και επικάθεται στον απόηχο της εικόνας πέρα από το αφηγηματικό πλαίσιο και τη χαρά της θεματικής, επιτείνοντας τη μακρά επίγευση μιας ζωγραφικής στέρεης, αυτοβιογραφικής και απολαυστικής στην αλήθεια της.
Σάββατο βράδυ, στην άκρη μιας πολαρόιντ, οι παλιές αγάπες πηγαίνουν σχεδόν στον Παράδεισο.
Σάββατο βράδυ, στην άκρη μιας πολαρόιντ, η ζωγραφική του Φραγκίσκου Δουκάκη αγκαλιάζει με ορμή τον κρυμμένο Χρόνο και της δικής μας νεότητας». – Ίρις Κρητικού
