H Violet Louise ερευνά από τo 2012 το πεδίο της αφήγησης με τη χρήση πολυμέσων. Αυτό το διάστημα παρουσιάζει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στον Κάτω Χώρο, την πολυμεσική παράσταση το «Ημερολόγιο ενός σκύλου». Το Δεκέμβριο του 2022 θα κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο την ψηφιακή αφήγηση το Κορίτσι με τα Σπίρτα, ενώ το Φεβρουάριο του 2023 θα παρουσιάσει μία πολυμεσική διασκευή των Τρωάδων στο θέατρο Tempus Verum.
***
Το Ημερολόγιο ενός σκύλου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο το 2020. Λίγους μήνες πριν είχα χάσει το σκυλάκι μου τη Μιλού, με την οποία έζησα 16 ολόκληρα χρόνια. Από το 2004 όταν τη βρήκα στα σκουπίδια λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων μέχρι και την αρχή της πανδημίας.
Το οξύμωρο είναι πως ο σκύλος έζησε περισσότερο από κάποιους δικούς μου ανθρώπους. Το πένθος μου για όλες αυτές τις απώλειες δεν πρόλαβα να το βιώσω. Ήρθε και η πανδημία και ξαφνικά βρέθηκα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου. Όλο αυτό έπρεπε κάπως να το διαχειριστώ. O φόβος όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος οδηγεί το μυαλό σε επικίνδυνα παιχνίδια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τότε ήταν που αποφάσισα, με όση δύναμη μου είχε απομείνει να αλλάξω τους όρους του παιχνιδιού. Ξεκίνησα να γράφω ασταμάτητα, να ψάχνω το αρχείο μου και να ανακαλύπτω ξεχασμένες φωτογραφίες, βίντεο, αντικείμενα που αφορούσαν την περίοδο που έζησα με τη Μιλού. Ήταν σα να ήθελα μέσα από τον ισχυρό δεσμό που είχαμε αποκτήσει να μιλήσω για όλη μου τη ζωή. Για τη δυσκολία στο να βρούμε σπίτι να μείνουμε, την οικονομική κρίση, τους ανθρώπους γύρω μου που λύγιζαν κάτω από το αβάσταχτο βάρος της καθημερινότητας. Με χιούμορ και μία ελαφρότητα. Γιατί πιστεύω ότι τα πιο δραματικά στοιχεία στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να είναι κωμικά, αστεία.
Η ψηφιακή αφήγηση που κυκλοφόρησε το 2020 πήγε πολύ καλά, με διακρίσεις και εύσημα σε Φεστιβάλ του εξωτερικού. Αναρωτιόμουν λοιπόν αν πραγματικά υπήρχε λόγος να παρουσιαστεί ως παράσταση σε κάποιο θέατρο. Όταν τελικά αποφάσισα να το κάνω στο θέατρο του Νέου Κόσμου και άρχισα να το δουλεύω εκ νέου, με πλημμύρισαν και πάλι συναισθήματα και μνήμες. Φοβόμουν ότι θα ανοίξουν και πάλι οι ασκοί του Αιόλου.
Τελικά είχα άδικο. Η επαφή με το κοινό είναι λυτρωτική. Είχα ξεχάσει πώς είναι το από κοντά. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα ότι το από κοντά είχε τελειώσει οριστικά. Αυτή η αίσθηση, του να μοιράζεσαι πράγματα από σκηνής είναι μοναδικό συναίσθημα. Αυτό το μοίρασμα, ήρθε σα χάδι και ακούμπησε στις μισάνοιχτες πληγές μου.
Η παράσταση στο Νέο Κόσμο, είναι μία σπονδυλωτή αφήγηση που περιγράφει με ευαισθησία αυτή τη σχέση αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο. Η πρώτη γνωριμία με τη Μιλού, η Λάικα το σκυλάκι που έστειλαν οι Ρώσοι στο διάστημα, η καταγωγή του σκύλου από το λύκο, οι τελευταίες μου διακοπές μαζί της στην Κάρυστο. Αλλά και η παιδική ηλικία, το βάσανο του σχολείου, η σχέση με τη μητέρα μου, ο ηλικιωμένος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα το 2012, το δημοψήφισμα, το οικοσύστημα που καταστρέφεται, η επιστροφή στην αγκαλιά της φύσης κατά τον Henry David Thoreau που μπορεί να είναι λυτρωτική για τον αποστειρωμένο άνθρωπο της πόλης.
H αφήγηση συμπληρώνεται από τη χρήση της εικόνας με βίντεο και live κάμερα, live μουσικής και ήχου. Σε αυτή την παράσταση έχω την πολλαπλή ιδιότητα του αφηγητή, του μουσικού, του ηχολήπτη, του χειριστή όλου αυτό του ψηφιακού κόσμου.
Εκτός από τα προσωπικά μου κείμενα στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Γεωργίου Σουρρή, του Νίκου Καρούζου, του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το απόσπασμα για την επιχείρηση ΠΑΝΘΗΡΑΣ είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντινίδη: Eπιχείρηση ΠΑΝΘΗΡΑΣ- Οι Γερμανοί εισβάλλουν και πυρπολούν την Πίνδο.
Διαβάστε επίσης:
Το Ημερολόγιο ενός σκύλου, της Βάιολετ Λουίζ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου