Η πιο συχνή ερώτηση που μου έχουν κάνει μέχρι στιγμής είναι πως αποφάσισα να δραματοποιήσω την ποίηση του Γιώργου Βέλτσου. Επίσης άλλη συχνή ερώτηση είναι το αν η ποίηση δραματοποιείται και με ποιο τρόπο.
Εγώ θα απαντήσω πως το παραστασιακό γεγονός μπορεί να έχει οποιαδήποτε αφετηρία: To θεατρικό κείμενο, την ποίηση, την πεζογραφία, τη μουσική, τον ήχο, την εικόνα, τις φωτογραφίες, το βίντεο. Ένα τυχαίο άρθρο σε μία εφημερίδα, μια φράση γραμμένη με σπρευ σε ένα τοίχο, ένα τραγούδι. Οτιδήποτε που μπορεί να γεννήσει μία σπίθα για δημιουργία.
Ο Αύγουστος μες στο Χειμώνα είναι η αναπόληση των παιδικών μου χρόνων. Τα ποιήματα του Γιώργου Βέλτσου, άνοιξαν ένα παράθυρο μέσα στην ψυχή μου. Ήταν πρόσφορο έδαφος για να εκφράσω ξεχασμένα αισθήματα, κρυφές σκέψεις, αναμνήσεις. Η παράσταση είναι το προσωπικό μου άλμπουμ μνήμης.
Άρπαξα τα ποιήματα του και ρώτησα το Βέλτσο αν έχω πλήρη ελευθερία, αν μπορώ να τα δραματοποιήσω με όποιο τρόπο θέλω. Μου είπε: Πάρτα και κάνε τα ότι θες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πιο δημιουργικές συναντήσεις γεννιούνται όταν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και δίνουν πλήρη ελευθερία ο ένας στον άλλο.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να καταθέσω και μία προσωπική μου απώλεια. Κατά τη διάρκεια των προβών για τον Αύγουστο αρρώστησε ο πιο στενός μου συνεργάτης και φίλος και ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχω γνωρίσει. Ο Παναγιώτης Γαρμπής έφυγε μέσα σε τρεις μήνες. Αθόρυβα. Με την ευγένεια που πάντα τον χαρακτήριζε.
Και όπως και στα Υπόγεια του BBC που κάναμε με τον Πάνο, ακόμα θυμάμαι τα λόγια της Delia Derbyshire, ότι η ζωή είναι γεμάτη συγχρονισμούς και αντιθέσεις. Η παράσταση αυτή έχει καταγραφεί μέσα μου σα μία μεταφυσική εμπειρία. Και θα είναι για πάντα συνδεδεμένη με τη μνήμη του Παναγιώτη.
Τα κείμενα του Βέλτσου μιλάνε για το φως και το σκοτάδι, το φθαρτό της ανθρώπινης φύσης, για την παιδική ηλικία και την απώλεια. Για τον αποχαιρετισμό. Με την παράσταση αυτή αποχαιρετώ τον Παναγιώτη. Η συνάντηση μας δεν ήταν τυχαία. Καμία συνάντηση δεν είναι.
Θέλω να πιστεύω πως η ψυχή μετά το θάνατο, κυκλοφορεί μέσα στα μόρια του αέρα. Ή ότι μεταμορφώνεται σε ήχο. Και παίρνω δύναμη από τα ποιήματα του Βέλτσου. Δεν υπάρχει τέλος. Το τέλος είναι η αρχή της ζωής.
Info:
H Violet Louise είναι σκηνοθέτης, μουσικός και multimedia artist που ερευνά το πεδίο της σύγχρονης αφήγησης με τη δημιουργική χρήση πολυμέσων. Έμπνευση για τη δημιουργική της διαδικασία αποτελεί ο ήχος και η ηλεκτρονική μουσική και η εικόνα. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Αθηνών, κλασσικό πιάνο και αρμονία στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών ενώ παράλληλα πήρε το δίπλωμά στις παραστατικές τέχνες από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός και μουσικός με σκηνοθέτες στο Εθνικό Θέατρο, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο Φεστιβάλ Αθηνὠν.
Το 2012 ξεκίνησε να πειραματίζεται στη θεατρική αφήγηση με τη χρήση πολυμέσων. Παρουσίασε τις εξής παραστάσεις στις οποίες υπογράφει μουσική, σκηνοθεσία: The forest Bios (2012), Γράμματα στα Κοριτσάκια Θησίο (2013), ,Στα Υπόγεια του BBC (2014) Θέατρο Μ.Κακογιάννης & Φεστιβάλ Αισχυλείων, Θέατρα του Olivier P (2015), Φεστιβάλ Γαλλικοὐ Θέατρου, , Τρωάδες (2016) Μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας στα πλαίσια της Αφής της Φλόγας, Ιωάννα της Λωραίνης, Αύγουστος (2016) Αύγουστος Μες στο Χειμώνα σε ποίηση Γ.Βέλτσου (2017) Βios, ίδρυμα Μ.Κακογιάννης.
Επίσης, κυκλοφόρησε ένα μουσικό άλμπουμ με τίτλο Cardinals & Lovers, που παρουσιάστηκε σε πολλά μουσικά φεστιβάλ και χώρους της Αθήνας (Six Dogs, Bios, Ianos, K44, and Booze).
Διαβάστε επίσης:
Αύγουστος μες στο Χειμώνα, από τη Violet Louise | Blackbox – Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης | Κάθε Παρασκευή & Σάββατο, έως 25 Νοεμβρίου