Virtual Workspaces της Lola Arias: Open Call από την Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

My Documents | Μοιραστείτε την οθόνη σας

Η Λόλα Αρίας (Αργεντινή, 1976) σπούδασε Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και Δραματουργία στη Σχολή Δραματικών Τεχνών του Μπουένος Άιρες, το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου και το Casa de América της Μαδρίτης. Το 2014 ολοκλήρωσε το πρόγραμμα Film Laboratory στο πανεπιστήμιο Universidad Di Tella του Μπουένος Άιρες, ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά προγράμματα σπουδών στην Αργεντινή.
Μεταξύ 2001 και 2007 έγραψε και σκηνοθέτησε έξι έργα μυθοπλασίας: “The Squalid Family”, “Studies of Loving Memory”, “Poses for Sleeping” και την τριλογία “Love is a Sniper”, “Revolver Dream” και “Striptease”.

Από το 2007 εργάστηκε στον χώρο του θεάτρου τεκμηρίωσης, δημιουργώντας περισσότερα από δώδεκα έργα, σε συνεργασία με ανθρώπους που έχουν βιώσει διάφορα περιστατικά ή ιστορικές εμπειρίες. Άνθρωποι που επιβίωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Η Λόλα ξεκίνησε την καριέρα της στον χώρο του κινηματογράφου με τη βιντεο-εγκατάσταση “Veterans” (Battersea Art Centre, Λονδίνο, 2014). Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, με τίτλο “Theatre of War” (2018) επιλέχθηκε για το επίσημο πρόγραμμα του 68ου Forum της Μπερλινάλε, αποσπώντας αρκετά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του CICAE Art Cinema Award, το βραβείο της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Art House Cinemas Award και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Η Αρίας έχει επίσης κερδίσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 20ό φεστιβάλ του BAFICI και η ταινία απέσπασε το βραβείο Movistar+ για το καλύτερο ντοκιμαντέρ στην Documenta Madrid και το βραβείο Silver Condor για το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο.

Σε ό,τι αφορά τον χώρο των εικαστικών τεχνών και της επιμέλειας εκθέσεων, ανέπτυξε τo “My Documents” (Μπουένος Άιρες, 2012-2017· Μιλάνο, 2018· Λισαβώνα, 2020), έναν κύκλο lecture-performances, στον οποίο καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους παρουσιάζουν την προσωπική τους έρευνα, μια ριζοσπαστική εμπειρία, μια ιστορία που τους στοίχειωσε κρυφά. Δική της είναι η ιδέα και για την περφόρμανς διαρκείας “Audition for a Demonstration” (Bερολίνο, 2014· Αθήνα, 2015· Πράγα, 2015· Μπουένος Άιρες, 2017· Βερολίνο, 2019); δημιούργησε τις εκθέσεις “Stunt Double:” (Μπουένος Άιρες, 2016), στις οποίες τέσσερις διαφορετικές εγκαταστάσεις ανασυνθέτουν τα τελευταία 40 χρόνια της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της Αργεντινής, μέσα από αρχεία, δραματοποίηση, συνεντεύξεις και διάσημα τραγούδια, και το “Ways of Walking with a Book in Your Hand” (Buenos Aires, 2017), ένα τοποειδές πρότζεκτ για αναγνώστες σε βιβλιοθήκες και δημόσιους χώρους.

Σε συνεργασία με τον Ulises Conti, έχει κυκλοφορήσει τα LP “Love is a sniper” (2007) και “Those Who Do Not Sleep” (2011), ενώ σε συνεργασία με τον Stefan Kaegi έχει αναπτύξει τα πρότζεκτ “Chácara Paraíso” (2007), “Airport Kids” (2008) και “Ciudades Paralelas” (2010), ένα φεστιβάλ αστικών παρεμβάσεων στο Βερολίνο, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρσοβία, στη Ζυρίχη και σε άλλες πόλεις.

Έχουν κυκλοφορήσει ποιήματα, έργα μυθοπλασίας και θεατρικά της έργα: “Love is a Sniper” (2007, Entropía), “The Postnuclear Ones” (2011, Emecé), “My Life After and Other Plays” (2016, Penguin Random House), όπως και μια δίγλωσσση έκδοση του θεατρικού της έργου “Minefield” (2017, Oberon Books). Το 2019, το κέντρο Performance Research Studies δημοσίευσε το “Re-enacting Life”, ένα βιβλίο που συγκεντρώνει άρθρα, θεατρικά έργα και τεκμήρια από το σύνολο της καριέρας της.

Έχει αποσπάσει πολύ σημαντικές διακρίσεις για τα έργα της, συμπεριλαμβανομένων και του Premio Konex 2014 και του Preis der Autoren 2018, ενώ η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε φεστιβάλ όπως στο Lift Festival του Λονδίνου, το Under the Radar της Νέας Υόρκης, το Φεστιβάλ της Αβινιόν, το Theater Spektakel της Ζυρίχης, το Wiener Festwochen, το Festival Theaterformen στο Μπρούνσγουϊκ/Ανόβερο, το Spielart Festival του Μονάχου και στην Μπερλινάλε· όπως επίσης και σε χώρους όπως το Théâtre de la Ville του Παρισιού, το REDCAT του Λος Άντζελες, το Walker Art Centre της Μινεάπολης, το Parque de la Memoria του Μπουένος Άιρες, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγο και το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου.

Λίγα λόγια για το πρότζεκτ My Documents

Στην «οικουμενική» εκδοχή του My documents συμμετείχαν καλλιτέχνες που παρουσίασαν το αρχείο τους στο κοινό μέσω shared screen και το κοινό μπορούσε να δει την περφόρμανς ζωντανά και να σχολιάσει.

Στο “Doing It”, ο Πορτογάλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Pedro Penim εξομολογείται ένα μυστικό πάθος που τον οδηγεί πολύ μακριά στη θάλασσα του διαδικτύου.

Στο “Make Me Stop Smoking”, ο Λιβανέζος συγγραφέας και σκηνοθέτης Rabih Mroué ανασυνθέτει το ριζικά ετερογενές τοπίο του Λιβάνου, το κατεστραμμένο από κρίσεις και πολέμους, με τη συμβολή αναρίθμητων ανώνυμων και προσωπικών αρχείων.

Στο “Blue House”, η Κινέζα χορεύτρια και ειδήμων της τεκμηρίωσης Zhang Mengqi μοιράζεται το ημερολόγιό της από τον καιρό που βρισκόταν σε καραντίνα στην επαρχία Χουμπέι, όπως και τους καλλιτεχνικούς της πειραματισμούς στο χωριό του πατέρα της.

Στο “Lázaro”, η μεξικανική θεατρική ομάδα Lagartijas Tiradas al Sol ανασυνθέτει την ιστορία ενός ηθοποιού που αποφασίζει να αλλάξει το πρόσωπο και το όνομά του και να γίνει κάποιος άλλος.

Στο “Desireless”, η Tania Bruguera, εικαστική καλλιτέχνις και ακτιβίστρια από την Αβάνα της Κούβας, θα ανασυνθέσει την ιστορία της μητέρας της –η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή– και της χώρας της, μέσα από τα πράγματα που βρήκε στο σπίτι της μητέρας της.