Την επιμέλεια της έκθεσης «Πρόσωπα και Τόποι (2014-2024)» φέρει η Ιστορικός της Τέχνης ΕΚΠΑ, δημοσιογράφος, συγγραφέας και μέλος της AICA Eλλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη.
Η Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη, σημειώνει για το έργο της εικαστικού Βιβής (Παρασκευής) Μεντζελοπούλου:
«Αγαπημένα ΠΡΟΣΩΠΑ και ΤΟΠΟΙ• της καρδιάς, της ψυχής και του νου αφηγήματα. Μνήμες, εικόνες, συναισθήματα. Μοιράσματα. Αθρόα ανοίγματα άδολα σε χώρους και χρόνους ενός γνώριμου καιρού αλλοτινού γίνονται μάρτυρες μιας κεκτημένης αιωνιότητας σπαρμένης από την παραμυθία της αθανασίας των ανθρώπινων περασμάτων. Σε αυτή την γη που βαθιά αγαπήσαμε, όλο και κάτι μένει και συνεχίζει να ζει. Μέσα μας είναι φυλαγμένες οι θύμησες και κάπου κάπου, συχνά, στήνουν χορό και παλμικά αναριγούν.
Πολύτιμες, άσβηστες εισβάλλουν οι θύμησες κυριαρχικά στο παρόν μας και καθώς λαμβάνουν την μορφή των αγαπημένων μας προσώπων, και εκείνων που έχουν φύγει από την ζωή, ή την μορφή αγαπημένων τόπων που με την σαγήνη τους μια εποχή μας ταξίδεψαν, μας προσκαλούν να βιώσουμε, σχεδόν από την αρχή, ξεχωριστές συγκινησιακές καταστάσεις που έχουν κάτι από το γλυκόπικρο αυτό, απαλό και ζεστό, μουδιασμένο χάδι της “νοσταλγίας”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είναι όλα αυτά τα παραπάνω και το ίδιο αυτό το συναίσθημα της “νοσταλγίας” που χαρακτηρίζουν την εικαστική εργασία της Βιβής (Παρασκευής) Μεντζελοπούλου, με τα έργα της, να ανυψώνουν την φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σε μία ύπαρξη αιώνια και υπερβατική που έχει αποτυπωθεί στην επιφάνεια του καμβά – σχεδόν φωτογραφικά – στο στιγμιαίο αντιπροσωπευτικό της σάρκινης της βιάσης. Για την ακρίβεια, παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, με πρωταγωνιστές τους πρόσωπα της οικογένειας της εικαστικού και του φιλικού της κύκλου αποτέλεσαν το πρώτο υλικό επάνω στο οποίο δόμησε και ανέπτυξε το εικαστικό της αφήγημα.
Συμβαδίζοντας με το πρότυπο των φωτογραφιών της παλιάς εποχής, οι εικονιζόμενες φιγούρες (άντρες, γυναίκες, παιδιά) όπως και τα διάφορα περιβάλλοντα (αστικά και υπαίθρια) στα οποία αυτές εντάσσονται έχουν αποδοθεί με τις αποχρώσεις της ψημένης όμπρας, του άσπρου και του μαύρου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχεδιαστική απόδοση των πρωταγωνιστών, στην οποία είναι εμφανής η σκόπιμη τάση της δημιουργού για απλοποίηση των ρεαλιστικών μορφικών τους στοιχείων εντός ενός πλαισίου που δίνει προβάδισμα στην αφαίρεση, με το όλο σκηνικό κατά τον τρόπο που είναι διαμορφωμένο να θυμίζει ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο μιας παλιάς εποχής βγαλμένης από το – με αγάπη φυλαγμένο – ξύλινο κουτί των αναμνήσεων.
Τα έργα, τελικά, σε μια συνολική αποσταγματική τους θεώρηση αποτελούν μια αυθεντική καταγραφή και υπενθύμιση της μορφής, της ζωής και των διαπροσωπικών συνδέσεων που ανέπτυξαν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές τους, οι οποίοι εκφράζουν σαφώς όψεις του ιστορικού και κοινωνικού συγκειμένου εντός του οποίου υπήρξαν και έδρασαν. Αποτελούν ένα κληροδότημα στους νεότερους που γεννά μέσα μας την αίσθηση μιας γλυκιάς ανάμνησης του χθες, με την ίδια την μορφική απόδοση των πρωταγωνιστών που είναι στατικοί, τοποθετημένοι σε πρώτο πλάνο και είναι ντυμένοι με την ενδυμασία του χθες κοιτάζοντας μας στα μάτια να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα οικεία όσο και ζεστή, με τις έννοιες της παρουσίας και της απουσίας να ξεπηδούν και να έρχονται κι αυτές – σε πρώτο πλάνο – εντείνοντας την δραματικότητα της αφήγησης, υπενθυμίζοντας το στιγμιαίο αποτύπωμα του φθαρτού ανθρώπινου περάσματος.
Πέραν όμως της σειράς των οικογενειακών πορτρέτων, η Βιβή (Παρασκευή) Μεντζελοπούλου, στην έκθεση της “ΠΡΟΣΩΠΑ και ΤΟΠΟΙ” παρουσιάζει και μία άλλου ύφους καινούρια σειρά έργων της που απεικονίζουν “τόπους” στους οποίους η ίδια έζησε και αγάπησε. Με τον ρεαλισμό τους πάλι να εμποτίζεται από την ποιητική της αφαίρεσης, τα διάφορα εικονιζόμενα φυσικά περιβάλλοντα (νησιωτικά και υπαίθρια) μεταφέρουν την αίσθηση μιας εικόνας ονειρικής που εμπεριέχει τον λυρισμό του αέναου ταξιδιού• εκείνου που κάνει το μυαλό μας να δραπετεύει απελευθερώνοντας την ψυχή και την φαντασία μας μέσα στο γαλάζιο των απαλών θαλασσών, στο πράσινο των δέντρων και μέσα στην απεραντοσύνη των ανοιχτών, ανεξερεύνητων οριζόντων».
Βιβή (Παρασκευή) Μεντζελοπούλου – Βιογραφικό:
Η Βιβή (Παρασκευή) Μεντζελοπούλου κατάγεται από το Αίγιο, γεννήθηκε στο Αγρίνιο και έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Σήμερα, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε “Πολιτικές Επιστήμες” στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, “Νομικά” στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου “Παρίσι ΙΙ” (Paris II, Sorbonne) στην Γαλλία. Επιπρόσθετα, παρακολούθησε μαθήματα “Φιλοσοφίας Δικαίου” στο Πανεπιστήμιο “Παρίσι 10” της Nanterre και αποφοίτησε από την Σχολή Δικαστών Γαλλίας (Section Internationale). Κατά τα έτη 2009-2014 σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στην Φλώρινα, με καθηγητές τους: Χάρη Κοντοσφύρη, Γιάννη Καστρίτση, Γιάννη Ζιώγα και Έκτορα Παπαδάκη. Αρχικά δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά ως δικηγόρος και έπειτα ως δικαστής της τακτικής δικαιοσύνης μέχρι και το 2016, οπότε αφυπηρέτησε με τον βαθμό του Προέδρου Εφετών ε.τ. Ασχολείται ενεργά με την ζωγραφική συμμετέχοντας σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Φλώρινα, στην Άνδρο και την Ιθάκη. Έχει στο ενεργητικό της δύο ατομικές εκθέσεις: στο Πολιτιστικό Κέντρο Φλώρινας “ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ” και στο “Καφενείο των Γυναικών”. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ. Έργα της βρίσκονται σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές της χώρας.
