Είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίζω τη Βίβιαν Φόρτη, πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, και μόλις λίγο καιρό μετά που κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο, “Μύθος”. Αντικρίζοντας, τότε, απλά και μόνο το εξώφυλλο του βιβλίου, κάτι με ώθησε να το πάρω στα χέρια μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν η μοίρα, το πεπρωμένο, καθαρό ένστικτο… δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας. Το σίγουρο είναι πως, από τις πρώτες του κιόλας σελίδες, το βιβλίο αυτό με καθήλωσε και με πλημμύρισε σκέψεις και συναισθήματα, ενώ με γοήτευσε ο άρτια δομημένος γραπτός λόγος της συγγραφέως, κάτι που για έναν πρωτοεμφανιζόμενο δημιουργός στον κόσμο της λογοτεχνίας, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Κάπως έτσι, λοιπόν, γνώρισα και αγάπησα το βιβλίο της Βίβιαν, για να γνωρίσω και να αγαπήσω και την ίδια, λίγο καιρό αργότερα, πράγμα για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, όπως ακριβώς αισθάνθηκα παίρνοντας στα χέρια μου μετά από τόσο καιρό, το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας των “Δώδεκα”.
Στο τέλος του “Μύθου”, έπειτα από πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, ο Φοίβος και η Δάφνη, φαίνεται να έχουν βρει το ευτυχισμένο τέλος τους. Ο κύκλος των Δώδεκα, την έχει αποδεχτεί, αναγνωρίζοντας το κληρονομικό της δικαίωμα να είναι μία από αυτούς, και ο γάμος των δύο ερωτευμένων, έρχεται να ολοκληρώσει τον δεσμό και την ευτυχία τους, ενώ λίγο αργότερα θα ακολουθήσει η γέννηση των παιδιών τους. Όλα φαίνεται να ακολουθήσουν την φυσική ροή των πραγμάτων, όμως, η πραγματικότητα, είναι σκληρή και αδυσώπητη. Ένας αρχέγονος και σκοτεινός εχθρός παραμονεύει και απειλεί να καταστρέψει, όχι μόνο την ευτυχία του Φοίβου και της Δάφνης, αλλά την δύναμη του κύκλου των Δώδεκα, διψώντας για μια εξουσία που στην πραγματικότητα, ποτέ δεν κατάφερε να έχει. Και ο Φοίβος, πρέπει να παλέψει για να προστατέψει τις δύο οικογένειές του, δείχνοντας το πρόσωπο του πολεμιστή, την ίδια ώρα που η Δάφνη πρέπει να προσμένει, ανακαλύπτοντας περισσότερα για τον εαυτό της.
Ορισμένοι από εσάς το γνωρίζετε, αλλά θα το επαναλάβω, για όσους τυχόν δεν έχουν διαβάσει σχετικά με το θέμα σχόλια. Είχα την τιμή να διαβάσω το “Έρεβος”, όσο ακόμα ήταν χειρόγραφο, πριν από ένα χρόνο περίπου. Και από τις πρώτες κιόλας αράδες, κατάλαβα πως πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο που, αν είναι ποτέ δυνατόν, θα μπορούσε να ξεπεράσει ακόμα και το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, πράγμα πολύ σπάνιο καθότι, τα δεύτερα βιβλία, είναι σαν τα μεσαία παιδιά μιας οικογένειας. Είναι ριγμένα και αδύναμα, κάτι που στην προκειμένη, όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά αντιθέτως, καταρρίπτει τον κανόνα. Η Βίβιαν, στο “Έρεβος”, ξεπερνάει εαυτόν, δίνοντάς μας ένα καθαρά ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο, πέραν της αισθηματικής ιστορίας που πραγματεύεται, έχει να μας διδάξει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα περιμέναμε. Η γραφή της, είναι συγκλονιστική και σε καθηλώνει και παρά που το κείμενό της, δεν είναι εύκολο, είναι εντυπωσιακό και σου κλέβει την ανάσα, κάνοντάς σε να καρδιοχτυπάς για τις εξελίξεις και να γυρίζεις τη μία σελίδα μετά την άλλη με μια πρωτόγνωρη αγωνία.
Αν κάτι λάτρεψα στο συγκεκριμένο βιβλίο, ήταν ο Φοίβος, ο οποίος και μας συστήνει ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που είχαμε γνωρίσει στον “Μύθο”. Γιατί όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο από μυθολογία, θα ξέρουν πολύ καλά πως ο Απόλλωνας, δεν ήταν μόνο ένας γοητευτικός και τρυφερός με τους ανθρώπους, θεός, αλλά ένας σκληρός και αδυσώπητος πολεμιστής, ο πιο δυνατός ανάμεσα στους αθάνατους θεούς. Αυτό ακριβώς το πρόσωπο δείχνει ο Φοίβος στο “Έρεβος”, ένα πρόσωπο σκληρό, έτοιμο για όλα, που είναι πρόθυμο να παλέψει και να θυσιαστεί, όχι μόνο για τα ιδανικά του, μα πάνω απ’ όλα, γι’ αυτούς και αυτά που αγαπάει. Κι αν δεν είναι η αγάπη το ισχυρότερο κίνητρο για να ξεκινήσει ένας πόλεμος και για να παλέψει κάποιος μέχρι την τελευταία του ανάσα, τότε ποιο μπορεί να είναι; Γιατί, ναι, η αγάπη είναι εκείνη που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον καλύτερο ή τον χειρότερό μας εαυτό, ανάλογα με το τι επιτάσσουν οι περιστάσεις και στην προκειμένη, το έρεβος, δεν είναι απλά ένας τίτλος, αλλά ο πραγματικός αντίπαλος που πρέπει να εξοντωθεί.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όπως ήδη ανέφερα και παραπάνω, η συγγραφέας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, εντάσσει το ιστορικό και μυθολογικό στοιχείο στο μυθιστόρημά της, κάτι για το οποίο είναι ξεκάθαρο πως η ίδια, έχει μελετήσει πολύ, προκειμένου να το αποδώσει σωστά και ολοκληρωμένα, αλλά κι ενσωματώνοντάς το σε μια μυθοπλαστική πραγματικότητα του σήμερα. Και τα καταφέρνει περίφημα! Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, ώστε να μην αποκαλύψω κάτι που δεν πρέπει, αλλά να όσοι έχετε ακουστά την Υπερβορεία και την σημασία που αυτή έχει, θα γοητευτείτε από τον τρόπο που εντάσσεται στην πλοκή της ιστορίας, παίζοντας πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στην εξέλιξη της ιστορίας, όσο και στην διαμόρφωση του χαρακτήρα της Δάφνης. Ολοκληρώνοντας, θέλω να πω πως το “Έρεβος” είναι ένα καθηλωτικό βιβλίο το οποίο, έχει ορισμένες πολύ έντονες, αλλά και πολύ σκληρές σκηνές. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να ματώνει η καρδιά μου και να κόβεται η ανάσα μου, και διαβάζοντας το βιβλίο δεύτερη φορά, βίωσα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Γιατί το “Έρεβος”, μέσα από την μυθοπλασία του, είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει την ιστορία, το μύθο, αλλά και την πραγματική ζωή και σίγουρα, είναι ένα βιβλίο που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις.
Το βιβλίο της Βίβια Φόρτη, με τίτλο Έρεβος, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Momentum.