Ένα από τα βιβλία που έχουν συζητηθεί όσο λίγα το τελευταίο διάστημα, είναι το “Ήθελα Μόνο Να Χωρέσω”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, με την υπογραφή της Στέλλας Κάσδαγλη.
Ένα βιβλίο το οποίο και πραγματεύεται το θέμα της νευρικής ανορεξίας, μια κατάσταση την οποία έχει βιώσει και η ίδια η συγγραφέας και που ως εκ τούτου, βοηθά στο να καταστεί το συγκεκριμένο έργο, όχι απαραίτητα αυτοβιογραφικό, που είναι σε έναν βαθμό, όσο αληθινό και ειλικρινές, τόσο ως προς τα συναισθήματα που θέλει να γεννήσει, όσο και ως προς τις καταστάσεις τις οποίες περιγράφει. Ένα βιβλίο το θέμα του οποίου είναι τρομακτικά σύγχρονο και επίκαιρο, αναλύοντας μια πραγματικότητα που έχει καταστρέψει πολλούς ανθρώπους.
Η Ζωή είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι, το οποίο διανύει το δύσκολο και περίπλοκο στάδιο της εφηβείας. Εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών, αναγκάζεται να αφήσει το παλιό, ιδιωτικό σχολείο όπου φοιτούσε, και να συνεχίσει τα μαθητικά της χρόνια σε ένα δημόσιο σχολείο της περιοχής της. Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι και η Ζωή, που αισθάνεται πως δεν μπορεί να ταιριάξει με τους νέους της συμμαθητές, αγχώνεται όλο και περισσότερο, πιστεύοντας πως η εξωτερική της εμφάνιση και πιο συγκεκριμένα, το βάρος της, είναι ένα από τους σημαντικότερους λόγους που απωθεί τους ανθρώπους. Αποφασίζει λοιπόν να αλλάξει, να απαλλαγεί από τα περιττά κιλά και κατ’ επέκτασιν, απ’ όλα εκείνα που την εμποδίζουν να είναι φυσιολογική και όμορφη, σύμφωνα με τα πρότυπα που έχει εκείνη στο μυαλό της. Πρότυπα που την οδηγούν σε αυτοκαταστροφικές αποφάσεις και με κάθε βήμα, πιο κοντά στη νευρική ανορεξία.
Δεδομένου ότι το βιβλίο είναι δοσμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μας επιτρέπει να έρθουμε πιο κοντά στην Ζωή και να παρατηρήσουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, όχι μόνο τις επιλογές της, αλλά τα βαθύτερα ένστικτα και τις λανθασμένες ανάγκες που την οδηγούν σε αυτές. Μπορούμε να μελετήσουμε τον ψυχισμό της που όχι μόνο μεταβάλλεται, αλλά μέρα με τη μέρα, βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια σκοτεινή άβυσσο που πιθανότατα να μην της επιτρέψει μακροπρόθεσμα να επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Και μέσα από τις εξομολογήσεις της στο blog της που δεν σκοπεύει κανέναν να το διαβάσει, από τις συνομιλίες της με την καλύτερή της φίλη στο chat, μέσα από την δραστήριοτητά της στο Facebook και πολύ ακόμα οπτικό υλικό, που συμπληρώνει κατά τόπους το κείμενο, μας δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουμε ξεκάθαρα και να μην αμφιβάλλουμε ούτε για μια στιγμή, πως το πρόβλημα της Ζωής, είναι καθαρά ψυχολογικό και πως για να σωθεί από τους δαίμονές της, θα πρέπει να είναι εκείνη που θα παλέψει εναντίον τους και θα τους εξοντώσει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και μπορεί το βιβλίο να επικεντρώνεται στη Ζωή και το πως αυτή νιώθει, ωστόσο, δεν είναι μονάχα η δικιά της οπτική των γεγονότων η οποία φτάνει σε μας. Ανάμεσα στις δικές της εξομολογήσεις, έχουμε εκείνες του πατέρα και της μητέρας της, μικρές, δύσκολες ανάσες οι οποίες μαρτυρούν, όχι μόνο τον τρόπο που οι ίδιοι αντιμετώπισαν το πρόβλημά της, αλλά το πόσο δύσκολο ήταν αν το διαχειριστούν. Γιατί όπως ήδη προανέφερα, το πρόβλημα της Ζωής, είναι ψυχολογικό, και μπροστά σε κάθε ψυχογενή πάθηση, οι άνθρωποι δειλιάζουν κι αρχίζουν να αμφισβητούν τα πάντα, να αμφιβάλλουν ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Και το χειρότερο σε όλο αυτό είναι πως οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από εκείνον που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν ενώ εκείνος που το έχει, δεν ξέρει πως να τους αντιμετωπίσει και να τους κάνει να δουν το λάθος τους και να πιστέψουν στο δικό του σωστό, ακόμα κι όταν απειλεί να τον οδηγήσει, μέχρι και στον ίδιο το θάνατο.
Ναι, το συγκεκριμένο βιβλίο, απευθύνεται κατ’ εξοχήν σε εφήβους αφού επί της ουσίας, πραγματεύεται την ανάγκη της ηλικίας εκείνης, που κάθε παιδί αισθάνεται, να ταιριάξει, να ομαδοποιηθεί, να είναι όμορφο και αποδεκτό από τους γύρω του. Πραγματεύεται όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες ανησυχίες που μπορεί τελικά, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, να επηρεάσουν και να καθορίσουν τη ζωή του. Είναι όμως παράλληλα κι ένα βιβλίο που οφείλει να διαβάσει κάθε ενήλικες, έχει δεν έχει παιδιά, έτσι ώστε να αντικρίσει μια σκληρή και όμως, αληθινή πραγματικότητα του σήμερα, μια πραγματικότητα την οποία μπορεί να βιώσει οποιοσδήποτε, άσχετα από την ηλικία που συνοδεύει την ταυτότητά του. Γιατί ο καθένας μας, μπορεί να κυριευτεί από τους δαίμονες και τις προσωπικές του ανασφάλειες. Ο καθένας μπορεί να γίνει θύμα του ίδιου του εαυτού του. Άλλες φορές αστείο, με τον αυτοσαρκασμό και την καυστικότητα της Ζωής να καταφέρνουν να μας ξαλαφρώσουν, και άλλες πάλι συγκινητικό, το “Ήθελα Μόνο Να Χωρέσω”, είναι ένα βιβλίο που θα διαβάσετε απνευστί, χάρη στην απλή, άμεση γραφή του, αλλά και που θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να σκεφτείτε και να κοιτάξετε καλύτερα τι συμβαίνει γύρω σας.
Το βιβλίο της Στέλλας Κάσδαγλη, με τίτλο “Ήθελα μόνο να χωρέσω”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.