Το “Νυχτερινό Σχολείο” της C.J. Daugherty το οποίο και κυκλοφόρησε λίγους μήνες νωρίτερα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ήταν -το λιγότερο- μια μεγάλη και συνάμα, μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη για μένα. Παίρνοντάς το στα χέρια μου, και παραπλανημένη από το εξώφυλλο και την μυστηριώδη περίληψη, είχα πιστέψει πως επρόκειτο για την αρχή μιας ακόμα σειράς εφηβικής φανταστικής λογοτεχνίας. Ξεκινώντας να διαβάζω, λοιπόν, και όσο η ιστορία προχωρούσε, αμφέβαλλα όλο και περισσότερο για το ότι ίσχυε κάτι τέτοιο, πράγμα το οποίο κι επιβεβαιώθηκε στο τέλος, οριστικά, αμετάκλητα, και χωρίς να αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφιβολίας. Όχι, το βιβλίο, δεν άνηκε στην φανταστική λογοτεχνία αλλά σε ένα άλλο είδος, σχεδόν αυτόνομο, σαν να είναι δημιούργημα της συγγραφέως. Και σήμερα, μπορούμε και κρατάμε στα χέρια μας το δεύτερο βιβλίο της πενταλογίας το οποίο και αποδείχθηκε, εξίσου καλό με το πρώτο.
Η Άλι βρίσκεται στις καλοκαιρινές της διακοπές, έχοντας επιστρέψει στο πατρικό της και προσπαθώντας να συνέλθει από τα τελευταία γεγονότα στην Κιμμέρια Ακαδημία, τα οποία και συνοδεύονται από φόβο, θάνατο και οδυνηρές αναμνήσεις. Όμως, η Άλι, δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει πως κινδυνεύει και πως για κάποιον λόγο, βρίσκεται κι εκείνη στο στόχαστρο του Ναθάνιελ που μοιάζει να μην σκοπεύει να σταματήσει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να κατακτήσει όλα όσα ποθεί. Επιστρέφοντας την Κιμμέρια Ακαδημία, η Άλι, γίνεται μέλος του Νυχτερινού Σχολείου, στο οποίο και πρόκειται να εκπαιδευτεί ώστε να μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της και όχι μόνο. Όμως ανάμεσα στους συμμαθητές, τους φίλους, του καθηγητές της, ανάμεσα σε όλους αυτούς που υποτίθεται πως βρίσκονται στο πλευρό της, υπάρχει ένα προδότης που καραδοκεί, μέχρι να του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Και η Άλι ξέρει πολύ καλά πως αυτή τη φορά, δεν μπορεί να εμπιστευτεί απόλυτα κανέναν και πως αν θέλει να ανακαλύψει την κρυμμένη αλήθεια για την οικογένειά της, αλλά και να σώσει τον εαυτό της, πρέπει να το κάνει μόνη της.
Νομίζω πως μετά το Χόγκουαρτς, η Κιμμέρια Ακαδημία, είναι το σχολείο που αγαπώ περισσότερο και αυτό, είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά απολύτως ειλικρινής. Η Daugherty έχει δημιουργήσει έναν υπέροχο κόσμο ο οποίος, χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό, γεγονός που τον κάνει πιο αληθινό, πιο προσιτό, ίσως και πιο τρομακτικό, έστω και κατά μία έννοια, από κάποιους άλλους. Ο κόσμος της, θα μπορούσε να υπάρχει, μπορεί και να υπάρχει, αποτελούμενος από ανθρώπους που γεννήθηκαν κι εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα, προκειμένου να μπορούν να κυριαρχούν σε αυτό τον, να τον ελέγχουν, να έχουν στα χέρια τους και να ασκούν την εξουσία που δεν κέρδισαν, αλλά που ουσιαστικά, τους κληροδοτήθηκε. Το να καταφέρεις να παίξεις με τα μυαλά, την συνείδηση αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων, δεν είναι εύκολο και η συγγραφέας, μέσα από την ιστορία της, ακριβώς αυτό κάνει, το οποίο όχι μόνο θεωρώ εντυπωσιακό, αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στην εξέλιξη και την πορεία των γεγονότων της ιστορίας της.
Επίσης, αν κάτι μου άρεσε πολύ στο βιβλίο αυτό, είναι η εξέλιξη των ίδιων των χαρακτήρων και πολύ περισσότερο, της ίδιας της Άλι. Μέσα σε μερικούς μόλις μήνες, η Άλι, έχει ωριμάσει, οδεύει σταδιακά στο να γίνει το άτομο που προοριζόταν να γίνει, και όχι εκείνο που κινδύνεψε να καταλήξει να γίνει. Από μια άμυαλη έφηβη, μεταμορφώνεται σε μια εν δυνάμει ώριμη, ενήλικη γυναίκα, που έχει τον έλεγχο της ζωής και των πράξεών της, που μπορεί να επιλέξει και να καθορίσει το μέλλον της. Αυτό βέβαια, σε όλα τα επίπεδα, πλην του συναισθηματικού τομέα στον οποίο και παραμένει, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που γοητεύεται, προβληματίζεται, αμφιταλαντεύεται και που δεν είναι σίγουρο για το πως να ερμηνεύσει την έλξη που μπορεί να νιώθει, για συγκεκριμένα πρόσωπα, σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να προβληματιστώ όσων αφορά ένα ερωτικό τρίγωνο και αυτό, να καταφέρει να με ενοχλήσει, αλλά για τους σωστούς λόγους. Γιατί, όπως κι αν το δω, καταλαβαίνω την Άλι, και δεδομένης της εξέλιξης των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην ιστορία της, μπορώ να καταλάβω την κατάσταση συνολικά, ακόμα περισσότερο, αλλά και να θέσω στον εαυτό μου τα ίδια ερωτήματα και διλήμματα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ακροβατώντας ανάμεσα στο αστυνομικό, στο μυθιστόρημα μυστηρίου και στο πολιτικό θρίλερ, η σειρά “Νυχτερινό Σχολείο” κερδίζει την εντυπώσεις και μας καθηλώνει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία της σελίδα. Η γραφή της Daugherty είναι άμεση και διαθέτει δυναμική, η ροή των γεγονότων είναι συνεχής και παρά που δεν επικεντρώνεται στη δράση, αλλά στην συλλογή δεδομένων, καταφέρνει να διατηρεί την αγωνία μας στα ύψη, κάνοντάς μας συνεχώς να αμφιβάλλουμε για τα συμπεράσματα που μπορεί να έχουμε, θεωρητικά πάντα, καταλήξει. Η αλήθεια, έχει πολλές διαστάσεις και αν δεν εξερευνήσεις όλες τις πτυχές της, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι ισχύει. Και η Άλι, μόλις άρχισε να ξετυλίγει το νήμα της ζωής της, εκείνης που δεν γνώριζε πως υπήρχε πίσω της, αλλά κι εκείνης που απλώνεται μπροστά της, με την ίδια να πρέπει να κάνει τις επιλογές της, ακόμα κι αν φαντάζουν δύσκολες. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θα βρίσκομαι εδώ, μέχρι τέλους, προκειμένου να ανακαλύψω πως αυτή η ιστορία θα εξελιχθεί, αλλά και πως θα τελειώσει.
Το βιβλίο της Κ. Τζ. Ντόχερτι, με τίτλο ” Νυχτέρινο Σχολείο: Κληρονομιά”, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.