Είχα ακούσει πολλά, πάρα πολλά σχόλια σχετικά με Το Κυνήγι του Andrew Fukuda και τα περισσότερα, μπορώ να πω ότι ήταν κάτι παραπάνω από θετικά. Ως εκ τούτου, θα ήταν αδύνατον να μην διαβάσω ένα βιβλίο που όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο έχει συζητηθεί πάρα πολύ και ενίοτε, έχει προκαλέσει αντιδράσεις.
Από τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Και ξεκινώντας την ανάγνωση, είχα την πεποίθηση πως πρόκειται για μια ακόμη paranormal ιστορία όμως η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική αφού ο συγγραφέας καταφέρνει με περισσή θα τολμούσα να πω, ευκολία, να δώσει μια διαφορετική διάσταση σε ένα είδος που έχει συζητηθεί και παράλληλα, κατηγορηθεί, όσο λίγα. Και ως άνθρωπος που αγαπά το είδος και παρακολουθεί τις εξελίξεις πάνω σε αυτό, οφείλω να πω πως εντυπωσιάστηκα από το τελικό αποτέλεσμα.
Ο κόσμος μας, έχει αλλάξει. Το κυρίαρχο είδος, είναι εκείνο των αρπακτικών τα οποία δεν μπορούν να ζήσουν κάτω από το φως του ήλιου, τρέφονται με σάρκα και αίμα και παρά τις όποιες άλλες παράξενες συνήθειές τους, συντελούν μια κατά τ’ άλλα φυσιολογική, λειτουργική κοινωνία. Ανάμεσά τους ζει ένα νεαρό αγόρι, ένα χέπερ όπως τον αποκαλούν, ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στο είδος τους και που έχοντας χάσει την οικογένειά του, προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που τον απειλεί κάθε στιγμή. Και τα καταφέρνει μια χαρά, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που ο Ηγεμόνας ανακοινώνει, μετά από δέκα χρόνια, τη διεξαγωγή ενός νέου Κυνηγιού Χέπερ στη διάρκεια του οποίου οι τυχεροί που θα κληρωθούν, θα μπορέσουν να διεκδικήσουν την σάρκα τους. Και για κακή του τύχη, είναι ένας από τους εφτά κυνηγούς, γεγονός που τον αναγκάζει να μεταφερθεί στο Ινστιτούτο Ερευνών Χέπερ, όπου θα εκπαιδευτεί για πέντε μέρες και μέχρι να ξεκινήσει το Κυνήγι, με την κάλυψή του να κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πρώτα απ’ όλα, θεωρώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα αλλά ένα κοινωνικό και πολιτιστικό συγκείμενο. Τα αρπακτικά αυτά πλάσματα που κυριαρχούν στον κόσμο, δεν είναι απλά οντότητες με ζωώδη ένστικτα, αλλά αποτελούν ένα κοινωνικό σύνολο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, συμπεριφορές και κανόνες. Έχουν Ηγεμόνα, έχουν κοινωνικές υποχρεώσεις, μόρφωση, νόηση και εκπαίδευση, στοιχεία που τα κάνουν πιο προσιτά και ίσως, λιγότερο αποκρουστικά. Δεν εκφράζουν κανένα συναίσθημα, όχι με τους παραδοσιακούς τουλάχιστον τρόπους, εκτός απ’ όταν η δίψα τους για σάρκα χέπερ τους καταβάλει και κυριεύει κάθε τους ένστικτο. Είναι στιγμές εκείνες όπου καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως όσο κι αν μοιάζουν με μας, δεν ανήκουμε στο ίδιο είδος και πως η παρουσία τους και μόνο σε έναν συγκεκριμένο χώρο, αποτελεί θανάσιμη απειλή, προκαλώντας ένα αίσθημα ασφυξίας αφού τα σημεία που υπερτερούν είναι πάρα πολλά και οι πιθανότητες να ξεφύγει κανείς, είναι μηδαμινές.
Το μοναδικό ίσως μειονέκτημα του βιβλίου έχει να κάνει με το ότι η προαναφερόμενη κοινωνικοπολιτική κατάσταση, παρουσιάζεται ως κάτι δεδομένο με τον συγγραφέα, να αποφεύγει να μας εξηγήσει το πως και το γιατί κατέληξε ο κόσμος και οι άνθρωποι στο να εξελιχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που πιθανολογώ πως θα αναλυθεί στα επόμενα βιβλία της σειράς, με τον Fukuda να θέλει να δημιουργήσει σε πρώτη φάση ένα κλίμα μυστηρίου, βασιζόμενο στην άγνοιά μας και στην επιθυμία μας να ανακαλύψουμε περισσότερα για τον δυστοπικό κόσμο που ο ίδιος έπλασε με τόσο τρομακτικό ρεαλισμό. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που το όνομα του πρωταγωνιστή δεν αναφέρεται παρά μονάχα φτάνοντας στο μέσον του βιβλίου, ένα ακόμα στοιχείο που αν το καλοσκεφτούμε, εξυπηρετεί έναν ακόμα, απώτερο σκοπό. Τα χέπερ δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκλεκτά εδέσματα, τροφή προς χάριν της γευστικής ικανοποίησης και το να έχουν ταυτότητα, είναι άσκοπο και άχρηστο, ένα αίσθημα που μεταφέρεται και στην οντότητα των ίδιων των αρπακτικών που από την στιγμή που δεν αναπτύσσουν δεσμούς, δεν έχουν ανάγκη από χαρακτηρισμούς.
Το Κυνήγι είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, που δεν στερείται δράσης και αγωνίας, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Οι περιγραφές του συγγραφέα, άκρως ρεαλιστικές και άγριες, συνθέτουν ένα αποκρουστικό και εφιαλτικό σκηνικό μιας δυστοπικής κοινωνίας που κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς εξελίχθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ένας αγώνας επιβίωσης αλλά και μιας βαθύτερης εσωτερικής επιθυμίας, εκείνης του να μην ξεχάσεις ποτέ ποιος είσαι, από που προέρχεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Μια καθημερινή μάχη, όχι μόνο με το ίδιο το σύστημα, αλλά με τον ίδιο σου τον εαυτό και τις βαθύτερες επιθυμίες σου που απειλούν κάθε ώρα και στιγμή να βγουν στην επιφάνεια και να σε εκθέσουν με κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή. Νομίζετε πως έχετε διαβάσει κάθε πιθανή παραλλαγή ιστοριών για βαμπίρ; Τότε, μάλλον κάνετε λάθος, γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο δεν προσφέρει απλά κάτι το καινούργιο, κάτι το πρωτότυπο, αλλά έναν συνδυασμό ειδών που σε προκαλεί να σκεφτείς και να αγωνιστείς για να επιβιώσεις.
Το βιβλίο του Andrew Fukuda, Το Κυνήγι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.