Σήμερα κάνουμε βόλτα στην πόλη και παρακολουθούμε μοναδικές παραστάσεις:
Μία Τρικυμία, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Μάριου Παναγιώτου στο Θέατρο Μουσούρη
Μια αφήγηση για το δράμα ενός έκπτωτου Δούκα του Μιλάνου και της ανήλικης κόρης του, εξόριστων ναυαγών σε ένα σχεδόν έρημο νησί της Μεσογείου τετρακόσια χρόνια πριν, μια ιστορία λευκής μαγείας, εκδίκησης και συμφιλίωσης που είναι ταυτόχρονα ένας ηχηρός ύμνος στη μαγεία, την ελευθερία και τη δύναμη της θεατρικής ψευδαίσθησης.
Πόσες σκηνές χωράει αυτό το νησί; Πόσοι σκηνικοί κόσμοι το κατοικούν; Πόσα σύμπαντα; Πόσα θαύματα;
Σε έναν κόσμο θεαματικό, με τη μαγεία να προκαλεί φυσικά φαινόμενα, με τα φαινόμενα να παραπλανούν τα δραματικά πρόσωπα, με τα δραματικά πρόσωπα να λαχταρούν να ελευθερωθούν από τη φυλακή του παρελθόντος, τη μνησικακία, το πάθος για εξουσία, τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όλη η παράσταση κινείται σε μια περιοχή παραδοξότητας, απορίας και θάμβους. Τι αποκαλύπτει το τράβηγμα κάθε αυλαίας; Τι κρύβεται από πίσω; Ένα παιχνίδι μεταξύ κλασικού και σύγχρονου, ελαφρότητας και συγκίνησης, αθωότητας και εφιάλτη.
Boston Marriage, του Ντέιβιντ Μάμετ για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Σταθμός
Η Κλερ και η Άννα, κατά τη συντηρητική και σεμνότυφη Βικτωριανή περίοδο, συνάπτουν “Boston Marriage” («Γάμο της Βοστώνης»). Έτσι ονομαζόταν, την εποχή εκείνη, η σχέση μεταξύ δύο γυναικών που μπορεί να περιείχε τόσο συναισθηματική όσο και σωματική επαφή, βρίσκοντας η μία στην άλλη συντροφιά, αλλά και οικονομική και συναισθηματική ασφάλεια, ανεξάρτητες από την παρουσία ανδρών.
Ο Mamet, το 1999, κόντρα στη διαδεδομένη πεποίθηση πως έγραφε μόνο για άνδρες, άρπαξε την ευκαιρία και δημιούργησε μια αντισυμβατική κωμωδία μπαίνοντας με τόλμη στη μεγάλη συζήτηση κατά της πατριαρχίας.
Το έργο επιχειρεί, μέσα από τους πνευματώδης διαλόγους και το γρήγορο λεκτικό χιούμορ των ηρωίδων του να εκθέσει φεμινιστικά και ταξικά θέματα σκιαγραφώντας τη γυναικεία ψυχοσύνθεση.
Πιο επίκαιρη από ποτέ, η παράσταση φέρνει στη σκηνή τρεις γυναίκες, μέσα από μια αφήγηση που δεν έχουμε συνηθίσει να είναι η κεντρική σε μία χώρα στην οποία οι γυναίκες, πασχίζουν να διεκδικήσουν και να διατηρήσουν τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα.
«Ρόζα Εσκενάζυ – Η Βασίλισσα του Ρεμπέτικου», σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου στο θέατρο Σοφούλη
Η «Ρόζα η ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά», η Ρόζα Εσκενάζυ, γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, εβραϊκής καταγωγής, μετακόμισε με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη, όπου και άρχισε την καριέρα της.
Χαρισματική ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού, βίωσε τις πιο σημαντικές δεκαετίες της ιστορίας της Ελλάδας.
Πέρασε δια πυρός και σιδήρου μέσα από πολέμους, κατοχή, δικτατορία, χωρίς να πάψει στιγμή να είναι μια γυναίκα «ανεμοστρόβιλος».
Η ζωή της παραβατική και απρόβλεπτη αλλά γεμάτη με φως.
Ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη με τα σκέρτσα και τα νάζια της.
Το «Χαρικλάκι», η «Δημητρούλα», η «Λιλή η σκανδαλιάρα», το «Ράμπι – Ράμπι» και τόσες άλλες μεγάλες επιτυχίες της, θα μας ταξιδέψουν σε μερικές από τις πόλεις-σταθμούς της ζωής της. Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Νέα Υόρκη, Βουκουρέστι, Αθήνα.
Η Ρόζα κατάφερε το αδιανόητο. Να κάνει καριέρα σε μία εποχή, όπου ο ρόλος της γυναίκας ήταν μόνο εκείνος της μάνας και της νοικοκυράς.
Τα σκέρτσα και τα νάζια της που φοβόταν η οικογένειά της, ήταν τα μόνα σπαθιά που είχε για να πολεμήσει τη ζωή!
Η φωνή της, φάρος για τις επόμενες γενιές, σαν γνήσια Βασίλισσα μας διατάζει ακόμα και σήμερα πώς να γλεντάμε, πώς να πίνουμε και πώς να αγαπάμε!