Η βόλτα στην πόλη σήμερα μας οδηγεί στις γκαλερί Ζουμπουλάκη, Sianti, Λόλα Νικολάου, στο Μετς Κέντρο Τεχνών και στον χώρο τέχνης Π.Ε.Σ. Πολύτροπον.
11 Women Artists United for Children: Ομαδική έκθεση στην γκαλερί Ζουμπουλάκη
Με αφορμή την αυξημένη δημοσιοποίηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, ακραίας παραμέλησης, σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, η Γκαλερί Ζουμπουλάκη ενώνει τις δυνάμεις της με το Σωματείο ΕΛΙΖΑ ώστε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να συμβάλλει στην προσπάθεια του ΕΛΙΖΑ για την επιμόρφωση επαγγελματιών που εργάζονται κοντά σε παιδιά, για την αναγνώριση και διαχείριση περιστατικών με υποψία κακοποίησης παιδιών. Συγκεκριμένα, η έκθεση “11 Women Artists United for Children” στηρίζει την πρωτοβουλία του Σωματείου ΕΛΙΖΑ για τη δημιουργία ενός Εθνικού Προγράμματος Επιμόρφωσης και Ενδυνάμωσης Νηπιαγωγών για την πρόληψη της κακοποίησης των παιδιών.
Κωνσταντίνος Τόλης – Μεταίχμιο: Έκθεση στην Sianti Gallery
Ζούμε άραγε ακροβατώντας πάνω σε μία λεπτή διαχωριστική, πλην όμως χρωματιστή, γραμμή; Φυσικά. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στα έργα του Κωνσταντίνου Τόλη. Όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας πραγματικής και μιας ψηφιακής εμπειρίας. Με άλλα λόγια ανάμεσα στον συνειδητό υπαρξιακό κόσμο και στον ασυνείδητο ψηφιακό. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την ζωγραφική του Κωνσταντίνου: δημιουργεί ζωγραφικούς και συνάμα ψευδαισθητικούς χώρους, καθώς το έργο προκύπτει μέσα από μία ελεγχόμενη χρωματική σύνθεση του σήμερα.
Αυτή την ισορροπία μεταξύ του εικονικού και ανεικονικού κόσμου υπογραμμίζει και η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη, που επιμελείται την έκθεση: «Ύστερα από πολύχρονες εντρυφήσεις στη διαχρονική πορεία της ιστορίας της τέχνης και άπειρες τεχνοτροπικές δοκιμές ο Κωνσταντίνος Τόλης διατυπώνει στα έργα του, με γενικό τίτλο «Στο Μεταίχμιο της πραγματικής και της ψηφιακής εμπειρίας», έναν μεταμοντέρνο νέο-πλαστικισμό. Οι παλίμψηστες επιφάνειες της ζωγραφικής του, με τις δομημένες χρωματικές εντάσεις, τον ρυθμικό παλμό και τις συνεχείς αλληλουχίες απουσίας – παρουσίας, σχήματος και φόρμας, διακατέχονται από μια χαρακτηριστική πλαστικότητα. Ακροβατεί μεταξύ ανεικονικού και ανεικονικού με συγκροτημένη αφαιρετική διάθεση ενεργοποιώντας τις βασικές αρετές της πλαστικής, την αρμονία και την αισθητική. Αυτή η τελευταία εικαστική του προσέγγιση είναι μια αισθητηριακή εμπειρία και θα μπορούσε να ονομαστεί «ζωγραφική στα χρόνια της ωριμότητας».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βασίλης Αλεξάνδρου, Χάρης Κοντοσφύρης, Βασίλης Σέντζας – Empty Shaping: Έκθεση στην Γκαλερί Λόλα Νικολάου
Η φόρμα είναι ισομορφική στην εικαστική γλώσσα με το σχήμα και τελικά με τη μορφή του αντικειμένου τέχνης. Το περιεχόμενο παράγεται από τη μορφή και αντίστροφα. Τι όμως περικλείει ένα σχήμα; Το κενό ως μια θεμελιώδη διάσταση της υπόστασης του. Όπως το βάζο του Χάιντεγκερ που υπάρχει μέσα από το κενό ή αλλιώς το κενό είναι το σχεδίασμα του βάζου. Η αναμέτρηση λοιπόν με το ερώτημα της κενότητας σε σχέση με την αισθητική εμπειρία της οποιασδήποτε μορφής ενέχει τα χαρακτηριστικά μιας διαλεκτικής του αισθητικού με τη φόρμα και την πολλαπλότητα του παραγόμενου αντικειμένου, που κατονομάζουμε έργο τέχνης. Από την αναπαράσταση μέχρι την εννοιακή λογική και μέσα από την ελευθεριότητα της μη-καθολικότητας της αισθητικής στο μέτρο μιας έκθεσης που περιέχει την αντίφαση των πιο πάνω σχέσεων, ορίζεται μέσα από την εικαστική γλώσσα η έννοια του κενού.
Το κενό ως χωρικότητα του άδειου χώρου, το κενό ως φιλοσοφική θεώρηση, το κενό ως αναπαράσταση της δομικής έλλειψης του υποκειμένου που κανένα αντικείμενο δεν την «καλύπτει». Ο κενός εκθεσιακός χώρος υποδέχεται ετερόμορφα αντικείμενα τα οποία υπερ-προσδιορίζουν το κενό είτε ως αντεστραμμένες εκδοχές μιας συλλογιστικής της «πτήσης» ως έννοιας του ενδιάμεσου κενού στην ποιητική του Ουίλιαμ Μπλέικ μέσα από την εικόνα των fly ως μύγα-πτήση (Χάρης Κοντοσφύρης), το μεταλλικό σχεδίασμα του αρχετυπικού του σταυρού ως άλλης κενότητας (Βασίλης Σέντζας) και τελικά στην εγκατάσταση-έννοια που επαν/επινοεί το χώρο ως το σώμα-του-κενού (Βασίλης Αλεξάνδρου). Οι «υψωμένες γροθιές» στο έργο του ως μια επαναληπτικότητα ενός αναγκαίου σημαίνοντος, αυτού της επανάστασης, δημιουργούν με το barcode που φέρουν και που είναι στην διάθεση του θεατή ώστε να οδηγηθεί στο «κρυπτονόμισμα», ένα «κενό σχήμα» του υποκειμένου που εξεγείρεται που όμως μας καλεί τον ίδιο χρόνο να αναζητήσουμε μια άλλη ταυτότητα.
–Γ. Μήτρου, επιμελητής
Νεφέλη Σουλακέλλη – Διάφανες αυλαίες: Έκθεση στο Μετς Κέντρο Τεχνών
Λίγες πράξεις φέρνουν πιο κοντά το ένα σώμα με το άλλο από το θηλασμό. Μάνα και παιδί κουλουριάζονται σε μια ένωση με αρχέγονες καταβολές, τρυφερή και συνάμα αμείλικτη μες στο δόσιμό της. Την ίδια στιγμή, μια νέα μητέρα καλείται να διαχειριστεί τεράστιες αλλαγές στο σώμα και την ψυχολογία της, την ταυτότητά της, τον κοινωνικό της ρόλο.
Αυτές τις αμφιθυμίες της μητρότητας πραγματεύεται με θαυμαστή ειλικρίνεια μια σειρά έργων της Νεφέλης Σουλακέλλη, στην πρώτη έκθεσή της ως μητέρα. Η απόσταση μεταξύ του φορτισμένου βλέμματος στη «Διαρροή» και της άφατης γλύκας που μεταδίδει η «Μπουνίτσα» είναι ελάχιστη, και οι μανάδες τη διαβαίνουν πολλές φορές μέσα στη μέρα.
Δίπλα στα πορτραίτα-παράθυρα στη συνθήκη της μητρότητας, η Νεφέλη Σουλακέλλη ξεγυμνώνει με οικειότητα στιγμές και πρόσωπα σε καθημερινές ‘τελετουργίες’: η αγκαλιά του πατέρα που κοιμίζει το μωρό του, το ‘τίποτα’ στο πρωινό τσιγάρο, γυναικείες καμπύλες σε νωχελικές στάσεις. Οι ζωγραφιές της είναι διάφανες, σαρωτικές⋅ κάθε πρόσωπο αφηγείται μια ιστορία, κάθε σώμα μεταδίδει μια αίσθηση γήινη και ταυτόχρονα μετέωρη, χαρακτηριστική της σύγχρονης ‘γυναικείας ματιάς’.
Τάσσος Τριανταφύλλου – Old Timber To New Fires: Έκθεση στον χώρο τέχνης Π.Ε.Σ. Πολύτροπον
“Old Timber To New Fires”. Ένας στίχος από το ποίημα του T. S. Eliot, “Four Quarters – Part 2: East Coker”, που σε μια ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «παλιά ξυλεία για καινούριες φωτιές», δανείζει τον τίτλο της αναδρομικής έκθεσης με έργα που υπογράφει ο εικαστικός καλλιτέχνης Τάσσος Τριανταφύλλου.
Όταν κλείνει ένας κύκλος, αυτομάτως, ένας άλλος ανοίγει… Ο Τάσσος Τριανταφύλλου κάνει μια επιλογή των πιο αντιπροσωπευτικών έργων του για να μας «αφηγηθούν» την 30χρονη εικαστική «περιπέτεια» του, υπό τη «σκηνοθετική» ματιά και «ενορχήστρωση» του έμπειρου, Γαβρίλου Μιχάλη.
Στην έκθεση “Old Timber To New Fires” στο ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ, παρουσιάζονται πάνω από 20 έργα, γλυπτά και επίτοιχα, διαφόρων διαστάσεων, της περιόδου: μέσα δεκαετίας 1980 – 2017 και από υλικά όπως είναι το φυσικό κερί, το ακατέργαστο βαμβάκι, το κάρβουνο, το ξύλο από τις γνωστές μας περσίδες των παλαιών παντζουριών, κ.ά. Ορισμένα από τα έργα παρουσιάζονται σε έκθεση για πρώτη φορά.
«Στην ηρεμία και στην ησυχία της φύσης οργανώνεται καλύτερα στο μυαλό μου αυτό που έχω “υποπτευθεί” ότι θέλω να κάνω. Θεωρώ τη φύση το δεύτερο “εργαστήριό” μου», εξηγεί ο Τάσσος Τριανταφύλλου.
Κεντρική εικόνα θέματος: “11 Women Artists United for Children”, Elpi Saranti, 2023, pens and markers on paper, 22,9×30. Λεπτομέρεια του έργου.
