Σχεδόν πολαρόιντ
Με δύναμη μεγάλη η ημέρα προχωρά
μέσα στα σύννεφα χτυπά τις οπλές της
Ο γαλατάς παίζει σονάτες βροντώντας τις κανάτες του,
οι γαμπροί ανεβαίνουν από κυλιόμενες σκάλες στον ουρανό-
άγρια, με μεγάλη δύναμη κινούνται μαύρα και λευκά καπέλα…
Hans Magnus Enzensberger, Ουτοπία (απόσπ.) *
Ο εσωτερικός άφθαρτος χρόνος στη ζωγραφική της Κατερίνας Τσεμπελή, υφαίνεται αραιά αλλά στέρεα με ένα μακρύ κουβάρι μνήμης που συγκρατεί τα λεπτά τοιχία του νου, ανασύροντας λησμονημένους τόπους, ανασκάπτοντας κοιτάσματα ξανακερδισμένων στιγμών, ανασταίνοντας σιωπηλές ενδελέχειες σχέσεων.
Τα λευκά καπέλα των εύκρατων τόπων των έργων της, που κεντούν συνθετικά και συνδέουν μνημονικά τις οικείες σαν οικογενειακές πολαρόιντ εκμυστηρεύσεις της, είναι οι αθέατες λευκές τρύπες της ύπαρξής μας και ταυτόχρονα, οι λανθάνουσες πλεισμονές ενός τρυφερού και μετέωρου ιδιωτικού μικροσύμπαντος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Κατερίνα Τσεμπελή συλλέγει εικόνες με λιγοστά κατά κύριο λόγο αφηγηματικά χαρακτηριστικά, αναπλάθοντας μικρές οξείες στιγμές και επιχειρώντας μια αυτογνωσιακή καταβύθιση κατά την εξιστόρηση της βασικής δομικής ύλης τους. Ξεδιπλώνοντας το γενέθλιο κουβάρι των διαδρομών και των προσωπικών βιωμάτων από την Αθήνα στην Κρήτη, από την πυκνή αστική δομή στα ανακουφιστικά διάκενα της υπαίθρου, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, με ενδιάμεσο ενδοσκοπικό σταθμό το νησί της Ύδρας, χρησιμοποιώντας άφθονο αρχειακό υλικό και καταγράφοντας τις αυτοσχέδιες ασκήσεις αναπνοής, εξηγεί κατά κύριο λόγο τον δικό της εαυτό.
Το ζήτημα της σημαντικότητας και η ανάμνηση εκείνου που χάθηκε λειτουργούν, θα μπορούσε να πει κανείς, ως ο πολύτιμος σπόνδυλος και η εσωτερική ρυθμολογία ολόκληρης της ενότητας.
Οι χαμένες αγάπες της πρώτης νεότητας και οι αμφίσημοι ενεργοί οικογενειακοί δεσμοί, τα μικρά αεικίνητα παιδιά και οι επιπλέουσες σε ακίνητες θάλασσες γιαγιάδες που κατοικούν τα έργα της ζωγράφου, αρθρώνουν λέξεις και φράσεις ενός κοινού αλφαβηταρίου, διάστικτου από ανενεργές μνήμες και ενεργές επιθυμίες.
Μέσω των έργων της, η ζωγράφος αναζητεί εκείνο που έλειπε από τις παρελθοντικές της μετακινήσεις σε τόπους και τρόπους ύπαρξης. Το πλεόνασμα του προσωπικού χρόνου και την αναίτια χαρά, τις γειτνιάσεις και τις κουβέντες που χάθηκαν, τα βιώματα και τα συναισθήματα που ξεχάστηκαν, την αβάσταχτη ελαφρότητα της νεότητας και την αναπάντεχη ανακούφιση του γήρατος, την αειφόρα δύναμη της ελπίδας και της αγάπης.
Κι αυτή η πινακοθήκη επαναφορών, στιγμών και εικόνων, σχεδόν πολαρόιντ, σχεδόν ψευδαίσθηση και σχεδόν αληθινή μνήμη, αποτελεί το σπάνιο απόσταγμα μιας νέας, εφευρημένης αειθαλούς, ηλικίας.
Ίρις Κρητικού
Μάιος 2017
* Hans Magnus Enzensberger, Ποιήματα (Μετάφραση από τα Γερμανικά-Επίμετρο: Γιώργος Καρτάκης)
Η Κατερίνα Τσεμπελή
Γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Α. Σ. Κ. Τ. της Αθήνας με καθηγητές τον Παναγιώτη Τέτση και τον Νίκο Κεσσανλή. To 2016 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Γραφικές Τέχνες και Πολυμέσα, στο ΕΑΠ. Διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση Εικαστικά, Ελεύθερο Σχέδιο και Ιστορία της Τέχνης, και επίσης Στοιχεία Ζωγραφικής και Ιστορίας της Τέχνης εθελοντικά σε γκρουπ ενηλίκων από το 2011. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και ζει με την οικογένειά της στην Κρήτη από το 1992.
Ατομικές εκθέσεις:
White Hats, Gallery Genesis, Αθήνα 30/5 – 24/6/2017
Συνταξιδιώτες, Μεγάλο Αρσενάλι του ΚΑΜ Χανιά 27/7/ – 4/8 2013
Επιβάτες και Συνταξιδιώτες ΙΙ, Γκαλερί Χρύσα, Κατερίνη 15/ 12 – 15 /1/ 2013
Επιβάτες και Συνταξιδιώτες, Gallery Genesis, Αθήνα 15/ 3 – 31/ 3/ 2012
Έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, και στο εξωτερικό.
