Θα σου πούμε εμείς πώς πήγε. Εμείς που ήμασταν στην Πλατεία της Επανάστασης. Κάποιος άλλος θα σας το έλεγε –και ίσως σας το έχει ήδη πει– πόσο καλοί είναι όλοι, δηλαδή με τη γνώση που υπάρχει εκ των υστέρων, αφού έχουν ρίξει μια ματιά στις τυπωμένες εικόνες των βιβλίων, να κοίτα, υπάρχει η Μαντάμ Γκιλοτίνα, υπάρχει το πορτρέτο του Ροβεσπιέρου, γυρίζεις σελίδα και υπάρχει ο χάρτης των μαχών, και από την αρχή ως το τέλος ξετυλίγονται τα χρόνια σαν να ήταν ελιές: 1789, 1793…
1794. Το Παρίσι έχει μόνο νύχτες χωρίς φεγγάρι. Ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος και ο Σεν-Ζιστ είναι νεκροί, αλλά υπάρχουν κάποιοι που ορκίζονται ότι τους είδαν στο νοσοκομείο του Μπισέτρ. Ένας μασκοφόρος περιφέρεται πάνω στις στέγες: είναι ο Δολοφόνος των Απίστευτων, ήρωας των λαϊκών συνοικιών, υπερασπιστής της επαναστατικής πλέμπας, χθες φοβισμένη και σήμερα ταπεινωμένη, συντριμμένη από νέα εξουσία. Λένε ότι είναι Ιταλός. Ορδές παράξενων ανθρώπων γεμίζουν τους δρόμους, αινιγματικές επιγραφές εμφανίζονται στους τοίχους και μια αόρατη δύναμη καθορίζει τα πεπρωμένα, στην πόλη και στα μακρινά δάση της Οβέρν. Κάποιοι την αποκαλούν «μαγνητική ροή», κάποιοι άλλοι Βούληση. Κοίτα, γιε μου: μια μέρα όλη αυτή η αντεπανάσταση θα γίνει δική σου. Αλλά είναι καλύτερα να ξεκινήσουμε από την αρχή. Ή μάλλον: από τη μέρα που ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ συνάντησε τη Μαντάμ Γκιλοτίνα.