Στις κινηματογραφικές αίθουσες βγαίνει στις 10 Απριλίου 2014, η νέα ταινία του Ηλία Γιαννακάκη «Χαρά», που έκανε πρεμιέρα στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και έκτοτε συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, στο Τμήμα Another View του Κάρλοβι Βάρι, στο Διαγωνιστικό Τμήμα της Αλεξάνδρειας, στο Φεστιβάλ της Σανγκάη, του Νόβισαντ, της Νέας Υόρκης κ.α.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Αμαλία Μουτούση, η οποία βραβεύθηκε με το Α’ βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2013, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Αλεξάνδρειας, και ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου.
Σύνοψη
Η Χαρά, 45-47 ετών, αρπάζει ένα μωρό από ένα μαιευτήριο χωρίς να γίνει αντιληπτή. Η αστυνομία κινητοποιείται για να την εντοπίσει, αλλά εκείνη δεν προσπαθεί να ξεφύγει, ούτε δίνει σημασία στις ειδήσεις που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Περνά δύο ημέρες με το μωρό. Φαίνεται να το λατρεύει σα να ήταν δικό της. Δείχνει αληθινά ευτυχισμένη. Κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής τους, ένας κακοποιός την υποψιάζεται και της στήνει ενέδρα για να της πάρει το μωρό και να το πουλήσει. Ακολουθεί άγρια συμπλοκή και η Χαρά τον σκοτώνει.
Συλλαμβάνεται αλλά αρνείται να πει έστω και την παραμικρή κουβέντα, παρότι αντιμετωπίζει ποινή ισοβίων. Δεν μιλά ούτε στο δικηγόρο που διορίζει το δικαστήριο για να την υπερασπισθεί. Σε ολόκληρη την ακροαματική διαδικασία παραμένει σιωπηλή. Μιλά μόνο όταν βρίσκεται απομονωμένη στο κελί της. Εκεί αισθάνεται ελεύθερη και μπορεί να «απευθύνεται» στο μωρό, να σχολιάζει με καυστικό χιούμορ τα όσα λέγονται στη δίκη και να τραγουδά.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η ταινία ξεκινά και από την πρώτη κιόλας στιγμή βλέπουμε την ηρωίδα, τη Χαρά, να προχωρά στην πιο ακραία παραβατική συμπεριφορά. Αρπάζει ένα νεογέννητο από το μαιευτήριο. Αποφασίζει ότι έχει δικαίωμα να έχει ένα μωρό κι ας μην είναι δικό της.
Διαπράττει τη μεγαλύτερη ύβρη. Τα βάζει με το ιδανικό της μητρότητας, που σε κάθε κοινωνία, αντιμετωπίζεται με τη μεγαλύτερη ευαισθησία. Περνά μαζί του δύο μέρες οι οποίες παράγουν τέτοιο συναισθηματικό φορτίο, ικανό να κρατήσει για μια ολόκληρη ζωή. Κι όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τον άνθρωπο που επιχειρεί να της πάρει το μωρό, δεν διστάζει να τον σκοτώσει. Είναι ακριβώς το σημείο όπου θεμελιώνει ένα ουσιαστικό δικαίωμα μάνας, σε σχέση με το μωρό, καθώς του σώζει τη ζωή. Του έδωσε ζωή, όπως ακριβώς και η αληθινή του μάνα.
Από τη στιγμή που τη συλλαμβάνουν, στη συνέχεια, δεν έχει κανένα νόημα για εκείνη να υπερασπισθεί τον εαυτό της. Εκτός της αρπαγής του μωρού, κατηγορείται για το φόνο του άντρα και για προμελετημένο σχέδιο απαγωγής του μωρού σε συνεργασία με το θύμα.
Από τη μία βρίσκεται η κοινωνία, που πολύ φυσιολογικά στέκεται στο πλευρό της αληθινής μητέρας, οι παράγοντες της Δίκης, οι αστυνομικοί ανακριτές και οι ένορκοι, που ουσιαστικά την έχουν καταδικάσει από την αρχή. Και από την άλλη η ίδια η Χαρά, που δεν συμμετέχει στη διαδικασία, καθώς δεν φαίνεται να αναγνωρίζει σε κανέναν το δικαίωμα να κρίνει το συναίσθημά της. Τη σχέση της μ’ αυτό το μωρό. Το δικαίωμά της ν’ αγαπήσει. Να δώσει και να πάρει χαρά.
Ενδιαμέσως, τρία πρόσωπα. Η μάνα της Χαράς, προσπαθεί, μάταια, να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της. Ο περιπατητής που είχε κάνει τάμα επειδή σώθηκε το νεογέννητο μωρό του, δείχνει να την καταλαβαίνει, ίσως επειδή της μοιάζει. Αλλά φαντάζει κι αυτός κάπως αλλόκοτος στους παράγοντες της Δίκης.
Ο δικηγόρος, αν και αρχικά αδιάφορος απέναντί της, σταδιακά κινητοποιείται για να τη σώσει και ουσιαστικά να την καταλάβει. Όμως εκείνη παραμένει στο δικό της μήκος κύματος. Και χωρίς να είναι ψυχικά διαταραγμένη όπως άλλωστε καταθέτει ο ψυχίατρος, αλλά διαπιστώνει και ο θεατής, όταν τη βλέπουμε στο κελί της με ένα παιδικό χιούμορ να «σχολιάζει» τα τεκταινόμενα στη Δίκη.
Στο πρόσωπο της Χαράς αποκτά νόημα ένας κόσμος φαινομενικά ολότελα ξένος για μας. Λειτουργώντας διαισθητικά, ταρακουνά τις βεβαιότητές μας, υψώνοντας ένα ανάστημα σχεδόν επαναστατικό. Δε νοιάζεται αν θα της ρίξουν ισόβια. Δε νοιάζεται αν θα βγει ολότελα χαμένη. Το συναίσθημα που βίωσε ερχόμενη σε τόσο στενή επαφή με το μωρό, της δίνει ζωή ακόμα κι αν την περάσει ολόκληρη στους τέσσερις τοίχους της φυλακής. Είναι ακριβώς αυτή η απολυτότητά της, η διαισθητική προσήλωση στο συναίσθημά της, που την καθιστά αλλόκοτη αλλά και συναρπαστική.
Στοιχεία ταινίας:
«Χαρά» / Joy
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ηλίας Γιαννακάκης
Ηθοποιοί: Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Συμεωνίδης, Λήδα Πρωτοψάλτη, Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Φλέσσας, Κώστας Μπερικόπουλος
Εκτέλεση Παραγωγής: Ελένη Μπερντέ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου
Ήχος: Αντώνης Σαμαράς
Κοστούμια: Εύα Καμπερίδου, Τριάδα Παπαδάκη
Τραγούδια: TheBoy
Παραγωγή: Ηλίας Γιαννακάκης
Συμπαραγωγοί: ΕΚΚ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, NOVA, Νίκος Καβουκίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αποστολία Παπαϊωάννου
Διεύθυνση Παραγωγής: Άννα Ζωγράφου