Ο Φραντς Λιστ ήταν 11 χρονών όταν ο δάσκαλος του πιάνου Καρλ Τσέρνι τον πήγε στον Μπετόβεν, που ήταν φίλος του, για να τον ακούσει. Ο σπουδαίος συνθέτης λέγεται πως δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τα παιδιά-θαύματα, αλλά για χάρη του φίλου του έκανε μια εξαίρεση. Όταν ο μικρός Λιστ τελείωσε το κομμάτι που έπαιζε, ο Μπετόβεν του έσφιξε τα χέρια και τον φίλησε στο μέτωπο. Το γεγονός αυτό είχε καθοριστική σημασία για τον Λιστ, ο οποίος έκτοτε αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη διάδοση του έργου του Μπετόβεν, μεταξύ άλλων μεταγράφοντας για πιάνο και τις εννέα συμφωνίες του. Αυτή η πρακτική ήταν πολύ συνηθισμένη εκείνη την εποχή που δεν υπήρχαν ηχογραφήσεις, καθώς με τον τρόπο αυτό η ζωή ενός συμφωνικού έργου δεν περιοριζόταν μόνο σε μία ή δύο συναυλίες, αλλά μπορούσε να παίζεται στα σαλόνια και να γίνει γνωστό σε ευρύτερο κοινό – και ο αποκαλούμενος «αυτοκράτορας του πιάνου» Λιστ είχε ειδικευτεί σ’ αυτό το είδος.
Μεταγράφοντας την Ενάτη Συμφωνία για δύο πιάνα, ο Λιστ ανέδειξε μοναδικά την αστείρευτη δραματικότητά της, μέσα από τα ηχοχρώματα και την εκφραστική δύναμη του οργάνου.
Το πνεύμα της δεξιοτεχνίας του Λιστ έχει επηρεάσει και το έργο ενός άλλου συνθέτη, του Σεν-Σανς, ιδιαίτερα στις απαιτητικές και ευφάνταστες παραλλαγές πάνω σε ένα σύντομο θέμα από τη Σονάτα αρ. 18 του Μπετόβεν, οι οποίες παρουσιάζονται στη συναυλία μαζί με την Ενάτη.
Πρόγραμμα
Camille Saint-Saëns, Παραλλαγές σε ένα θέμα του Μπετόβεν για δύο πιάνα, έργο 35
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ludwig van Beethoven – Franz Liszt, Συμφωνία αρ. 9, έργο 125