Η παράσταση «Αιαυτός» ανεβαίνει στο Θέατρο Σφενδόνη από την Ομάδα Kursk, και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Χάρης Φραγκούλης και παίζουν οι Ανδρέας Κωνσταντίνου και Γιάννης Παπαδόπουλος.
***
Ο Αιαυτός γράφτηκε το 2014 από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Οι δυσκολίες να ανέβει. Οικονομικές κυρίως, αλλά δεν βγαίναν και τα προγράμματα.
Γραμμένο για 2 πρόσωπα.
Βασισμένο στον μύθο του Αίαντα.
Με την Τέκμησσα να αφήνει την καρδιά της να μιλήσει, με τον ήρωα να θέλει να σωπάσει, με τον άνθρωπο να έχει τόσο αίμα. Πώς ένας άνθρωπος έχει τόσο αίμα; Με τον ήρωα να έχει τόσο βάρος. Με το βάρος του να μην είσαι ήρωας να έχει τόσο βάρος. Με το βάρος του να είναι ήρωας ο αδερφός σου κι εσύ όχι. Με το βάρος του αδερφού. Με το βάρος του πατέρα που ήταν ήρωας. Τι θα πει ο πατέρας για την ντροπή μου; Ντρέπομαι. Η ντροπή. Αξεδιάλυτοι αρχαίοι ελληνικοί κόμποι κρυμμένοι κάτω από νάιλον χρωματιστά ρούχα. Τι θα πει ο πατέρας για την ντροπή μου; Η οικογένεια; Τι θα πει ο κόσμος; Αξεδιάλυτοι αρχαίοι ελληνικοί κόμποι μέσα σε κουτιά με μικροσφολιάτες. Η σχέση με το ιερό που φύτρωνε ποιητές, πολεμιστές και τον Παρθενώνα. Τι φυτρώνει τώρα; Πότε κόπηκε αυτό το νήμα; Γιατί έτσι; Πως και; Πότε κουράστηκε ο άνθρωπος να τεντώνεται απ’ τον Θεό και είπε να πάρει μια ανάσα; Τι λογής αέρα έχει αυτή η ανάσα; Πόσο ακόμα σε ντιβανοξαπλώστρα; Ακούγοντας πρώην μουσική δίπλα σε νανοθάλασσα. Τι μυρωδιά έχει η ελευθερία; Ποιος έχει πιο πολλά παπούτσια; Τα κρύα χέρια είναι δείγμα κακού κυκλοφορικού. Όταν δεν κυκλοφορεί καλά το αίμα λένε οι επιστήμονες, όντως, σ’ ότι έχω ιερό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτά τα δύο πρόσωπα για τα οποία γράφτηκε ο Αιαυτός το 2014 γλίστρησαν απ’ την μπίλια, χάντρα, τη γη και τώρα που τους βλέπουμε είναι στο ενδιάμεσο. Ενδιάμεσο ποιων πραγμάτων; Το φως που τους λούζει είναι φως φεγγαριού, χαραμάδας, φως και τόπος δαιμονόπληκτος δηλαδή. Δηλαδή κι από το κενό μπορεί να χυθεί αίμα και να στάξει μαύρο. Τι είναι αυτό το μαύρο δεν μπορώ να πω, δεν ξέρω. Το ξέρω αυτό το μαύρο. Πάντως αυτοί οι δύο (που είναι στο ενδιάμεσο, όπως είπαμε, με τα φανταστικά τους ρούχα ραμμένα στο χέρι πόντο πόντο πάνω τους, όπως δεν είπαμε) προσπαθούν αυτή την μπίλια, χάντρα, τη γη να την κάνουν κόσμο, κόσμημα προσφέροντάς της (ενώ όλα μέσα της και πάνω της περιστρέφονται και κινούνται διαολεμένα) κάτι που είναι ακίνητο, ακλόνητο, που στέκει.
Η αγάπη, ναι αυτό στέκει.
Τέλος.
Χάρης Φραγκούλης
Διαβάστε επίσης:
Αιαυτός, του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη στο Θέατρο Σφενδόνη