Από την Κατερίνα Χριστοδούλου
Όταν ο γάλλος συγγραφέας και ηθοποιός Ρομπέρ Τομά (1927-1989) δήλωνε ότι «δεν υπάρχει τίποτε πιο μεθυστικό για ένα συγγραφέα από το να κάνει μια ολόκληρη αίθουσα να διασκεδάζει», είχε ήδη κερδίσει το στοίχημα με τον εαυτό του και την υστεροφημία του, έχοντας γράψει πολλά αστυνομικά θεατρικά έργα που του χάρισαν διασημότητα και χρήματα. Ένα από τα πιο γνωστά του -και στο ελληνικό κοινό- θεατρικά του είναι το «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Hachette Prix du Quai des Orfevres».
Η «Παγίδα», αποτελεί μια ακόμη μεγάλη επιτυχία του, που έχει ξεπεράσει τις 30.000 παραστάσεις παγκοσμίως. Στην Αθήνα παρουσιάζεται στο θέατρο ΕLIART (κάθε Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι τον Ιούνιο). Μια καλοδουλεμένη παράσταση, όπου η σκηνοθεσία (Γιώργος Φρατζεσκάκης), οι ερμηνείες η ίντριγκα και το σασπένς δένουν σε ένα ομοιογενές θέαμα, που κρατά αδιάκοπα το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της θεατρικής ροής.
Ο Χάρης Σώζος και η Αννέτα Παπαθανασίου, δύο από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, αναφέρουν για την επιλογή του συγκεκριμένου έργου:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Χ.Σ: Ο σκηνοθέτης ανακάλυψε το έργο από το «Θέατρο στο Ραδιόφωνο» που δίνει η «Ραδιοτηλεόραση». Δεν καταφέραμε να βρούμε το έργο τυπωμένο πουθενά κι έτσι όλοι οι ηθοποιοί ακούσαμε τη ραδιοφωνική εκδοχή του 1964, σε μετάφραση και διασκευή τού Δημήτρη Μυράτ. Εκείνες τις εποχές ήταν σύνηθες οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες να μεταφέρονται στο ραδιόφωνο. Οταν άρχισα να ακούω το έργο, δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν έπαιρνα ανάσα από τις ανατροπές και τον αιφνιδιασμό. Είναι ένα θεατρικό που σε καθηλώνει από την πρώτη ατάκα μέχρι την τελευταία.
Α.Π: Θέλαμε με τον Γιώργο Φρατζεσκάκη να ανεβάσουμε σε έναν εναλλακτικό χώρο όπως είναι το ΕLIART, ένα πιο κλασικό έργο, που να μας αρέσει και να «μυρίζει» θέατρο. Και επίσης θέλαμε να ξεφύγουμε λίγο από το κλισέ της εποχής, να ανεβάσουμε δηλαδή ένα θεατρικό που πραγματεύεται επίκαιρα κοινωνικά θέματα. Νομίζω πως το κοινό, σήμερα, έχει ανάγκη να ξεφύγει από τα προβλήματα που το απασχολούν και που συζητάει γι αυτά κάθε μέρα. Λειτουργεί ανακουφιστικά και ταυτόχρονα διασκεδαστικά το να βλέπεις κάτι που σε απομακρύνει από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά που δεν σε αφήνει όμως και να χαλαρώσεις, γιατί σε κρατάει σε μια διαρκή αγωνία για το τι θα επακολουθήσει.
Χ.Σ: Ακριβώς. Κι αυτά τα δύο στοιχεία, της διασκέδασης και του ξαλαφρώματος, είναι έκδηλα στις αντιδράσεις του κοινού. Να προσθέσω επίσης, ότι η έκπληξη που γνωρίζει το κοινό, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, συνοδεύεται από επιφωνήματα που δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερο σασπένς στην ατμόσφαιρα. Και βέβαια, τα πιο ηχηρά επιφωνήματα έκπληξης ακούγονται στο φινάλε του έργου* είναι τόσο ανατρεπτικό, που δεν μπορεί κανενός το μυαλό να φτάσει.
Α.Π: Ένας επιπλέον στόχος μας ήταν να διατηρήσουμε όλα τα στοιχεία της αστυνομικής πλοκής τονίζοντας παράλληλα και τα χιουμοριστικά στοιχεία του κειμένου. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η «Παγίδα»: ένα αστυνομικό έργο με χιούμορ. Επιδιώξαμε να βρούμε την ισορροπία μεταξύ ίντριγκας και χιούμορ και θεωρώ πως το καταφέραμε.