Το Θέατρο Μουσούρη παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση «Χάρολντ και Μωντ» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με την Άννα …
Παναγιωτοπούλου και τον Πέτρο Φιλιππίδη από τις 8 Οκτωβρίου 2011.
Μια υπέροχη, ευαίσθητη κι ανθρώπινη ιστορία. Μια αγάπη πέρα από τα όρια του χρόνου και της κοινωνίας. Ένα έργο μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Μετά την περσινή επιτυχία, το «Χάρολντ και η Μωντ», το αισιόδοξο και γλυκό έργο του Κόλιν Χίγκινς, το έργο που αψηφά την ιδέα του θανάτου και αποτέλεσε φάρο αισιοδοξίας όποτε κι αν παίχτηκε, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μουσούρη.
Μετά την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί με ευαισθησία τους πρωταγωνιστές : Άννα Παναγιωτοπούλου, Πέτρο Φιλιππίδη, Έρση Μαλικένζου, Γιάννη Δεγαίτη, Τάκη Παπαματθαίου, Άννα Μονογιού, Ηλία Γιαννάκη, Σπύρο Παππά, Γιώργο Τσούρμα και Κατερίνα Δημάδη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο αυτοκαταστροφικός και εύπορος έφηβος Χάρολντ έχει εμμονή με τον θάνατο και ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας κηδείες και κτίρια που κατεδαφίζονται. Κάθε τόσο κάνει ψεύτικες απόπειρες αυτοκτονίας, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της αδιάφορης, σνομπ και εγωκεντρικής μητέρας του. Όταν ο Χάρολντ συναντά την «αναρχική» Μωντ σε μια κηδεία, γίνονται φίλοι και η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά. Το κορμί του εικοσάχρονου Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γερασμένου ανθρώπου. Ενώ, πίσω από τα γερασμένα χαρακτηριστικά της Μωντ, χαμογελά ένα ζωηρό κοριτσάκι. Η ηλικιωμένη γυναίκα αποκαλύπτει στον Χάρολντ τις προοπτικές και αποχρώσεις που μπορεί να αποκτήσει η ζωή του.
Καθένας από τους δυο τους, έχει κάνει τον μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον.
Εν τω μεταξύ, η μητέρα του στρατολογεί τον Χάρολντ σε μια υπηρεσία γνωριμιών, προκειμένου να αποκτήσει επαφή με τις γυναίκες. Όμως ο Χάρολντ αγαπάει την Μωντ. Την ημέρα των ογδοηκοστών γενεθλίων της, ο Χάρολντ της κάνει πρόταση γάμου. Η απάντηση της Μωντ είναι ηχηρή…
Το έργο είναι μια αισιόδοξη ματιά πάνω στον έρωτα την μοναξιά, τις σχέσεις των νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων, την έλλειψη επικοινωνίας αλλά και τις γέφυρες που μπορούμε να χτίσουμε γύρω μας – γέφυρες «που μας πάνε κάπου». Τρυφερό και αστείο αλλά ταυτόχρονα δραματικό και συγκινητικό, έχει αγγίξει την ψυχή του κοινού όποτε και όπου και αν ανέβηκε.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Αναστασίας Αρσένη. Τους φωτισμούς έχει αναλάβει η Κατερίνα Μαραγκουδάκη και τη μουσική επιμέλεια ο Παναγιώτης Τσεβάς. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Μάνος Πετούσης.