Ένα έργο που πραγματεύεται την ιστορία πέντε ανθρώπων, εκπροσώπων της αντιηρωικής γενιάς των τριαντάρηδων στην Αθήνα της κρίσης, οι οποίοι αλληλοκατακρίνονται, αλληλοαγαπιούνται και αλληλοκατασπαράζονται, μέσα στη διάρκεια μίας ημέρας, όταν βγαίνουν στη φόρα χρόνια τραύματα, ικανά να οδηγήσουν τους χαρακτήρες στα άκρα με απρόβλεπτες συμπεριφορικές εκφάνσεις.Ο αγώνας για οικονομική και συναισθηματική επιβίωση των μπλοκαρισμένων ηρώων-όμηροι ενός αίολου εαυτού και μιας αυτοκαταστροφικής κοινωνίας-, στοιχειοθετεί ένα θεατρικό καμβά, με ρεαλιστικό μανδύα, προσδιορίζοντας ένα στιβαρό κωμικοτραγικό θρίλερ. Μία κοινωνία που ξεπουλήθηκε στο όνομα ενός απατηλού ονείρου και μίας πλαστής ευμάρειας, αρεσκόμενη στα φωσφορίζοντα σελοφάν και τα λαμπερά πυροτεχνήματα.
Ο πυρήνας τούτου του συγγράμματος που μας αφορά όλους, καθώς θα μπορούσε να εξελιχθεί στη δική μας οικογένεια ή στη διπλανή πόρτα, δομεί ένα πλέγμα αλληλένδετων φόβων, ανασφαλειών, αθωότητας και αγιάτρευτων πληγών, σαν ένας σύγχρονος “Βυσσινόκηπος”, ο οποίος προβληματίζει τον ενεργό θεατή βαθιά. Και εδώ βρίσκεται και ο πολιτικός χαρακτήρας του θεατρικού δρώμενου. Η ευθύνη μοιράζεται σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη αναλόγως και αδιακρίτως, κάνοντας το κράμα των πέντε διαφορετικών χαρακτήρων εκρηκτικό, αφού η σχεσιακή συνθήκη της ζωής τους προσφέρεται για το διπλό ρόλο του αδικούντος και του αδικημένου, του υπαίτιου, αλλά και του διαχειριστή του προβλήματος ή της κατάστασης.
Εντάσεις, ανοχές, διαταραχή, διλήμματα, περιπλοκές, χάος και ματαιώσεις εξελίσσουν το μύθο ισορροπώντας ανάμεσα στο δραματικό και το αντίθετό του. Η απομυθοποίηση της αξίας του θεσμού της οικογένειας και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας δίνεται με ρεαλιστικό τρόπο διανθισμένο με αρκετούς συμβολισμούς, με μέτρο και αδυσώπητη ειλικρίνεια. Η ενηλικίωση των προσώπων περνά μέσα από κανάλια διάψευσης, αναπόφευκτου πόνου, απόγνωσης και ενταφιασμού των όποιων τραυμάτων της παιδικότητας, που λειτουργώντας ανασταλτικά, τους ωθούν στη σύγχυση και την αυτοεξόντωση.
Οι ήρωες ζουν ο καθένας το δικό του δράμα, ασφυκτιούν, παραπαίουν ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα , το οικείο και το ανοίκειο, το τώρα και το μετά και σκιαγραφώντας πλούσιους και πολυεδρικούς θεατρικούς τύπους, συντελούν σε ένα άρτια καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ο ρόλος του θύματος και του θύτη αλληλεπιδρά και καθορίζει τα όρια στη μίζερη συμβίωσή τους. Σημαντική συμβολή η σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, που διαχειρίστηκε αριστοτεχνικά το υλικό, με επιδεξιότητα και σεβασμό στο κείμενο, ώστε η πλοκή να είναι ιδιαίτερα καταιγιστική.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Από τους ηθοποιούς ξεχώρισαν οι Βαγγέλης Ρωμνιός που υποδύεται το Στέφανο και Παύλος Πιέρρος, που είναι ο Βασίλης. Ο Γιωργής Τσουρής, που παίζει το Γιάννη, η Βάλια Παπακωνσταντίνου που είναι η Μαρία και ο Φοίβος Ριμένας που ενσαρκώνει τον πωλητή, όλοι αξιόλογοι, υπηρετούν με πειστικότητα και σκηνική δεινότητα τους ρόλους τους. Το έξυπνο στοιχείο που προσδίδει το γέλιο μέσα στις δραματικές στιγμές της πράξης είναι κάτι δύσκολο να επιτευχθεί, όμως τόσο το κείμενο του Β. Ρωμνιού, όσο και η αβανταδόρικη γεωμετρία του έργου με την οπτική του σκηνοθέτη, κατάφεραν να παράξουν χιούμορ και κωμικό στοιχείο εκεί που τα πράγματα παίρνουν τραγική τροπή.
Τα σκηνικά της Κων/νας Μαρδίκη λιτά και απέριττα, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα ενδεικτικά της εποχής και οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου ευθύβολοι, συμπληρώνουν τις υπέροχες ερμηνείες των ηθοποιών. Μουσική και video art, του Γιωργή Τσουρή, με προβολές από παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων περασμένων δεκαετιών, παραπέμπουν στα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας των πρωταγωνιστών, αποτελώντας ένα φωτεινό διάλειμμα.
Το έργο με τη δυναμική του αποδομεί τους δαίμονες κονιορτού και φθοράς μιας σύγχρονης αλλά χρεωκοπημένης κοινωνίας και με το χαρτοπόλεμο σκορπίζει μακριά την πολιτική της ουτοπίας που ενστερνίστηκε η προηγούμενη γενιά.
Αξίζει αυτή η προσπάθεια από νέους ανθρώπους!
Διαβάστε επίσης:
Χαρτοπόλεμος, του Βαγγέλη Ρωμνιού στο Μικρό Γκλόρια